Blog: Tijd
NieuwsTijd is relatief en onbetrouwbaar. Als je een uur in de wachtkamer van de dokter zit, lijkt dat veel langer te duren dan wanneer je een uurtje met je beste vrienden in een restaurantje zit te kletsen. Toch? Maar 60 minuten zijn 60 minuten. Eigenlijk zouden we moeten spreken van ‘gevoelstijd’ net als gevoelstemperatuur. Ik dacht dat ik dit woord ter plekke zelf verzonnen had, maar Google kent het verschijnsel. Gevoelstijd is zelfs leeftijdsafhankelijk. Als je jong bent duurt een jaar voor je gevoel gewoon 12 maanden. Naarmate je ouder wordt verminderd dat met ongeveer 1 gevoelsmaand per 15 jaar. In de leeftijd van 15-30 duurt een jaar nog maar 11 maanden. Raar eigenlijk, wanneer je dus alle tijd van de wereld hebt, heb je dat ook. Maar wanneer je tijd kostbaar wordt, ben je zo een paar maanden per jaar kwijt?
Erg filosofisch allemaal, maar ik kwam erop omdat ik het paspoort van Lucy zocht vanwege de jaarlijkse enting. Het beestje is alweer 6 jaar oud en ruim 3 jaar hier. De tijd vliegt. Nu is ze gelukkig geen onopgevoed, overmatig groot veulen meer, maar meer dan één veulentje eruit poepen heeft ze ook nog niet gedaan. Ik heb wat schriktraining met haar gedaan, bitje in en ze heeft de longeersingel om gehad. We zijn de straat op geweest met alles erop en eraan qua tuig en zo hebben we achtjes gelopen op de parkeerplaats van de buurtsuper op de hoek. Iets waar ze haar uiterste best mee deed, maar ze snapte er de ballen van. En een Shire die liever op schoot zit dan voor je uit loopt, is niet echt praktisch.
En ik heb het zadel er een keer op gehad. Dat was een evenement op zich. Ik dacht toch dat ik eerder heel wat gewend was met mijn werk op de manege wat betreft paarden die zich opblazen. Maar deze totaal onervaren merrie kan die manegepaarden nog wel het een en ander leren. Ik vond het al een beetje bijzonder dat ik twee singelverlengers nodig had, zo dik was ze nu toch ook weer niet? Dus keurig om en om, gaatje voor gaatje de boel aangesingeld. Er kon zelfs een verlenger tussenuit. Truusje bleef onverstoorbaar staan, braaf paard. Uiteindelijk zat de boel mooi strak, m’n hand paste er nog net tussen. Even een foto maken, leuk voor op facebook. En ze stond zo braaf stil, dat kon best. Op het moment dat ik haar losliet (ik was alleen, en nee dat was niet slim), verzette ze een paar pasjes, liet alle lucht er uit en ging af.
En ja, ook een Shire kan echt af gaan. Voordeel was dat ik van deze wist dat ze liever lui dan moe is en dat het nooit lang kon duren. Maar spectaculair was het even goed. Zadel hing onderaan de buik te flapperen, Truusje gedroeg zich als een ware mustang en bokte de paddock in en uit. Gelukkig had ik de wei afgesloten, anders was het misschien minder goed afgelopen. Ik heb rustig foto’s staan nemen van de bokpartij, want ik voelde me nog niet echt geroepen om voor een stuitergekke Shire te springen. Na 5 minuten was de lol over en stond ze in het midden van de paddock stil, blazend en wel. Ik heb haar zadel los gemaakt, het ding plofte op de grond, een huppeltje opzij en een blik van: “was dat nu alles” en dat was het wel weer. I love Shires! Uiteraard nog even het zadel er weer op gelegd, zonder problemen.
Daarna hebben we niet veel soeps meer met haar gedaan, slecht weer, winter, drachtigheid en een veulen gooiden roet in het eten. Maar het begint wel weer te kriebelen. Ze is weer drachtig, maar we kunnen best wat met haar doen natuurlijk. Want alleen maar wachten op een veulen duurt ook zo lang. Voordeel is dat ik al op zekere leeftijd ben. Elf maanden duren voor mij zeker twee maanden korter!
