Blog: Afwijking
NieuwsIk probeer het altijd zo lang mogelijk uit te stellen, want zodra ik er eenmaal aan ben begonnen, kan ik niet meer zonder. September red ik meestal nog wel zonder, maar oktober is vaak de maand dat mijn metamorfose langzaam begint. Van vrij en los, naar omhuld en ingepakt. En onze paarden en het buitenleven zijn hier eigenlijk verantwoordelijk voor. Dus bij deze hier mijn biecht. In de hoop dat jullie paardenliefhebbers wellicht iets begrijpen van mijn idioterie.
Hinkstapspringen
Als eerste krijg ik behoefte aan mijn laarzen. Mijn stalgympen of zomer jophurs voldoen op een gegeven moment niet meer. Zeker als het een paar dagen flink heeft geplensd en het begin van de wei drassig begint te worden. Na een paar dagen hink-stap-springen om de modderschade te beperken, ben ik het zat en trek mijn laarzen uit de kast. Wel met lichte tegenzin moet ik bekennen. Want de start van het laarzen seizoen, betekent ook het eind van de heerlijke zomer. Op naar de donkere, natte en koude afdeling van het jaar.
Van alles en nog wat
Zowel mijn huis als mijn auto zijn voorzien van zo’n voorraad laarzen dat je direct snapt waarom mijn bankrekening regelmatig magertjes is. Ik heb ze ook nog eens in alle maten, voor als er toevallig een extra iemand meegaat naar de paarden. En in verschillende materialen. Rubber, nubuck, leer, met en zonder rits. Dan nog met dikke profielzolen of een gladdere uitvoering. En ik heb wat kortere laarzen die niet alleen naar stal aankunnen, maar ook leuk staan bij een quasi noncha werk outfit. Hoewel de restanten mest nog wel eens mijn hobby willen verraden en ik het bij nader inzien alsnog niet zo’n handige combi vind. Merk technisch gesproken ben ik fan van Zoo Adventure laarzen en wil ik Muck Boots nog graag toevoegen aan mijn verzameling. Andere suggesties zijn welkom trouwens.
Mijn behoefte aan sjaals is mijn volgende afwijking. De hele zomer geniet ik met volle teugen van laag uitgesneden shirtjes, een losse blouse of luchtig hemdje. Maar na de eerste paar frissere dagen in oktober, schreeuwt mijn nek om warmte. En die heb ik al helemaal in alle soorten en maten. Mijn man kan niet in de buurt van een winkel komen of hij roept: ‘Hey Bar, kijk wat een leuke...zo een heb je nog niet’. En om hem niet teleur te stellen ben ik niet te beroerd om die gelijk aan te schaffen. Deze betrokkenheid moet je tenslotte koesteren. Sjaals score ik overal by the way. Van leuke en goedkope exemplaren op de markt tot dure en uitbundige bij de Didi.
Ondergeschoven kindje
En via sjaals ben ik de laatste twee jaar teruggekomen bij de coltrui. Heel lang een letterlijk ondergeschoven kindje in mijn kast, maar nu weer helemaal terug van weggeweest en een uitstekende vervanging van de sjaal. Of aanvulling, want ik betrap mezelf regelmatig op sjaal én coltrui. Maar goed. Het grote voordeel van de coltrui is natuurlijk het gebrek aan uiteinden. Want die hangen bij mij nog wel eens in de mest of waterbak. Bovendien kun je een trui nergens laten liggen. Ook niet verkeerd.
Dus zo langzamerhand neemt mijn afwijking een steeds prominentere plaats in ons leven in en belast ik ook mijn dierbaren. De stal staat al vol met laarzen, mijn auto is getransformeerd naar alternatieve kledingkast, de kapstok is bezaaid met sjaals en mijn man heeft geen coltrui meer in zijn bezit.
Sociaal
Maar helemaal onaangepast ga ik niet door het leven. Want het is echt appeltje eitje om voor mij iets leuks te kopen voor kerst, het feest waar wij hier thuis allemaal best blij van worden. De stapel cadeautjes groeit eind december met de dag. En dat is iets om naar uit te kijken. Je verheugen...een bijna uitgestorven bezigheid overigens. Iedereen is weken in de weer met het vinden van originele (en makkelijk te vinden) verrassingen, want het moet wel praktisch blijven vinden mijn tieners. Maar aangezien er op elke hoek van de winkelstraat een sjaal is te vinden, ben je snel klaar voor je moeder. Niks afwijking. Ik ben gewoon heel sociaal.
