Blog: Klappertanden...

6 mei 2019, 00:00 Fun

Laat ik met die man beginnen. Ik moest een rondje maken en aangezien ze overal aan het maaien, mesten en inkuilen waren, was het bij ons een drukte van belang. Over ons paadje kwam de ene na de andere grote tractor met nog grotere wagen, dus eenmaal op de weg leek het me ook zaak om goed op te letten. Ik ben d’r zeker niet bang voor hoor, maar het is in de straat allemaal wel zó krap dat ik echt ergens in een inhammetje moet wachten, omdat we anders niet allemaal tegelijk over de weg passen. Dus ik keek al netjes door de bocht heen of we verder konden – want ik haat wachten! - toen ik een hartverzakking kreeg. Voor mijn neus doemde ineens een enge man op. Hij stond stokstijf stil, zei geen woord. Creepy! Mijn vrouwtje lachte me uit om onze pirouette en om mijn siddering waarmee ik langs de griezel op stoof. Ik hield ons hele ritje de bibbers. Heb die vent daar echt nog nooit gezien.

Maar goed, dat overleefd hebbende kwam daags er op een vrolijk paardenmeisje onze stal binnen gehuppeld, waarvan ik meteen rook dat het foute boel was. Ze rook naar dierenarts! Aangezien ik al met mijn halster om vastgeknoopt was aan mijn tralies, wist ik ook meteen zeker dat het vrolijke huppelmeisje niet alleen voor mijn maat kwam. Toen mijn deur open werd gemaakt, stond ik dus meteen op springen, want ik zag die grote naald al verscholen achter haar blauwe handschoentje blinken. Ik mag dan oud zijn, gek ben ik toch echt nog niet.

Dus die spuit was me een flink robbertje schudden, dreigen, steigeren en met mijn ogen draaien, maar ik verloor. Een paar minuten laten stond ik te draaien op mijn benen en was ik bijna blij dat mijn hoofd op haar tandartssteun mocht. Bijna hè, niet echt… Ik werd open gekrikt en gecheckt en tja… Toen kwam aan het licht waar ik al bang voor was. Ze zag dat mijn hoektand klapperde in m’n bekkie. Dat wist ik natuurlijk allang, maar voor mijn vrouwtje bleek het een verrassing. Ik kauw namelijk alle dagen met ogenschijnlijk gemak mijn wortel of appel, zodat ik mooi niet laat merken dat het niet allemaal apk is in die zone.

Dus hartstikke leuk dat er na wat vijl- en polijstwerk gezegd wordt dat ik voor mijn leeftijd nog een prima gebit heb, maar ook met verdoving hoorde ik heus wel dat er gesproken werd over “afspraak maken op de kliniek”, “foto maken om de mate van EOTRH vast te stellen” – eh, wattuh, mijn tand zit gewoon los?! - en “nee, dat trekken kan niet aan huis, want het wordt best een bloederig geheel”.

Nou, daar ben ik dus klaar mee. Elke ochtend sta ik nu met klappertanden te wachten wat er gaat gebeuren. Elke dag ben ik nog blij dat ik gewoon door het hek naar buiten mag en zodra mijn halster wordt omgedaan, sta ik stofstijf stil, net als die enge man en kom ik mooi mijn stal niet uit. Niet bewegen, dat kan mijn leven redden.

Pff, ik hou jullie op de hoogte. Ik zie het met angst en beven tegemoet…

PS: mijn vrouwtje vindt het nodig jullie ook een kiekje van de enge man te tonen, belachelijk