Blog: Sorry
Nieuws‘Ben benieuwd hoe lang jullie dat volhouden?’ ‘Nou... succes ermee!’ ‘Vraag de scheidingspapieren alvast maar aan!’ Dit is zomaar een greep uit de opmerkingen die ik voorgeschoteld kreeg toen ik vertelde dat ik, als beginner, paardrijles zou krijgen van mijn eigen man. Wat wisten zij dat ik niet wist? Waarom is de combinatie van man geeft les aan eigen vrouw gedoemd om te mislukken? Als ik op de informatievoorziening van de meeste gesprekspartners af zou gaan, heeft onze ‘leren paardrijden’ constructie weinig kans van slagen. Kortom, enigszins sceptisch ging ik te paard.
Maar tijdens de eerste lessen was het heerlijk wentelen in persoonlijke aandacht. Zo vaak komt dat thuis namelijk niet voor, honderd procent focus van man naar vrouw. Geen bliksemafleiders zoals de was, een puber of het avondeten dat geregeld moet worden. Hij wandelend naast mij en mijn paard. Er is begrip, kennis en geduld tijdens de rustige oefeningen. Hij helpt mij aan succeservaringen. En ik maar denken dat ik het was die de sterren van de hemel reed.
Het paard zou het paard niet zijn, als hij geen waardevolle lessen voor mij zou hebben. Na wat heerlijke opstartweken besloot mijn man, overigens op eigen houtje, dat ik klaar was voor de signalen van mijn bak-partner Boris. Terwijl manlief een stap naar achter deed, verliet Boris direct de hoefslag. Lekker door marcheren deed hij namelijk nog niet voor mij. ‘Wat moet ik nou toch doen?’, vroeg ik mijn man, na de zoveelste confrontatie met mijn onervarenheid. Ik geloof niet dat er een antwoord zou zijn geweest die de vrede bewaard zou kunnen hebben. Ik werd pislink.
Boos op mijn man, omdat het niet ging zoals ik had bedacht dat het zou moeten gaan. En verblind door het gevecht met mezelf, ging ik los op mijn man. Want hoe dichterbij en dierbaarder, hoe meer ik blootgeef van mijn innerlijke onrust. Er volgde een spraakwaterval. Dat hij ook moet zeggen hoe ik het wel moet doen. En dat hij altijd zo moppert. ‘En doe ik het eigenlijk wel eens goed?’, riep ik radeloos met ogen vol tranen. En troosten deed hij mij ook al niet. Er deugde weinig van zijn functioneren, zo liet ik hem tijdens de autorit naar huis nog even weten.
Niet dat het hielp. Want Boris en mijn man hadden inmiddels een pact gesloten. Hier viel een les te leren. En dus werd er niet makkelijker gelopen door mijn paardenvriend en ook al weinig meer uitleg gegeven door mijn man de instructeur. Kennelijk moesten ik, mijn boze tranen en de verwijten naar anderen, het maar even zelf uitzoeken. Een wijs besluit van de heren. En zo geschiedde.
Ga je schamen Bar, zei ik hardop tegen mezelf, na een flink tijdje pruttelen. Je zou toch moeten weten dat pijlen gericht op een ander, altijd voor jezelf bedoeld zijn. Yep, maar er naar handelen ho maar. Ik faal wat af in mijn leven. Maar goed, ik mag van mijzelf altijd opnieuw beginnen. Bovendien voel ik de behoefte om mij niet aan te sluiten bij de mening van de meerderheid. Onze man-vrouw opzet heeft echt wel kans van slagen, ik weet het zeker. En dus heb ik mijn dikke excuses aangeboden aan man en paard. En opnieuw gevraagd of ze mij willen helpen om te leren paardrijden. En wat een geluk. Ze hebben alweer een verbond gesloten. Ze zeiden allebei zomaar ja.
