Blog: Paardenvolk
NieuwsPaardenlui, het is een apart slag volk en niets menselijks is ze vreemd. Soms zijn ze vreselijk en vaak om te knuffelen. Heel vreemde vogels lopen er tussen en dat maakt het zo leuk. Vooral als je op diverse evenementen komt, zie je het verschil en de diversiteit het duidelijkst.
‘Vroegah’ waren het de onderlinge dressuurwedstrijdjes op de manege. Lol met je knol en een prijs wonnen we allemaal, dus niks geen haat en nijd. Zenuwachtige ouders, met vaak meer ambitie dan de kinderen, werden gecompenseerd door het welverdiende patatje achteraf. Nadat ik een paar keer als groom was meegegaan naar officiële wedstrijden, was ik wel genezen. Veel te individualistisch en niet gezellig, aldus mijn niet wetenschappelijk onderbouwde mening. Niks voor mij in elk geval.
Toen ik als bestuurslid actief werd voor de Shirevereniging heb ik veel leuke, vaak meerdaagse evenementen bezocht, zoals Paard en Koets in Den Bosch en de Farm & Country Fair in Aalten. Niks is zo leuk als een heel weekend kletsen over knollen. Want dat kunnen paardenmensen: kletsen! En wat is er nu leuker dan je favoriete ras promoten! Zelf met een brok in je keel staan wanneer iemand, die al meer dan 20 jaar niet op een paard durfde te rijden, op jouw megagrote, maar o zo zoete paard stapt en een smile heeft van oor tot oor. Want ja, iedereen mocht van ons uitproberen hoe zo’n shire nu echt zat en betere reclame kun je niet maken. Het was altijd: ‘jouw knol – mijn knol’. Een uitstekende manier om nieuwe vrienden te maken. Vrienden die me nog steeds dierbaar zijn, sommige al zo’n 15 jaar, andere korter, maar daarom niet minder geliefd. Onvergetelijke dingen heb ik meegemaakt in die tijd.
Eén keer hebben we met Lucy meegedaan aan de raskeuring, maar dat is niet mijn pakkie-an. Het hele gebeuren eromheen is leuk hoor, tuttelen met je paard, poetsen tot ze de zon reflecteert, invlechten zoals het hoort bij de shires, prachtig, wat was ik trots. En dat we laatste werden in onze klasse boeide me ook niks, ik had niet anders verwacht. Want dat is wat me tegenstaat bij zo’n show: het politieke spelletje. Ik heb liever dat het beste paard wint (en dat was de onze niet hoor :-) ). Eenmalige actie dus!
Maar we gaan wel al een aantal jaren naar het ploegen en boomslepen in noordoost Groningen. Om te kijken en te genieten. Ploegen is heerlijk relaxed; je gaat zitten met je bakkie koffie, een koelbox vol met lekkers mee en kijken maar. Onthaasten pur sang! Het boomslepen is een stukje spectaculairder, de paarden hebben er altijd enorm veel zin in. De eerste paar meter met een boom erachter gaan ze er 200% voor. De paardenmensen weten waar ze veilig kunnen staan, de overtallig aanwezige bejaarden van de fotovereniging moet je af en toe in hun kraag pakken en aan de kant zetten, die hebben echt geen idee wat 1 of 2 pk aan kan richten. Maar het gaat altijd goed en het is altijd gezellig.
De manier waarop de geleider/menner met zijn paard of paarden omgaat is heerlijk om te zien. Alles gaat op stem en ondanks het geweld van de paarden en het geluid van brekende takken overal in het bos voel je een zekere rust over je neerdalen. Dit is één zijn met de natuur, met je dieren. Hier zijn deze paarden voor gebouwd. De mensen zijn relaxed en voor zover er al sprake is van een competitie, gaat niemand daar echt serieus mee om. De paarden zijn het belangrijkst en als alle bomen uit het bos zijn gesleept, worden de dieren eerst keurig verzorgd. En als dat betekent dat we dus geen koffie meer kunnen krijgen omdat alles al gesloten is tegen de tijd dat we daarmee klaar zijn, is dat jammer. We delen wel een wortel met de paarden. Zo zijn die paardenmensen!
