Blog: Paard op wielen
NieuwsDe halve wereld lijkt er geen enkel probleem mee te hebben. Hup, paard in de trailer en gaan. Of in een vrachtwagen, ook een vaak gebruikt transportmiddel om op concours te gaan of een leuk plekje te zoeken om buiten te rijden. Lijkt mij geweldig. Kun je trouwens ook mee aankomen op je werk de maandag erna. “En Bar, wat heb jij gedaan dit weekend?”. “Oh, wij zijn even lekker gaan uitwaaien op het strand met de paarden”. Ik hoor het mezelf al stoer vertellen. Maar zoals wel vaker in het leven, is de werkelijkheid net even anders. Nou ja, mijn werkelijk dan. Want vooralsnog lijken anderen nog geen frons in de wenkbrauwen te krijgen van een uitstapje met paarden op wielen.
Bij mij begon de kreukel in mijn kop al tijdens de aanschaf. Omdat onze financiële voorraad beperkt is, wilden we graag een tweedehands trailer. Maar daar begint het gedonder al. De advertentieteksten vlogen om mijn oren. Bodem net vernieuwd, pas een onderhoudsbeurt gehad, ligt heel stabiel achter de auto of heeft altijd binnen gestaan. “Mmm, als er zoveel goeds te vertellen valt, waarom moet de trailer dan weg?” Direct begon er een schifting in mijn voorbereiding. “Verkoop ivm aanschaf vrachtwagen” of “wegens stoppen met de paardensport” waren zinnen die het goed deden in het ontwikkelen van vertrouwen in de potentiele verkoper.
Ondertussen bekropen mij in de nacht visoenen van de prachtige benen van mijn paard Broes die door de bodem waren gezakt en een gekantelde trailer omdat we worden afgesneden op de snelweg. Geen idee hoe anderen dat doen in de kop, maar de gedachte dat mijn paardenkapitaal daar achter onze auto aan bungelt, brengt toch onrust. Een keer op je teen staan en je weet gelijk weer hoeveel kilo ze aan de haak meebrengen met hun aanwezigheid. En dan wil ik ze, notabene met z’n tweeën in zo’n alternatieve frietkraam gaan vervoeren. Een sleurhut achter de auto vind ik er soms ook al heftig uit zien, maar daar zit niemand in. Tenminste, dat hoop je dan, als het schuddend en stuiterend voor je rijdt.
Maar de trailer-speurtocht is geslaagd. Gisteren zijn we de uitbreiding van onze inventaris eerst gaan bekijken. Ook al een ervaring apart. Want terwijl ik vol bewondering naar de bovenkant en vooral naar de kleur aan het loeren was, zie ik naast mij de charmante kont van mijn man omhoogsteken terwijl hij op zijn knieën ligt en ondertussen zijn hoofd ver onder de trailer heeft gestoken. Verschil van perspectief verbindt ons wel vaker trouwens. Hij bekijkt het fundament en ik het grote geheel. Maar de blauwe hut heeft de inspectie overleefd. Met een aluminium bodem was er geen rotte plek te ontdekken. En daarmee is er in ieder geval één angstvisioen getackeld.
Nu nog in de leer bij de ervaren paardenmensen voor wie trailer rijden een koud kunstje is en nergens van wakker liggen. Is het gewoon een kwestie van vaak doen? Zou het mij ooit lukken, om alle aanwezige risico’s van rijden met trailer, met die voor mij zo speciale inhoud, te doen vergeten en quasinonchalant over de snelweg te gaan? Of zou ik de rest van mijn leven opgelucht ademhalen als alles en iedereen weer veilig met de pootjes op de aarde staat? Een koele kikker ben ik niet. Nooit geweest en waarschijnlijk mis ik de potentie om er een te worden. Dus als jullie binnenkort een blauwe trailer met zwart en wit/zwarte paardenkont zien rijden? Kijk dan liever niet de auto in, want het trekt nogal strak in het gezicht, die flink samengeknepen billen.
