Blog: Eigenwijs

Het is de toon die de muziek maakt, luidt het spreekwoord en in Lucy’s geval gaat dat zeker op. Dwingen werkt niet, vragen wel. Begrijpt ze het niet dan zal ze het proberen, lukt het dan niet, dan wordt ze wat onzeker. Wil ze iets perse niet, dan laat ze dat overduidelijk merken en zul je het op een andere manier moeten vragen. Net als bij de meeste koudbloeden werkt ruilhandel prima: voer voor iets wat ik graag wil.

Waterballet

Zo stond ik afgelopen week in de stromende regen tussen twee onweersbuien door te smeken of Lucy alsjeblieft naar binnen wilde komen. Nu wilde ze dat best graag, want voor een Engels paard heeft ze een bijzondere hekel aan hemelwater. 

Maar het probleem was dat ze feitelijk droog stond onder het afdak en dat de regen hard tegen de stalmuur aan sloeg en als een soort waterval tussen de muur en het afdak naar beneden stroomde. Wat als resultaat gaf dat ze om naar binnen te komen, letterlijk door een gordijn van regen moest bij de deuropening.

De tweede onweersbui naderde snel en hoewel Lucy niet bang is voor onweer, is het vrij logisch dat ze haar volle 800 kilo in mijn nek werpt als het tegelijkertijd enorm flitst en dondert. Ik wilde dus erg graag dat ze zo vlot mogelijk naar binnen ging. 

Met de voerbak rammelen had geen zin boven de herrie van de regen op het golfplaten dak uit. Tien minuten heb ik heen en weer gelopen met de voerbak om haar te lokken. Wat dus betekende dat ik elke keer onder die douchestraal doorliep en zij vlak daarvoor stopte. Kort verhaal lang: uiteindelijk huppelde ze drijfnat naar binnen, sprong inderdaad bijna in m’n nek na een enorme donderklap en ging vrolijk eten. Ik heb binnen eerst maar even droge kleren aan getrokken, wat een paard.

Hengstig

Ondertussen zijn we ook weer druk bezig om Lucy drachtig te krijgen en ook daarin is ze behoorlijk eigenwijs. Ze laat niet tot nauwelijks zien dat ze hengstig is. Geen gedragsverandering, niet extra veel of vaker plassen en al helemaal niet knipogen natuurlijk. Er zit dus niks anders op dan haar regelmatig te laten scannen. Gelukkig heeft Lucy er geen hekel aan: de ruilhandel werkt prima, een halve kilo brok als zij vijf minuten stil staat.

Ik heb een enorm fijne en rustige paardenarts, die het helaas door zijn kunde ook erg druk heeft. Zo stonden we al tweemaal om 23.00 uur ‘s avonds te scannen in de afgelopen weken. De eerste keer geen ei. Anderhalve week later een klein ei. 

Weekje later nog steeds een klein ei. Weer een aantal dagen later helemaal geen ei meer. Pffff. Lucy heeft overduidelijk geen zin om in april al een veulen te krijgen. Wanneer er over 11 maanden een dik pak sneeuw ligt, zal ik haar groot gelijk geven en kan ze gaan solliciteren bij het KNMI. Misschien dat ze daar zo’n eigenwijs typje goed kunnen gebruiken.