Blog: Als jouw kind ontroostbaar is door verkoop van jouw paard

Mijn grootste paardenliefde, die ik al heb sinds hij 4 dagen oud was, en waar ik ruim 10 jaar een team mee was, kampte met een peesblessure. Een lang proces van echo’s maken, lopen op het harde, afspoelen met koud water en al die handelingen die erbij kwamen kijken, heb ik in totaal anderhalf jaar vol gehouden.

Toen mijn paard uiteindelijk groen licht kreeg van mijn dierenarts, merkte ik aan mezelf dat ik als de dood was dat hij zwakker zou blijven aan zijn voorbenen met alle risico’s van dien. Ik had de financiële middelen ook niet om weer een langdurig medisch proces met hem af te lopen, zeker niet als  net single moeder die er volledig alleen voor stond voor de kinderen.

Ik besloot toen om mijn paard te verkopen, hoe ongelooflijk zeer het ook deed, ik kon hem niet de medische hulp bieden als het weer fout zou gaan en dat is voor mij wel een voorwaarde om een paard (of elk ander dier)  te kunnen houden.

Mijn kinderen - toen 9 en net 12 jaar oud - begrepen er niks van. De jongste is zijn hele leven opgegroeid met dat ene paard en ook mijn oudste wist niet beter dan dat hij er altijd geweest is. Toch heb ik doorgezet. Hij was binnen twee uur verkocht en tien dagen later stond het internationale transport klaar bij mij op stal.

De dag ervoor ben ik samen met mijn kinderen bewust afscheid gaan nemen van hem, ons paard, onze vriend en eigenlijk ook een kind van me. Een vriendin van mij die fotograaf is, heeft deze laatste middag samen vastgelegd. De resultaten zijn prachtig, foto’s van mijzelf met hem, ook rijdend en natuurlijk ook foto’s met mijn kinderen, onze hond en hem, de knapperd.

Eén foto springt er voor mij echt tussen uit, mijn oudste zit voor mij op mijn paard terwijl mijn jongste ernaast staat. Alle drie zijn we in tranen door het besef van de keuze die ik gemaakt heb. Ik vind ons echt niet knapper als we huilen, maar deze foto toont voor mij zo veel liefde naar ons paard. En neemt ook de twijfel weg die ik als paardenmoeder toch vaak heb gehad, namelijk de gedachte dat ik mijn kinderen te kort zou hebben gedaan door mijn paarden levensstijl of dat ze dat gevoel zelf misschien hadden. Deze foto getuigt voor mij dat dat niet zo is. Het is een stukje wat bij opvoeden hoort, houden van betekent ook loslaten, zeker als dat wordt gedaan in het welzijn van diegene.

Met het paard is het goed gekomen, hij leeft nog steeds als recreatiepaard en mijn kinderen hebben  nu op latere leeftijd begrip voor de keuze, en hebben geleerd; niks is vanzelfsprekend.