Blog: Paardenoppas

5 september 2018, 00:00 Nieuws

Als je op een paard van een ander past, is dat een grote verantwoordelijkheid, vind ik. Het paard is alles voor de eigenaar – want zo zitten paardenmensen nou eenmaal in elkaar.

Een vriendin ging een midweekje weg en ze vroeg of ik haar paard Chanel wilde verzorgen. Natuurlijk! Ze had het immers ook voor mijn Soeda gedaan. Gelukkig denken we over veel dingen hetzelfde en zijn we allebei heel precies. We snappen elkaar. En dat is fijn als je elkaars dier verzorgt.

Ik krijg een handleiding over het voer, wat ik met Chanel kan doen en hoe zij zich (soms) gedraagt. Ze staat lekker dag en nacht op de wei met een bevriende merrie.
Het dagelijkse ritueel bestaat uit ’s ochtends de wei op om vliegenkap en graasmasker op te doen. De merrie heeft een verleden van hoefbevangenheid, toen ze nog heel jong was. Dus durft de eigenares haar niet 24 uur van het gras te laten eten.

[caption id=”attachment_98874” align=”alignright” width=”300”] Foto: Remco van der Kruis[/caption]

Geen enkel protest krijg ik van Chanel als ik het graasmasker omhang. Als beloning geef ik haar door het kleine gat in het masker een kruidensnoepje. Daarna loopt ze rustig weg en gaat verder met grazen, alsof ze geen enkele last heeft van het masker. Dat maakt het voor mij makkelijker om te doen. Ik vind het toch een beetje zielig, maar hoefbevangenheid is vele malen erger weet ik uit ervaring.

S‘ middags haal ik Chanel van de wei om ‘iets’ te doen. Om haar beter te leren kennen, begin ik met wandelen. De eigenaresse maakt eindeloze wandelingen met haar en daarvan weet ik dat dat heel goed kan met de merrie.

Toen Chanel jong was, ben ik ook wel met haar op stap geweest. In die tijd stond ze op een andere stal en wandelden we door de buurt in Aerdenhout waar grote huizen staan met grote tuinen. Daar was altijd wel iemand met een bladblazer of grasmaaier bezig. Enorme herrie kunnen die dingen produceren. Hiervan keek Chanel niet op of om. Ook de basisschool daar op de hoek met spelende en schreeuwende kinderen vond ze totaal niet eng. Daar had ik met mijn eigen stresskipje niet zo rustig voorbij kunnen lopen. Soeda had ik stap voor stap moeten trainen op al die onbekende, rare prikkels.

[caption id=”attachment_98873” align=”alignright” width=”300”] Foto: Remco van der Kruis[/caption]

Ook dit keer is de wandeling met Chanel heerlijk. Terug op stal poets ik haar en krab ik haar hoeven uit. Drie hoeven gaan prima, maar haar linker voorbeen is een no go area. Terwijl ik haar been vasthoudt, haalt ze met haar tanden naar m’n bil uit. Ze bijt niet echt, ze waarschuwt alleen. Maar ik ben er niet op bedacht en roep: hé! Daar schrikt ze van en wil gaan hangen in haar halster. Dus grijp ik het touw waarmee ze vaststaat aan de muur. Mijn hand geeft beter op het juiste moment mee dan de stenen muur van de buitenpoetsplaats. Al snel zie ik haar hoofd en hals naar voren bewegen waarna ik meteen de druk op het touw loslaat. Ze begrijpt de boodschap en ontspant. Daarna staat ze gelukkig relaxed met een achterbeen op rust te genieten van de borstelbeurt.

Ik vermoed dat de reactie bij haar linker voorbeen iets te maken heeft met aansingelen, want ook de volgende dag geeft ze me een waarschuwing als ik haar aan het kriebelen ben. Ze wijst zelf aan waar ze jeuk heeft door haar linker achterbeen op te tillen. Buik, binnenkant been, uier alles vindt ze fijn. Totdat ik richting singelplek ga met m’n hand. Opnieuw waarschuwt ze met haar tanden.

Haar eigenaresse noemt haar liefkozend ‘een kadetje’. Ik snap wel waarom. Ze is flegmatiek, reageert niet snel op prikkels en is lief, maar af en toe probeert ze iets mee te delen met haar tanden. Als de eigenaar er niet bij is, ga ik daar niet zomaar iets mee doen. Dus na haar vakantie spreken af dat we samen eens dieper in het gedrag van Chanel duiken. Een leuk project.