Liesbeth Wesdijk blog
Liesbeth Wesdijk blog

Blog: De Oktoberblues ...

Nieuws

Het einde van oktober nadert en ja hoor, ik voel m’n herfstdip weer aan komen waaien. Ik kan de klok er bijna gelijk op zetten, ware het niet dat die dit weekend verzet moet worden. Een beetje zon zou al wel schelen voor m’n gemoedstoestand, maar ook vandaag is het hier triest en mistig weer. Het liefste zou ik de hele dag in bed blijven liggen, maar er is een stal die uitgemest moet worden en een pup die naar buiten wil!


Toen ik nog in de stad woonde had ik er allemaal niet zo’n last van, de seizoenen trokken langs me heen, het was nat, koud, droog of warm, licht of donker. Nu ik al ruim 13 jaar op het platteland woon, ben ik er veel meer mee bezig en is m’n stemming ook veel afhankelijker van het weer. De overgang naar de herfst is altijd even slikken voor me. M’n wilde bloementuin is uitgebloeid, alleen een hangende zonnebloem kijkt me nog wat troosteloos aan. De vlinders en de bijen zijn weg, de vogels vermaken zich met de zonnebloempitten. Een aantal bomen waren al kaal door de droogte, dus die overgang is wat minder groot.



Droog is het in elk geval niet meer. ‘s Avonds klinkt het ‘sop sop sop’ weer van de wei wanneer ik Lucy naar binnen roep. Het staat gelukkig nog niet helemaal blank, wat dat betreft is het wel eens veel erger geweest. De vaste doorloop-routes, van wei 1 naar wei 2 en naar het plein zijn uiteraard enorm modderig, maar dat is het ook wel. Voor de natuur beter, voor de mooie witte sokken wat minder. Onze herderpup, Paddy, vermaakt zich met gaten graven in de hoop dat ze vollopen met water. Tot dusver is dat behoorlijk succesvol en heeft hij enorm veel lol met z’n modderbaden om daarna een paar gekke rondjes door de keuken te rennen of heerlijk tegen je op te springen. Gelukkig hebben we nergens hoogpolig tapijt of witte Jan des Bouvrie meubelen, laat staan haute couture kleding aan  ;-)


Het was wel weer even wennen om een ondeugende pup in huis te hebben. Het ergste is nu achter de rug (hoop ik), in ieder geval qua zindelijk maken. Om de 2 à 3 uur uit m’n bed gaan is niet echt m’n hobby. Met m’n sloffen en badmanteltje aan, paraplu boven m’n hoofd en een zaklantaarn de tuin in. Gelukkig wonen we beschut! Momenteel maakt hij me nog maar 1 x per nacht wakker, dus dat is nog wel te doen. En voor de eerste sneeuwval zal hij toch wel helemaal zindelijk zijn? De meeste paardenmensen hebben ook wel minstens één hond. Of het rasgerelateerd is weet ik niet, maar mijn Shirevrienden hebben over het algemeen ook grote honden.


Zo waren we afgelopen zondag weer bij het jaarlijkse ploegen in het Drentse Orvelte. Vrienden van ons die deelnemen met hun Shires, hadden ook hun twee Landseeren meegenomen, het ‘neefje’ van de Newfoundlander, maar dan bont. Andere vrienden hadden hun kruising Sint Bernard bij zich, onze pup had dus nogal wat om tegenop te kijken :-) Het sfeertje op zo’n ploegdag is zo relaxed, dat heeft ook z’n weerslag op de honden. Geen grom valt er, alles loopt met elkaar te klooien en als het je iets te veel wordt, verstop je je snel achter de benen van je baas. Het gaat allemaal harmonieus, net als de omgang tussen de paarden en hun baasjes.


Er zit een wedstrijdelement in het ploegen, daarbij gaat het om de diepte van de voren en natuurlijk vooral om hoe recht je kan ploegen. De één is hier heel serieus in, de ander wat minder. Maar iedereen wil een mooi stukje werk afleveren natuurlijk. De temperatuur was heerlijk, het bleef droog, de koffie was warm en het gezelschap meer dan gezellig. Een lichtpuntje in deze voor mij wat donkerdere dagen. Ik kijk dus al weer met plezier uit naar het volgende evenement: boomslepen! Spectaculairder dan ploegen, maar ook hier gaat het om de eenheid tussen mens en dier. Is er bij jou in de buurt ook zo’n soort evenement, ga er vooral eens kijken. Het is leuk, gezellig en er zijn prachtige paarden te bewonderen!

bit-1