Blog: Als je droom een nachtmerrie wordt

18 september 2018, 00:00 Nieuws
M’n droom: een Shire fokken die er uitziet zoals ze dat vroeger deden, een echt werkpaard met massa en stevige benen. Niet het veredelde rijpaardtype met sokken en te hoge benen dat je tegenwoordig veel te veel ziet. Ons vorige veulen Finn ging al de goeie kant op, maar was nog iets te elegant naar mijn idee. Morgaine was precies hoe ik het wilde. Volgens het groeischema voor veulens zou ze uiteindelijk rond de bijna 1,90 m uitkomen, dat was dus ook nog eens een mooie bonus. Iets waar je mee verder kunt fokken om een volgende nakomeling weer terug in het stamboek te krijgen.

Maar dan staat ze in de wei, oortjes op half zeven, koppie laag en 30 meter achter haar moeder aansjokkend. Die voelt zich niet happy. Nadat ik het 2 uur had aangekeken en geen verbetering zag, de dierenarts gebeld. Morgaine had koorts, aan d’r staart was te zien dat ze diarree had, een griepje, verkouden, een virusje? Dus koortsremmer en antibiotica er in. De volgende dag weer, maar ze knapte niks op, de diarree werd erger, dus ook nog een papje geven om dat op te lossen. Toen we zondagmorgen het papje gaven, zakte Morgaine compleet door haar hoeven. Onmiddellijk de dierenarts weer gebeld en die was er gelukkig snel. Een flinke maag en/of darminfectie was de diagnose.

Vanaf 10.00 uur tot 21.00 uur hebben we in de stal gestaan bij haar, infuus na infuus, oppeppers, spuiten, noem het maar op. Haar ademhaling was weer rustiger, het vochttekort opgelost, nu was het afwachten geblazen. Met een tuinstoel, een slaapzak en een boek settelde ik me in de stal voor de nacht. Slapen kon ik voorlopig toch niet, dus ik nam de eerste wacht. Morgaine lag wat, liep een beetje rond in stal of stond stil in een hoekje. Lucy, die we overdags tijdens alle infusen en toestanden op de wei hadden gelaten, was gelukkig rustig en ging er af en toe zelfs lekker bij liggen.

Om 3 uur stommelde Morgaine opeens in de stal rond, viel naar voren, op haar knieën en dat was het. Over en uit. Haar hartje had het begeven. Potverdepotver, het allerallermooiste en liefste veulen van de hele wereld is er niet meer. Bijna 3 maanden oud is ze geworden en dit is zo onverwacht, niet te bevatten. Tijdens de geboorte houd je hier rekening mee en de eerste dagen er na, als alles nog zo klein en teer is. Maar een gezond en sterk veulen van bijna 3 maanden, dat kan toch niet zomaar binnen 4 dagen weg zijn? Het zal nog wel even duren voor het echt ingedaald is en alles een plekje heeft gekregen hier. Ook bij Lucy, hoewel die er nog steeds behoorlijk rustig onder is. Haar uier is al weer slap, af en toe geeft ze nog een hinnik zodra ze me ziet, de natuur blijft iets bijzonders.

Gaan we door met fokken? In eerste instantie dacht ik nee, nooit weer wil ik zoiets mee maken. Maar mijn droom dan? En lopen we niet altijd risico’s? Dieren komen en dieren gaan. Tenzij ik schildpadden ga fokken, zal ik ze altijd overleven, ga ik van uit. Het is vreselijk oneerlijk wanneer het leven van zo’n jong dier plotseling beëindigd wordt, maar kun je je weren tegen pech? Zonder dieren om me heen zou ik niet kunnen leven. En m’n droom om een prachtige, lieve, stevige Shire te fokken wil ik niet opgeven. We zetten de schouders eronder en gaan door!