Blog: Op naar de tandenfee

4 juni 2019, 00:00 Nieuws

Ja hoor, ik moest die kar op. In eerste instantie liep ik braaf mee, maar na een seconde werd ik ineens scherp en ging ik in de achteruit weer de klep af. Zo, lekker puh. Maar ik voelde aan dat dit niet zomaar een oefening voor de leuk was en dus moest ik opnieuw de klep op. Tuurlijk, geen probleem, maar hupsakee, ook direct er weer af en zo waren we terug bij af. Ik had al wel de stille hoop opgegeven dat ik terug mocht naar mijn maat en er werden maatregelen getroffen voor een aangepaste poging. ‘De man van’ had in een mum van tijd die stang achter mijn billen en toen was er geen weg meer terug.

Tandenfee

Na een hoop hobbels en bochten kwamen we na een kort ritje op een vreemde plek terecht. Ik wist zeker dat ik er nog nooit was geweest. Maar de dame die kwam helpen om me uit de trailer te halen, had ik nog vers in het geheugen. Het was de tandenfee, heel zeker weten.

Met trillende benen en natte flanken wandelde ik toch maar ferm mee en ik kreeg een fijne box met veel stro. Best ok, want dat heb ik thuis niet, dus ging meteen lekker aan het knabbelen. Ik had een stoere buurman, die een beetje flink stond te doen, dus ik liet hem meteen maar zien dat ik - ook op mijn leeftijd - helemaal geen moeite heb om met mijn voorbenen te maaien. En met een paar ferme tikken tegen de tralies erbij, dimde de praatjesmaker snel in. Kon ik zolang het duurde rustig wat in de rondte struinen.

De rust bleek van korte duur, want de tandenfee had haar arm alweer achter haar rug en dat betekent altijd weinig goeds. Samen met het vrouwtje overmeesterde ze me en al snel voelde ik me weer suffig worden. Mocht verdorie geen strootje meer aanraken. Ik werd meegenomen, brak van de dufheid zowat mijn nek over de drempel en ging zwalkend een heel fout ruikend en te fel verlichte ruimte in. De deur ging open en ik kreeg meteen een opleving. Nee hè, HIJ is er ook, das foute boel…

Aan de slag

De tandenfee en de dierenarts bleken onder een hoedje te spelen! En het vrouwtje moest weg. Whaaaaa! Maar vanaf dat moment bleek het verrassend snel beter te gaan. Er werd wat geklikt en op een scherm getuurd, nog eens in mijn mond gekeken. Hihi, maar ik wist allang wat zij misten. Het vrouwtje kwam er weer bij en er werd overlegd. “Nou, het ziet er beter uit dan we verwacht hadden” en “Hij is zelf al aan het werk geweest, heb je nergens een tand gevonden?” Aha, ik was inderdaad gesnapt…

Dus er moest nog een beetje gefrot en gewroet worden, want ik had net niet de hele tand er uit gerammeld, maar ondanks mijn verdoving kreeg ik prima mee dat er verder niets getrokken hoefde te worden. Ik was opgelucht, want wat ik op dat scherm zag, leek toch wel op een seniorengebitje, maar ik hield me koest en liet het makkelijk gebeuren. Ik mocht terug naar stal, maar verdorie nu in een helemaal lege zonder stro. Geen lol aan en ik moest nodig plassen. Maar brr, dat doe ik echt niet op de kale grond, want dat spettert tegen mijn benen.

Angstzweet

Na een poosje kreeg ik de lange sokken weer aan en een kleedje om, want inmiddels droop ik van het angstzweet. Ik hield me ferm, maar mijn trillende benen lieten geloof ik toch zien dat ik het he-le-maal geen leuk uitje vond. Vervolgens moest ik weer die rotkar op. Ik herhaalde mijn truc van de ochtend, tot het vrouwtje me vroeg: “Wil je niet naar huis dan?” Ai, niet over gedacht, dus toen kon al snel de motor worden gestart en hobbel de bobbel, linksom rechtsom, hobbel, waren we halleluja weer thuis.

Mijn maat verwelkomde me vrolijk, maar werd grondig gepoetst, dus had eigenlijk helemaal geen tijd voor mijn verhaal. Pas toen we later weer met z’n tweetjes waren, kon ik neuzen en van zijn vertrouwde geurtje weer relaxt worden. Pff, dat was me het dagje wel. Laten we hopen dat ik nu voorlopig weer lekker thuis mag blijven…