Liesbeth Wesdijk blog
Liesbeth Wesdijk blog

Blog: Spannende nacht

Fun

Het warme weer is er weer. En daarmee bedoel ik het HELE warme weer. Volgens de voorspellingen hebben we hier in het hoge noorden van Duitsland nog mazzel en krijgen we maar twee dagen 30+ graden en daarna weer normaal weer, maar ik vind dat al meer dan voldoende. En Lucy ook.

Net zo min als dat Lucy een fan is van regen, is ze dat ook niet van alles boven de 20 graden. Er zijn gelukkig nog weinig dazen hier, maar ook die zullen binnenkort wel in grote getale arriveren en dan is de lol van overdag grazen er helemaal af. Nu staat ze overdag al veel op het plein onder het afdak en ‘s nachts in stal. En dan blijven er weinig uurtjes over om te grazen. Dus mag ze van mij vanaf nu ‘s nachts weer buiten blijven. Stroom erop en hopen dat ze niet uitbreekt, daar blijf ik altijd benauwd voor.

Paard ontsnapt

Een paar jaar geleden, toen gezelschaps-shire Joy hier nog stond, werd er om een uur of elf ‘s avonds opeens op de ramen geklopt. De buurman had geconstateerd dat onze paarden aan de overkant van het kanaal over straat liepen, een vrachtwagen had flink moeten remmen voor ze. Elke paardeneigenaar weet wat er dan volautomatisch met je gebeurt wanneer je woorden van deze strekking hoort. Je gaat in de adrenalinestand.

Binnen een paar seconden had ik m’n schoenen aan, weliswaar niet gestrikt. Snel de halsters en touwen in de fietstas en zonder licht de pikdonkere straat op. Want donker is het bij ons in september, na tienen gaan alle straatlantaarns uit. Daarbij ben ik ook nog eens hartstikke nachtblind en na 20 meter voelde ik al zand onder de banden in plaats van straatstenen, oeps, bijna in het kanaal! M’n hart vergat drie slagen te doen toen ik aan het eind van de straat blauwe zwaailichten zag, echt je ergste nachtmerrie.

Ik denk dat ik in die 3 kilometer Tom Dumoulin een eind achter me zou heb gelaten, toch duurde het voor m’n gevoel nog veel te lang voor ik bij de politieauto was. Kan ook komen omdat m’n veters telkens om de trappers vastdraaiden, oh wat een ellende. 

Boze politieagente stapte uit de auto en wilde me op het matje roepen vanwege fietsen zonder licht, maar toen ik hijgend vroeg of ze hier vanwege loslopende paarden waren, was ze daar verder stil over. Ze liepen ergens op de wei, achter een huis, wees ze me. Ondertussen kwam haar collega er ook bij staan, met een zaklantaarn. Dat was wel handig, want het weiland was zeker 2 ha. groot. Hoe vind je die beesten zo?

Fluiten

Eén keer fluiten en daar kwamen ze allebei aangesukkeld, een beetje met hun ogen knipperend tegen het schelle blauwe zwaailicht. De beide agenten geloofden hun ogen niet. Dat die paarden zo braafjes op m’n fluitje af kwamen! 

Tja, behalve af en toe uitbreken, luisteren ze prima. Snel de halsters om, agenten wilden graag nog even met deze ‘riesige’ paarden op de foto. Ondertussen was ook eindelijk manlief aangekomen en die mocht de paarden wandelend, onder begeleiding van de zwaailichten, 3 km lang (best lief van de politie, want goed veilig zo in het donker) naar huis brengen. Ik kwam er op de fiets achteraan. Gelukkig goed afgelopen dus, maar die avond vergeet ik nooit weer.

Wakker liggen

Wel een beetje spannend dus om Lucy ‘s nachts weer buiten te laten, maar in d’r eentje is het niet zo’n wegloperd. Ze is ooit eens over de sloot gesprongen omdat ze dacht dat het gras daar lekkerder was. 

En kwam ook zo weer teruggesprongen toen ik haar floot. En ze is wel eens in de knoop geraakt met het lint, maar alleen als er geen stroom op stond. Ik heb er dus goede hoop op dat ze morgenochtend nog in haar weiland staat, volgevreten. Volgend jaar april komen er nog veel spannendere nachten: Lucy is weer drachtig! Maar daar hoef ik nu nog niet wakker om te liggen ;-)

bit blog Liesbeth