Blog: Werkbezoek
NieuwsHet verschil kan niet groter zijn. Op zondag bezoek ik een manege waar ambitie en sportprestaties hoog op de lijst van bedrijfsvisie staan. Op maandag ben ik te gast bij een zorgboerderij waar pony’s en kinderen elkaar helpen in wisselende volgorde. Beide locaties geven paardrijlessen aan kinderen. En dus hebben beide stallen te maken met die randverschijnselen die komen kijken zodra je te maken hebt met het begeleiden en lesgeven aan kinderen. En laat alles wat daarnaast komt kijken nou mijn terrein zijn.
Eerlijk gezegd kan ik mijn geluk niet op. Ik loer, snuffel, luister en kijk me suf hoe de eigenaren het organiseren. Welke keuzes maken ze? Wat zijn de drijfveren van de mensen en wie verzamelen ze om zich heen? En dan natuurlijk de verhalen. Wat vertellen ze over de kinderen en ouders die hier komen? Welke ervaringen zorgen ervoor dat ze gesterkt blijven in hun visie? En komt er ook een moment dat ze wankelen? Gaan twijfelen aan zichzelf?
Het leukste aan mijn werk is dat ik niet hoef te kiezen over wat wel en wat niet goed zou zijn. Want eerlijk gezegd hebben beide bedrijven zeer veel te bieden voor kinderen. Ambitie is een mooie eigenschap en kan kinderen helpen om verantwoordelijkheid te nemen over eigen groei en functioneren in de sport. Daarnaast is leren zorgen voor een dier net zo belangrijk. En ondanks de verschillen in bedrijfsvisie, komen zowel ambitie als het zorgen voor dieren, bij beide stallen aan bod. Alleen ligt het accent anders. De gedreven mensen zullen eerder aanlopen tegen de gemakzuchtige types. En bij de zorgmensen zal uitgesproken ambitie ten koste van andere dingen eerder irritatie oproepen. Zo werk dat. Elke visie heeft zo zijn schaduwzijde. Dat hoort erbij.
Dit is natuurlijk het papieren scenario. Want de praktijk leert dat in allebei de gevallen de mensen te maken hebben met gedoe rondom de bak. Zeker als we het hebben over omgaan met kinderen binnen je bedrijf. Ouders die andere ideeën hebben over opvoeden dan jij en jij daar de gevolgen van hebt in je les. Kinderen die niets doen en nauwelijks in actie lijken te komen terwijl hun pony schreeuwt om handelingen. Onderlinge ruzie tussen tieners die via what’s app de hele week hoogtij heeft gevierd. En instructeurs die zich afvragen: ‘Kunnen we ook nog eens beginnen met paardrijden of hoe zit dat?’
Ik hou ervan. Het lijkt het gewone leven wel. Je neemt je van alles voor en negen van de tien keer verloopt het toch anders. Zo ook bij bedrijven met paarden & kinderen op het erf. Er is geen juiste manier. Er bestaat geen waarheid alleen beleving. Want wat voor de één doodnormaal is, is voor de ander niet eens bekend. En elke situatie is complex. Want er zijn altijd meerdere belevingen bij betrokken. Een valpartij kan voor een instructeur één van velen zijn, maar voor ouders van de jonge ruiter een ingrijpende gebeurtenis. Begrip voor elkaar is dan de basis. Ondanks deze lastige situaties zijn alle eigenaren, instructeurs en begeleiders die ik tegenkom enorm begaan en enthousiast. Inclusief alle ingewikkelde randverschijnselen; hoe mooi is dat!
