Blog: Buiten de gebaande paden
NieuwsStel je voor er ligt een dik pak sneeuw en je moet er doorheen om ergens te komen. Je bereidt je goed voor met wat je denkt dat je nodig hebt. En dan zie je dat iemand al een pad heeft gemaakt. Dat is mooi! Je gaat op weg en volgt het gebaande pad. Je komt steeds meer mensen tegen die ook het pad volgen. Je maakt een praatje met ze. Het blijkt dat ze allemaal hetzelfde doel hebben. Dat is mooi denk je, we gaan allemaal dezelfde kant op. Het voelt goed dat iedereen dit pad kiest. Wat fijn dat je dit pad gevonden hebt! Stap voor stap blijf je achter de anderen aanlopen. En dan komt er een moment dat je besluit om even om je heen te kijken...
Ineens zie je dat er ook een ander pad is, daar lopen ook mensen. Nieuwsgierig roep je naar ze: “He! Waar gaan jullie heen?” Het blijkt dat ze hetzelfde doel hebben. Maar de mensen die er lopen, zien er net wat anders uit. Ze dragen andere kleding, andere rugzakken sommige hebben wandelstokken, en sommigen hebben geen schoenen aan. Als de twee paden kruisen kiezen sommige mensen van jouw groep het andere pad. Jij kan ook kiezen. Op het kruispunt praten de groepen tegen elkaar. Ze vertellen waarom hun pad beter is. Je maakt een keuze en wandelt weer verder achter de groep aan door de sneeuw op weg naar het doel. Doordat je in de groep sjokt kun je niet echt zien waar je heengaat en als je vraagt waarom je iets doet, wijzen de mensen naar degene die voor hen loopt. Het antwoord is altijd “Omdat een ander het ook zo doet,” of “Omdat ik een belangrijk persoon dat zo heb zien doen. Die legde het heel goed uit en al deze mensen volgen hem of haar.” Je begint wat te twijfelen, maar gelukkig is daar weer een kruispunt. Daar staat zo’n belangrijk persoon en je luistert. Wauw, wat zegt die persoon een goede dingen en wat legt hij het goed uit! Nu snap je het weer. Opgelucht ga je verder op je pad. Dit is de kortste route naar het doel en je moet gewoon doen wat ze zeggen dan kom je er wel. De hulpmiddelen die je nodig kan je langs de route kopen in alle kleuren en maten.
Dan ben je er, bestemming bereikt. De mensen van de andere paden zijn er ook. Het is er heel gezellig en iedereen vertelt enthousiast hoe ze er zijn gekomen en welke technieken en middelen ze gebruikt hebben. Trots vertel jij ook jouw verhaal, maar iets knaagt aan je. Was dit het nou? Was dit het doel? Dan zie je iemand voorbij komen die anders is, vreemd. Je wordt weer nieuwsgierig. Als je vraagt wat voor doel hij heeft, antwoordt hij in een taal die je maar half verstaat. Hij wijst naar de sneeuw. Je ziet verschillende paden door de huizenhoge sneeuw, maar deze persoon loopt zo de muur van sneeuw in. Het is een moeizame weg door de sneeuw als er geen pad is. Je volgt hem, de weg is eindeloos lang. Heel af en toe komen jullie iemand anders tegen die door de sneeuw tussen de paden in ploetert. Als je vraagt wat ze doen, waarom ze het doen en hoe ze het doen krijg je een heel duidelijk antwoord. Je verstaat de taal nog niet helemaal, maar het spreekt je aan dat ze precies lijken te kunnen vertellen waarom ze een bepaald gereedschap gebruiken en hoe ze dat gebruiken en wat het met de sneeuw doet. Soms wijzen ze naar een ander. Maar ze zeggen dan, “Kijk hoe die het doet, net wat anders dan ik, maar kijk hoe de sneeuw reageert en hoe mooi hun pad is.” En je ziet het. Deze mensen die het moeizame lang pad nemen lijken geen doel te hebben. Ze proberen niet door de sneeuw heen te komen, ze willen samenwerken met de sneeuw. En wat ze achter zich laten is een onzichtbaar pad van losse sneeuw die glinstert in de zon, of een prachtige sneeuw sculptuur, of een iglo waar je in kan wonen.
Je staat stil en geniet van de sneeuw, je hoort hoe ze kraakt onder je schoenen en hoe elk vlokje anders is. Je bedenkt dat je dan ook elk vlokje anders moet benaderen, dat lijkt een onmogelijke opgave en het duizelt je. Je zoekt degene die je volgde, maar die is alweer verder gelopen. Je probeert zelf door de sneeuw te komen. Het is zwaar en moeilijk en in het begin luistert de sneeuw goed naar je, maar dan steeds minder en je lijkt achteruit te gaan. Net wanneer je het wilt opgeven breek je door een muur van sneeuw en kom je weer op een pad! Daar lopen de mensen in een rij achter iemand aan. “Zag je dat, die doorbraak?” vraag je enthousiast aan iemand. Het lijkt alsof je een vreemde taal spreekt. Een ander zag het wel en vraagt nieuwsgierig hoe je dat deed. Je legt uit welke reis je gemaakt hebt en dat het leek of de sneeuw ineens je gedachten kon lezen. De ander lijkt je maar half te verstaan en eigenlijk begrijp je het zelf ook niet goed. Wat je wel weet, is dat je weer op ontdekking wilt. Je volgt even het gebaande pad, het is er gezellig, maar je ziet ook dingen die je voorheen niet zag en nu niet meer wilt zien. Je duikt de sneeuwwal weer in, op zoek naar de lange weg.
De gebaande paden zijn makkelijk te volgen en brengen je snel ergens naar toe, de snelweg van A naar B waar soms een beetje file ontstaat, maar waar je ook makkelijk veel informatie kan krijgen en niet snel verdwaald. Dan zijn er ook nog de lange paden, weg van de snelweg. Daar verdwaal je makkelijk en moet je zelf steeds weer de route kiezen, je raakt daar je doel makkelijk kwijt, informatie ligt niet voor het oprapen. Het is puzzelen en stilstaan en nadenken. Er lijken veel minder mensen te zijn op deze paden, maar dat komt vooral omdat de paden langer zijn en kronkelen met onzichtbare kruisingen. Wanneer je op de lange weg iemand tegenkomt is het gesprek waardevoller, het raakt je meer. Je zwerft, dwaalt, volgt de verschillende paden en mensen.Langzaam merk je dat je niet meer tegen de sneeuw in ploegt, maar met de sneeuw samenwerkt. Je merkt dat er heel veel verschillende sneeuw is en dat elke sneeuwvlok zijn eigen manier heeft. Je vindt je eigen weg gevonden door niet blindelings anderen te volgen, nieuwsgierig te zijn en verschillende paden uit te proberen. En je doel? Dat is als sneeuw voor de zon verdwenen.
