Blog: Gewoon
Nieuws
Wat ik met honden heb, heeft mijn man met paarden. Dat dingen heel ‘normaal’ zijn. ‘Even’ gedaan kunnen worden of ‘gewoon’. Moet je eens opletten hoe vaak je een van die woorden gebruikt in de communicatie met elkaar. “Oh, dan moet je ‘gewoon’ even Boris meenemen en dan komt de rest vanzelf”, zegt hij dan quasi nonchalant.
Voor mij is de rest eigenlijk best wel een dingetje. Of zeg maar ding. Naast brave Boris is er namelijk nog een jong paard en een éénjarige en die zijn beide helemaal in hun sas met het vooruitzicht dat ze naar het nieuwe land gaan. En aangezien mijn aura nog wel eens ter discussie staat, laat ik liever mijn man het olijke spul over het smalle bruggetje begeleiden om bij het malse gras te komen.
Samen klooien
Gelukkig bevind ik mij in ons huwelijk (we zijn niet
getrouwd maar evengoed voelt hij als mijn man) niet alleen maar in een
onwetende en niet durvende positie. Net zoals Robert min of meer tussen de
paarden is opgegroeid, ben ik erg thuis in de hondenwereld. Met Bello (ja echt,
zo heette mijn eerste hondje) was ik al heel jong kunstjes aan het oefenen in
de tuin. Met brokjes en een hoepel. Zonder training trouwens, want een
honden-opvoedcursus was nog niet zo hip in mijn jeugd. Maar dat samen klooien
vond ik toen al geweldig. ‘Maar hij vreet al zijn brokjes al op’, was het
commentaar van mijn moeder. Ach, Bello kon het hebben. Achteraf gezien heb ik
heel veel geleerd van al die klungel uren met mijn hondje.
Toen Robert en ik onze eerste hond samen kochten, was ik me
nog van geen kwaad bewust. Totdat Rob in een vrolijke bui op zijn handen en
knieën achter Border Collie puppy Tib aan ging. ‘Zal je pakken...’ klonk het vrolijk
door de kamer. Tib, die net een speeltje in haar bek had, vond het helemaal
geweldig en rende vrolijk voor hem weg. Dit spelletje ‘pak me dan als je kan’
was direct een succes. Kleine Tib was helemaal in de Gloria en Robert was
waarschijnlijk in de veronderstelling dat hij punten scoorde als hondentrainer.
En ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het huiselijke tafereel betweterig
om zeep te helpen. Het gevolg is, de hondenkenners onder jullie zullen het vast
al weten, dat speeltjes terugbrengen niet Tib haar eerste gedachte is. Eerder
checkt ze even of er nog een mogelijkheid is om een ere rondje te maken.
Verkeerd aangeleerd gaat er nooit meer helemaal uit.
Heldhaftige inzet
Tot zover de min of meer onschuldige gevolgen van een
gebrek aan ervaring. Aangezien paarden iets groter en sterker zijn dan honden,
loop ik meer gevaar dan mijn man. Ik vind daarom eigenlijk dat ik meer beloond
moet worden voor heldhaftige inzet. Maar dit ter zijde.
Van de week wilde ik het vrolijke naar-het-nieuwe-land-breng
ritueel filmen. Altijd leuk om wat bewegende plaatjes te hebben om aan mijn
achterban te kunnen showen. En dus loop ik achter de paarden aan, die inmiddels
de weg naar het sappige gras wel weten en zelfstandig richting bruggetje
wandelen zodra we het hek van de eerste inmiddels kale wei openzetten. Die
wiebelende kontjes zagen er meteen al heerlijk uit. En terwijl ik inzoom op het
jonkie van onze kleine kudde, besluit Broes dat het tijd was om te draaien en
in galop terug te rennen. Ai, daar was ik niet op voorbereid, zo zag ik later
terug op mijn video.
Terwijl ik ons wit-zwart gestippelde paard op me af zie
denderen en mijn lichaamshouding er waarschijnlijk niet heel relaxed uit zag,
hoor ik maar één opdracht van mijn man: ‘BLIJVEN STAAN BAR!’ Had mijn man deze
keer spontaan ingeschat dat mijn ervaring met omkerende paarden nihil is en dus
niets vanzelfsprekend. Kwam daar toch zomaar ineens een knap staaltje
duidelijke communicatie naar boven! Geen misverstand over mogelijk. Zonder
gewoon, even of normaal. Wat een groei.