Blog: Gewoon
NieuwsWat ik met honden heb, heeft mijn man met paarden. Dat dingen heel ‘normaal’ zijn. ‘Even’ gedaan kunnen worden of ‘gewoon’. Moet je eens opletten hoe vaak je een van die woorden gebruikt in de communicatie met elkaar. “Oh, dan moet je ‘gewoon’ even Boris meenemen en dan komt de rest vanzelf”, zegt hij dan quasi nonchalant.
Voor mij is de rest eigenlijk best wel een dingetje. Of zeg maar ding. Naast brave Boris is er namelijk nog een jong paard en een éénjarige en die zijn beide helemaal in hun sas met het vooruitzicht dat ze naar het nieuwe land gaan. En aangezien mijn aura nog wel eens ter discussie staat, laat ik liever mijn man het olijke spul over het smalle bruggetje begeleiden om bij het malse gras te komen.
Samen klooien
Gelukkig bevind ik mij in ons huwelijk (we zijn niet getrouwd maar evengoed voelt hij als mijn man) niet alleen maar in een onwetende en niet durvende positie. Net zoals Robert min of meer tussen de paarden is opgegroeid, ben ik erg thuis in de hondenwereld. Met Bello (ja echt, zo heette mijn eerste hondje) was ik al heel jong kunstjes aan het oefenen in de tuin. Met brokjes en een hoepel. Zonder training trouwens, want een honden-opvoedcursus was nog niet zo hip in mijn jeugd. Maar dat samen klooien vond ik toen al geweldig. ‘Maar hij vreet al zijn brokjes al op’, was het commentaar van mijn moeder. Ach, Bello kon het hebben. Achteraf gezien heb ik heel veel geleerd van al die klungel uren met mijn hondje.
Toen Robert en ik onze eerste hond samen kochten, was ik me nog van geen kwaad bewust. Totdat Rob in een vrolijke bui op zijn handen en knieën achter Border Collie puppy Tib aan ging. ‘Zal je pakken...’ klonk het vrolijk door de kamer. Tib, die net een speeltje in haar bek had, vond het helemaal geweldig en rende vrolijk voor hem weg. Dit spelletje ‘pak me dan als je kan’ was direct een succes. Kleine Tib was helemaal in de Gloria en Robert was waarschijnlijk in de veronderstelling dat hij punten scoorde als hondentrainer. En ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het huiselijke tafereel betweterig om zeep te helpen. Het gevolg is, de hondenkenners onder jullie zullen het vast al weten, dat speeltjes terugbrengen niet Tib haar eerste gedachte is. Eerder checkt ze even of er nog een mogelijkheid is om een ere rondje te maken. Verkeerd aangeleerd gaat er nooit meer helemaal uit.
Heldhaftige inzet
Tot zover de min of meer onschuldige gevolgen van een gebrek aan ervaring. Aangezien paarden iets groter en sterker zijn dan honden, loop ik meer gevaar dan mijn man. Ik vind daarom eigenlijk dat ik meer beloond moet worden voor heldhaftige inzet. Maar dit ter zijde.
Van de week wilde ik het vrolijke naar-het-nieuwe-land-breng ritueel filmen. Altijd leuk om wat bewegende plaatjes te hebben om aan mijn achterban te kunnen showen. En dus loop ik achter de paarden aan, die inmiddels de weg naar het sappige gras wel weten en zelfstandig richting bruggetje wandelen zodra we het hek van de eerste inmiddels kale wei openzetten. Die wiebelende kontjes zagen er meteen al heerlijk uit. En terwijl ik inzoom op het jonkie van onze kleine kudde, besluit Broes dat het tijd was om te draaien en in galop terug te rennen. Ai, daar was ik niet op voorbereid, zo zag ik later terug op mijn video.
Terwijl ik ons wit-zwart gestippelde paard op me af zie denderen en mijn lichaamshouding er waarschijnlijk niet heel relaxed uit zag, hoor ik maar één opdracht van mijn man: ‘BLIJVEN STAAN BAR!’ Had mijn man deze keer spontaan ingeschat dat mijn ervaring met omkerende paarden nihil is en dus niets vanzelfsprekend. Kwam daar toch zomaar ineens een knap staaltje duidelijke communicatie naar boven! Geen misverstand over mogelijk. Zonder gewoon, even of normaal. Wat een groei.
