Blog: Zennnn
NieuwsBloggen voor Bit, leuk! Denk je dan ... Want onmiddellijk doemt er een enorme dubbele oxer met gelijk er achter aan een steilsprong op: er moet een foto bij. Een foto van mij en mijn paard. Nu is dat laatste geen probleem, ik heb er slechts enkele duizenden op de computer staan. Maar een foto met mezelf ...
Want als ik toch ergens een hekel aan heb! Dat is dan ook de voornaamste reden waarom ik zelf fotografeer: veilig achter de camera staan in plaats van er voor. Hup, je moet er wat voor over hebben. Maar het is niet echt een opdracht waar ik relaxed van word.
Manlief is de Sjaak, want iemand moet die foto toch maken, aangezien er niks bruikbaars in m’n enorme archief zit. De camera op standje automatisch, dingen vooral niet moeilijker maken dan nodig is, nietwaar. Een korte uitleg waar hij moet gaan staan ten opzichte van de zon en we zijn er klaar voor. Uiteraard ben ik de brokjes om Lucy’s aandacht bij mij te houden vergeten. Ook glipt Joy mee de tuin in, dubbele pret dus. Het enige waar Lucy aan kan denken is dat ze net als Joy d’r hoofd naar beneden wil doen en gras wil vreten.
In m’n voorbereidingsoverpeinzingen had ik het best leuk bedacht: als ik nu zus en zo ga staan, ziet niemand m’n dikke kont. En als ik m’n hoofd nu zo houdt, vallen m’n onderkinnen ook best mee. Oké, een Doutzen Kroes zal ik nooit worden, maar in m’n fantasie zag het er heel aardig uit. In de praktijk heb je 110 foto’s met een weerspannig paardenbeest, een eigenaresse die ofwel mega-chagerijnig staat te kijken of haar ogen dichtknijpt tegen de zon en een amateur-fotograaf die creatief wil gaan doen met de belichting. Met frisse tegenzin zoek ik de beste foto er tussenuit. M’n Facebookvriendjes maken m’n dag goed door te zeggen dat het een prachtige foto is, love you guys!
Ik ben een perfectionist, dus ga ik mij vervolgens inlezen in de blogs op Bit. Jeetje, iedereen heeft een verhaal te vertellen met een boodschap. Sorry jongens, dat kunnen jullie over het algemeen wel vergeten met mij. Ik ben hier om jullie en mezelf te entertainen met verhaaltjes over het reilen en zeilen op de boerderij, niks meer en niks minder. Het leven, zelfs (of juist?) met paarden, is al zwaar genoeg! Ik zal jullie hooguit af en toe een spiegeltje voor houden.
Ik heb uitgesproken ideeën, maar volg geen bepaalde stroming. Heb een hekel aan zweverig gedoe, zeker als het allemaal commercieel uitgebuit wordt. Ik ben eigenwijs en dol op discussies, maar kan heel goed leven met het motto dat we het eens zijn over onze verschillen. En dat geldt voor zowel mijn omgang met mensen, als met dieren. Ik houd er niet van om het karakter van een dier, welke ík zo nodig aan wilde schaffen, te veranderen. Nu hoeven ze hier niks anders te doen dan de wei leeg te eten, en daarin luisteren ze heel goed naar me.
Soms is er geen ruimte voor discussie. Je staat toch met een kilo of 800 aan een touwtje te hannessen in mijn geval. Dus respect voor mijn ruimte graag en dat werkt hier ook prima over het algemeen. Trailerladen was een tijd geleden een issue met Lucy. Wekenlang getraind, geen enkel probleem. Tot uiteraard het moment suprême; we zouden naar een evenement gaan en madam vertikte het. Allerlei trucjes uit de kast gehaald, maar aan d’r koppie zag ik al dat ik het kon vergeten. En, aangezien ze toen net drachtig was, won zij deze discussie. Zonder paard drie dagen naar het evenement, evengoed enorm veel lol gehad, maar het knaagt toch een beetje aan je. We komen thuis, knuppen de trailer erachter, halen Truusje uit de wei en uiteraard loopt ze er zo in.
Op zo’n moment kun je zo’n beest wel weet ik wat aandoen, maar uiteindelijk ligt de ‘fout’ bij mezelf, ik zal vast het één en ander uitgestraald hebben tijdens het laden. En eigenlijk vind ik het wel grappig om een paard te hebben wat nog eigenwijzer is dan ik zelf ben. En als het echt moet, voor bijvoorbeeld een bezoek naar de kliniek, weet ik zeker dat ze zo op de trailer staat, dan heb je een iets andere innerlijke overtuigingskracht. Maar of ik dan helemaal Zen ben?
