Blog: Winter

13 december 2018, 00:00 Nieuws
Braaf op dezelfde plaats mesten heb ik haar nog nooit kunnen leren. Daarentegen krijgt ze de kunst van mestballen overal verstoppen steeds beter onder de knie. Het lerend vermogen van een paard kun je af en toe op z’n minst bijzonder noemen. Een stal die zo op het eerste oog best schoon lijkt, tovert toch bijna dagelijks twee kruiwagens vuiligheid tevoorschijn. Hocus pocus pilatus pas, ik wilde dat m’n paard niet zo’n smeerkees was! Nou ja, twee kruiwagens zijn er geen vier, denk ik dan maar.



Ook hebben we nog niks te klagen over het weer. Dankzij de lange, hete en vooral droge zomer staat het hier nog steeds niet onder water zoals andere winters. Ik heb nog nooit zo’n lange tijd een Shire met witte sokken gehad. Nog geen sneeuw of vorst die het verzorgen van een paard lastiger maakt. Als ik foto’s bekijk van andere jaren rond deze tijd, had het er al heel anders uit kunnen zien. En over ruim een week worden de dagen al weer langer. Echt zo’n punt waar je naar uit kunt kijken, hoewel de winter dan pas serieus begint. Maar die twee minuten extra licht per dag zijn voor mijn gevoel een omkeerpunt.

Het zal voor Lucy wel weer wennen zijn wanneer ze weer wat later de stal in mag. Die vindt het heerlijk binnen. Om half vijf staat ze al zachtjes hinnikend te wachten. Niet vanwege het eten, want dat krijgt ze pas ‘s avonds laat. Dat zorgt er tenminste voor dat ze niet overhaast naar binnen loopt. Hooi heeft ze buiten ook, dus daar hoeft ze ook niet voor te rennen. Ze vindt het gewoon lekker binnen. Het liefste zou ik haar mee nemen het huis in, wel zo gezellig. Maar ik ben bang dat ze dan languit voor de houtkachel gaat liggen snurken en dat is toch een beetje te veel van het goede. Misschien kunnen we het kerstdiner bij haar in stal doen, dat is ook wel knus.

Dit is echt zo’n tijd dat men terug kijkt op het afgelopen jaar. Met het overlijden van ons veulen Morgaine nog te vers in m’n hoofd en hart, doe ik dat liever niet. Vooruitkijken is dan misschien beter, hoewel we tegen het afscheid van onze oude, trouwe herder Haggis aan zitten te hikken. Bijna 13 is hij nu en hoewel het spreekwoord zegt dat krakende wagens het langst lopen, heeft Haggis z’n beste tijd wel gehad. Maar, zolang hij nog geen pijn heeft mag hij nog dagelijks mee hobbelen naar stal en op de wei.

Dat is nu eenmaal het nadeel van het hebben van dieren, je overleeft ze. Gelukkig kan ik ook nog dagelijks lachen om m’n beestenspul. Als Haggis z’n oogjes, blauw van de staar, gaan glimmen  zodra je een stok in het water gooit bijvoorbeeld. Of wanneer Lucy als een dolle aan het bokken is in de wei omdat een ekster het gewaagd heeft om op haar kont te landen. Duke, onze rode kater, die het heerlijk vindt om de halve dag tegen Haggis aan te kruipen op zijn kleed en daarbij zo hard spint dat je Haggis z’n gesnurk niet meer hoort. Dean, de tijgerkat, die alles en iedereen probeert te terroriseren, maar ‘s avonds als een baby bij me ligt en me ‘dwingt’ hem over z’n buikje te aaien. Zodra ik het waag m’n hand weg te halen, zet hij onmiddellijk een paar nagels uit. Heerlijk spul!

Tel je zegeningen en dat doe ik zeker. Ook al is het dan winter en moet ik nu echt hoognodig twee kruiwagens mest uit de stal halen. Brrrrr!