Blog: ‘Pennykinders’

Want de paardenmeisjes komen altijd voor Ace. Natuurlijk, ik krijg ook een aai en altijd een fijne schone stal, maar Ace is degene die geborsteld, gereden, gelongeerd, gewassen wordt. Ik hoef op mijn leeftijd ook niet zoveel polonaise meer aan mijn lijf. Mijn vrouwtje kiest altijd mijn favo borstels voor me uit, wandelt een rondje met me om de stal, ik mag de kantjes van de berm even bijknippen en dan vind ik het vaak wel weer prima. Al dat rijden wat we vroeger deden, heb ik met mijn stram geworden lijf wel een beetje gehad. Dus als de paardenmeisjes Ace vertroetelen, dan houd ik gewoon alles secuur in de gaten en hoop dat er ook een worteltje voor mij overblijft. Toegegeven, ik word eigenlijk nooit overgeslagen.

Maar als de Pennykinders meekomen, dan is het toch wel een beetje feest op stal. Want ik houd echt niet van mannen, maar het Pennyjongetje en ik: wij matchen! Hij kiepert mijn hele borstelkoffer om en gaat borstel voor borstel aan de slag. Van het paardenmeisje heeft hij precies geleerd welke borstel eerst en hoe te gebruiken, dus ik hoef er alleen maar rustig bij te staan. Mijn staart wordt uit de klit gehaald, hij probeert mijn manen dezelfde kant op te krijgen - zinloos natuurlijk, maar leuk geprobeerd - en alle opgedroogde modder uit de paddock wordt netjes weg gekamd. Het is reuze gezellig als mijn kleine Pennyvriend mij een beetje op komt poetsen.

Waar ik stiekem een beetje mee zit, is dat Ace zich inmiddels ook ontpopt tot betrouwbaar familiepaard. Eerder was ik altijd degene die nodig was om bange, jonge, of totaal groene mensen vertrouwen te geven en te laten zien dat paardrijden echt fantastisch is. Maar nu lijkt hij die taak ook nog te hebben overgenomen. Ik bedoel: hij schrikt van zijn eigen schaduw, denkt dat er kabouters in het maisveld wonen en laat zijn dieselmotortje altijd graag doordenderen als er ‘Hoooooo’ wordt gezegd. Maar zet Pennykinders van drie turven hoog op zijn rug en hij gedraagt zich ineens voorbeeldig… Phoewhaa, opschepper! 

Dus tja, daar sta ik dan met mijn goede gedrag en oude lijf. Keurig opgepoetst op stal toe te kijken hoe Ace heel braaf aan de longe met MIJN Pennyvriendje ronddraaft. En vervolgens met zijn nog kleinere Pennyzusje op zijn dooie akkertje door de bak kuiert. Nu weet ik wel dat het bij mij niet meer zo gesmeerd loopt en ik aan de longe af en toe een been vergeet, zodat het goede sta-zit-ritme bruut verstoord wordt. Maar ik voel me dan ineens een oude man! Terwijl ik eigenlijk vrolijk met die Pennykinders door de bak zou willen dartelen.

Ach, het hoort bij ouder worden… In elk geval ben ik geslaagd als coach voor Ace. Want die loopt nu toch maar keurig met die guppenkopjes in de rondte. Dat heb ik dan toch vaak genoeg laten zien, hoe je dat hoort te doen. En ja, dat hij daarna bij de paardenmeisjes gewoon weer loopt te spoken als hij serieus aan het werk moet, daar heb ik dan natuurlijk wel weer lol om. Hij heeft nog lang niet zo’n uitgebreide trukendoos als ik vroeger had, dus ik zal hem vanavond als we aan ons hooi staan te knabbelen nog eens een nieuwe vertellen…