Blog: Liefde is… een bevroren snor

Helaas weer niet de Oudjaarsloterij gewonnen. Dus geen romantisch, geheel gerenoveerd boerderijtje op een super locatie op de Veluwe. Voorzien van alle gemakken en luxe met behoud van authentieke details. Geen lekker ding als stalhulp die dagelijks m’n topcollectie Shires komt showen terwijl ik lui in m’n jacuzzi in de tuin badder. Nadat hij uiteraard de stallen spik en span heeft uitgemest en er geen strootje meer te vinden is op plaatsen waar dit niet gewenst is. Wie droomt er niet van?

De harde werkelijkheid is dat het nu serieus gaat winteren. Dus emmers water sjouwen, het ijs uit de waterbak bikken. Drollen die wegstuiteren wanneer je ze op je greep wilt prikken, ach, iedere paardeneigenaar kent het wel. ‘Normale’ mensen hebben geen idee van de angsten waar wij elke dag mee te maken hebben. Dat je, nog wat vochtige hand doordat je net een emmer water hebt gevuld, vastvriest aan een ijzeren grendel bijvoorbeeld.

Of dat je met een volle kruiwagen over het hobbelige, ongelijk opgevroren paadje naar de mestbult loopt. Je rechtervoet glijdt uit over het ijs van een bevroren plas water, je linkerenkel knikt dubbel. En daar lig je dan. Met je kont door het ijs gezakt. In het koude water, tot op je onderbroek nat. Echt gebeurd. M’n vloek van schrik was zo hard, dat zelfs Lucy in beweging kwam. En dat is zeldzaam.

Hoewel, afgelopen weekend was ze behoorlijk wakker. De vrieskou, het zonnetje, Truusje had de winter in d’r bol. Af en toe verdenk ik Lucy’s moeder er van dat ze een slippertje heeft gemaakt met een Arabier of dat Lucy genetisch gemanipuleerd is met een tuigpaard. Ik ken geen enkele Shire die haar staart letterlijk rechtop draagt en al snuivend, fluitend en briesend met de neusgaten wijd open over de wei galoppeert en bokt.

Als ze zo’n bui heeft, is elke aanleiding al genoeg voor een kwartiertje speelplezier. Dit keer was het niet de kudde van tien reeën die door de wei heen rende, maar de buurfamilie die een zondagse wandeling maakte over het buurweiland. Of het nu de knalrode broek van moeders was of de kwebbelende kleuter, ik weet het niet, maar Lucy trok alles uit de kast. Snel m’n camera gepakt en al hinkelend (ja, m’n enkel doet nog steeds pijn) naar de wei.

Buurfamilie stond met open mond over het lintje te kijken naar het spektakel, kotertje moest er bijna van huilen, agossie. En ik stond te genieten, zo vaak is Lucy niet in actie, meestal is ze liever lui dan moe. Dat is natuurlijk ook de aard van het beessie en daarom ben ik ook op het ras gevallen, maar het is toch best grappig om ieder geval een kwartiertje een Arabier te hebben. Want dan is het kwartje wel op. Witte wolken stoom uit haar neus blazend loopt ze naar me toe. Als toegift krijg ik een half bevroren snor in m’n nek gedrukt. Ja schat, ik hou ook van jou!