Blog: De kunst van het slobberen

Eerst moet dat apparaat ‘klik’ zeggen, dan worden onze bakken gevuld en gaat het dampende water er over heen. De slobbergeur dringt dan al mijn neusgaten binnen, wat het nog moeilijker maakt om geduldig te wachten. Ik ben niet zo goed in tellen, dus moet telkens opnieuw beginnen, want het duurt… en duurt… en duurt…

Af en toe is het vrouwtje ook wat ongeduldig, of ze is mijn gestamp zat en dan krijgen we het iets sneller. Oei, dan is het soms een tikkie te warm voor mijn gevoelige mondje. Maar een hap vlas helpt prima en dan smikkel ik snel verder. Mijn maat eet keurig boven zijn bak en heeft het zo op, maar ik maak er dagelijks een feestje van. Ik heb slobberen tot een ware kunst verheven, al zeg ik het zelf.

Afhankelijk van wie we de slobber krijgen, pas ik mijn privé partijtje aan; het ene paardenmeisje hangt een bak aan mijn deur. Whahaa, nou, die moet eerst een veilig heenkomen zoeken, want dan slobber ik alles lustig in de rondte. Uiteraard maak ik er de perfecte slobber geluiden bij, maar dat lijkt me voor zich spreken, het spul is niet voor niets zo genoemd. Vakkundig slurp ik het meest naar binnen, hoewel… Halverwege mijn feestmaaltje zit niet alleen mijn hoofd onder, ook het gangpad kan opnieuw geveegd worden. Daar schijnt ze geen moeite mee te hebben, dus ik probeer er altijd een decoratief patroontje van te maken, zodat zij er ook lol van heeft.

Het andere paardenmeisje en het vrouwtje zien er de pret niet meer van in en geven me de slobber in een bak op de grond. Whoehoe, ook een feest, want de binnenkant van mijn staldeur is inmiddels een heuse Picasso! Als mijn bak leeg is en later de boxdeur opengaat, heb ik namelijk nog een toetje: alles wat van de deur af is gedropen, kan ik dan nog lekker op peuzelen. En ook een dag later is die uitgeharde slobber nog best lekker om een beetje af te likken hoor. Het gaat niet meer zo makkelijk, maar toch het proberen waard.

Als mijn bak leeg is, keer ik die ook menig maal om en om en om. Het maakt allereerst lekker veel herrie en het allerlaatste prutje uit de hoekjes valt er dan ook uit. Maar de man van werd het zat om telkens de hengsels er weer aan te moeten sleutelen. Tja, sorry, bij dat wentelen sneuvelt er wel eens wat, en ik deed het toch niet expres? Hebben ze ook weer wat op verzonnen. Dachten ze…

Onlangs kreeg ik een mooi rond, lichtgewicht, “gouwuh slobberbakkie“. Dan kon er niks in de hoekjes blijven plakken, maakte het niet zoveel kabaal als ik ‘m omdraaide en ik denk dat ze dachten dat ik daar tevreden mee zou zijn. Ach ja, drie dagen wel, maar ik heb nu ontdekt dat het een reuze vermakelijk bakkie is: als hij nog een beetje warm is, kan ik er hele kunstzinnige vormen in maken. Eenmaal afgekoeld blijkt het vrouwtje er echter niets fatsoenlijks meer van te kunnen maken, totdat er weer kokend water in gaat. Benieuwd naar mijn kunstwerk? Tadaaaa: