Blog: Vriendschap & loyaliteit
Nieuws‘Hoe meer ik de mensen leer kennen, hoe meer ik van dieren houd.’ Hoewel een beetje een dooddoener, toch wel een waarheid als een koe. Zeker in deze donkere dagen voor de kerst, schat ik de mens niet zo hoog in. En als ik dan zie hoe m’n kattebeest expres af en toe een brokje voer precies voor de neus van m’n pup laat vallen, heb ik meer vertrouwen in m’n beestjes.
Niks leuker dan ‘s morgens wakker geknuffeld te worden door mijn pup. Die ondertussen al 5 maanden is en 22 kilo weegt, dus de enorme poten op m’n gezicht neem ik maar voor lief. Aankleden met zo’n duveltje die een fetisj heeft voor sokken is niet handig, maar ach, hij bedoelt het goed.
Vervolgens laat ik de katten naar buiten, die me zo dankbaar zijn voor hun warme nacht binnen dat ik niet eens een kopje krijg. Dan naar stal, waar ik begroet wordt met een zachte hinnik. Hé, toch nog iemand die blij is me te zien. Want brok krijgt Lucy ‘s morgens nooit, dus daar is het niet om te doen. En te trappelen om naar buiten te gaan met dit weer is het ook niet, Lucy houdt niet van nattigheid. Terwijl ik wat takjes uit haar manen haal, wordt er warme lucht geblazen in m’n nek. Kippenvel. Wanneer even later de hond z’n portie voer op staat te schrokken is het tijd voor m’n eerste bakkie thee. Huize Weltevreden is klaar voor de start van de dag.
Tijdens het wakker worden bekijk ik altijd het nieuws op internet. Daar word je niet vrolijk van: een halve burgeroorlog over een kinderfeestje, discriminatie op het voetbalveld en de ene president is nog gekker dan de ander. De dierenwereld is dan misschien wel keihard, maar niet zo hypocriet als de mensenwereld. Het recht van de sterkste en niet van de meest achterbakse is wat in de dierenwereld telt. Ik kan mijn echte vrienden op de vingers van twee handen tellen en dat is meer dan genoeg. Mensen die ik al meer dan 30 jaar ken, mensen die korter in mijn kringetje rondlopen. Mensen die ik midden in de nacht kan bellen als er iets is en andersom. Mensen die niet achterbaks zijn en het me recht in m’n gezicht zeggen als er iets is. Vrienden dus.
Ik ben enorm loyaal aan m’n vrienden, omdat echte vriendschap zo belangrijk is. En wanneer ik dus het gevoel heb dat vrienden van me onrecht wordt aangedaan, dan trek ik m’n grote mond los. Dat heeft me al een paar keer in de problemen gebracht, maar dat maakt me niks uit.
Dit onrecht heeft al enkele keren te maken gehad met de paardenwereld, uiteraard. Evenementen of iets dergelijks die in andere handen overgaan en plotseling overgeorganiseerd ‘moeten’ worden, iets wat volkomen indruist tegen mijn losse, enigszins anarchistische aard. Mensen die opeens de macht van de dag in handen krijgen, iedereen kent ze wel, het typje parkeerwacht die wil dat jij precies twee centimeter naar rechts en naar voren opschuift, omdat anders het rijtje niet mooi strak is. Ik krijg letterlijk de kriebels van dat soort mensen en kan het dan niet laten om er tegenin te gaan of om de auto bij wijze van spreken overdwars te parkeren.
Uiteindelijk schiet ik er niks mee op, want ik heb de ‘macht’ niet in handen, maar ik heb wel een schoon geweten en m’n principes niet opzij gezet. En dat is wat voor mij belangrijk is. Dat en mijn beestjes. Waarvan de één vanavond weer tevreden in haar warme stalletje staat, de katten dan liggen te spinnen voor de houtkachel en de hond me uitdaagt voor een spelletje en later stiekem bij me op bed kruipt. Nu eerst maar eens uitmesten, anders komt dat schone stalletje er nooit van, moet natuurlijk ook loyaal blijven aan m’n beestjes, van hun vriendschap ben ik sowieso zeker ;-)
