‘Paard is geen bankstel dat je wegdoet als het versleten is’

Nieuws


Het is een onderwerp dat enorm veel discussie en emoties oproept. Logisch, want het is letterlijk een kwestie van leven of dood. Want kan dat nog wel, een ‘gezond’ paard laten inslapen? Door een blessure van haar paard kwam amazone Paula van de Geest ook voor die vraag te staan. Ze gunde haar geliefde paard een fijn bestaan in de wei. Dat stuitte, tot haar eigen verbazing, op veel onbegrip.


Het begon allemaal zo mooi. Een jaar geleden liep Paula van de Geest uit Woerden, paardengedragstrainer en enthousiast amazone, haar droompaard tegen het goudkleurige lijf. Een derrtienjarige palomino merrie, luisterend naar de naam Zelda. De klinische keuring wees uit dat alles in orde was. Maar al snel bleek dat er toch iets niet helemaal lekker zat, vertelt Paula. “Het rijden heb ik maar een paar maanden geprobeerd, maar ging helemaal niet. Er was veel protest en ook het zadelen en longeren ging niet zonder slag of stoot. Toen ben ik maar grondwerk gaan doen en heb haar in de kliniek helemaal na laten kijken.”


Droom opgeven
De uitkomst was niet mals. Zelda had niet alleen artrose in de hals, maar ook een scheurtje in een tussenwervelschijf en verkalking bij de schoft. “Het was dus niet gek dat ze last had van haar lijf tijdens het rijden.” Hoewel Paula Zelda had gekocht met de bedoeling om lekkere lange tochten te gaan maken, moest ze die droom dus al na een half jaar helemaal opgeven. “Dat was best moeilijk en ik heb er stevig van gebaald dat ik niet meer op haar kon rijden, maar tegelijkertijd was ze in de periode dat ik haar had, echt mijn maatje geworden. Ik had nog steeds heel veel plezier met haar en kon me niet meer voorstellen dat ze niet in mijn leven zou zijn. Daarom was de keuze om haar te houden, niet moeilijk. Eigenlijk is het geen moment in me opgekomen om haar weg te doen.”


Veel onbegrip
Als Paula die keuze heeft gemaakt, merkt ze in haar omgeving dat dit blijkbaar geen ‘normale beslissing’ is. “Ik stuitte op veel onbegrip. Mensen snappen niet waarom ik haar houd als, zoals sommige mensen zeggen, een ’dure grasmaaier’. Die mensen vinden blijkbaar dat, als je niet meer op je paard kan rijden en hij dus zijn functie verliest, je hem beter weg kan doen. Als je focus ligt op wedstrijden rijden en presteren met je paard, kan ik dat nog wel een beetje begrijpen, maar eigenlijk vind ik het hartstikke triest; paarden die jaren hun best hebben gedaan voor ons, worden afgeserveerd omdat ze geen gebruiksdoel meer hebben. Het zette me ook aan het denken: waarom zien we een paard anders dan een hond? Die doe je toch ook niet zomaar weg? Misschien is het een verschil dat paarden zo duur zijn, ook in onderhoud. Dat je er voor dat geld wel wat mee moet kunnen doen, zeg maar. Terwijl er genoeg paarden zijn die, ook al hebben ze een blessure of zijn ze oud, nog een fijn leven kunnen hebben in de wei en nog prima kunnen functioneren als grondwerk- of coachpaard. Of gewoon als je maatje.”


Pijnvrij vereiste
Dat functioneren in de wei moet dan wel zonder pijn kunnen, vindt Paula. “Dat was wel een vereiste voor mij. Als Zelda niet pijnvrij in de wei had kunnen staan, had ik eerlijk tegen mezelf moeten zijn en haar laten gaan. Een paard met pijn in leven houden, is egoïstisch, dat moet je niet tegen wil en dank willen. Voor mij was er in dat geval maar één optie geweest: haar in laten slapen. De opties voor mij waren sowieso inslapen of houden. Want ik wilde per se niet dat ze in de handel terecht zou komen, dan is ze waarschijnlijk nog slechter af. Natuurlijk zijn er ook wel opvangplekken voor geblesseerde paarden, maar het is vaak nog niet zo makkelijk om ze daar te plaatsen. Daarbij vind ik het mijn verantwoordelijkheid om voor haar te zorgen. Ik heb haar tenslotte gekocht.”


Specialer
En dus betaalt Paula nu met liefde 300 euro per maand om haar paard lekker in de wei te laten lopen. Ze is nog elke dag blij met de beslissing om Zelda te houden. “Weet je wat het gekke is? Mijn band met haar is nog veel beter geworden, sinds we niets meer hoeven. Normaal ‘moet’ je altijd wat als je naar je paard gaat: rijden of longeren. Dat voel ik nu helemaal niet meer zo. Als ik bij haar ben en met haar bezig ben – wat grondwerk of wandelen kan nog wel – voelt dat veel specialer dan voorheen. Ik heb haar wel verplaatst naar een stal waar ze 24 uur per dag in een kudde staat, daar voelt ze zich goed thuis.”


Accepteren
Van commentaar van mensen die haar beslissing niet snappen, trekt ze zich niets meer aan. “Ik probeer om niet de discussie aan te gaan, maar leg uit dat ik veel om haar geef en niet zou weten waarom ik haar weg zou moeten doen, alleen omdat ik niet meer kan rijden. Ik hoop dat men het dan begrijpt. Andersom probeer ik ook te accepteren dat andere mensen soms andere keuzes maken. Ik hoop dan wel dat ze daar goed over hebben nagedacht. Want van mensen die een paard wegdoen en een nieuwe kopen alsof het een soort versleten bankstel is, daar snap ik niets van. Dat stuit me echt tegen de borst.”


Andere mindset
Paula hoopt met haar verhaal mensen aan het denken te zetten. “Paarden worden soms heel makkelijk afgeserveerd. Niet alleen bij blessures, ook bijvoorbeeld als ze lastig gedrag vertonen. Ik kom zelfs dierenartsen tegen die zulke paarden snel afdoen als ‘moeilijk’, terwijl zulk gedrag in de meeste gevallen voortkomt uit pijn of ongemak. Het paard wordt dan bestempeld als een rotbeest en in het ergste geval misschien zelfs ingeslapen, terwijl dat niet nodig had hoeven zijn. Die mindset bij mensen zou moeten veranderen.”