Wonderpaard: Esperanza

10 mei 2015, 00:00 Nieuws


[caption id=”attachment_38475” align=”alignright” width=”364”] De trailer na het ongeluk[/caption]

“Bijna 4 jaar geleden zou ik een buitenrit gaan maken met mijn toen bijna 7 jarige merrie Esperanza. Ik had afgesproken bij de pensionstal van een vriendin, slechts enkele minuten rijden van waar mijn paard stond.

Op een kruispunt met slecht zicht werd door een andere bestuurder voorrang van rechts genegeerd, zijn Jeep ramde mijn auto en de trailer werd weggerukt. Ik snelde uit mijn auto naar de trailer, die enkele meters verder tegen een muur op zijn zij lag. De enorme knal en mijn geschreeuw zorgden snel voor verschillende helpende handen. Esperanza schopte als een bezetene en ik trok haar hoofd onder haar lichaam uit. Zo slaagde ze erin zich los te maken.

Mijn dierenarts nam niet op en ik was in shock. Gelukkig was een kennis van de manege snel ter plaatse omdat ze in de buurt woont en zij belde de politie, een dierenarts en iemand die gespecialiseerd was in paardentransport. Die laatste woonde aan het einde van de straat en heeft Esperanza naar huis gebracht, waar de dierenarts kwam.

[row][seven]

De dierenarts heeft twee uur gehecht en vertelde dat mijn paard door het oog van de naald was gekropen. Ze had twee slagaderlijke bloedingen. Door de snelle hulp kon het allemaal op tijd gehecht worden. Alle hulp heeft die dag het leven van mijn paard gered.

Ik had heel veel dromen met Esperanza en die vielen nu allemaal in duigen. De uitkomst van de letsels en wonden was onzeker. Een maand na het ongeval bleek nog altijd dat mijn paard ernstige letsels had en ik kreeg geen toestemming van de verzekering om een dierenkliniek te contacteren. Ik ging drie keer per dag naar haar toe om haar wonden te verzorgen.

[/seven][five]

[panel]

‘Ze had twee slagaderlijke bloedingen’

[/panel]

[/five][/row]

Al gauw deden we kleine stapritjes om haar gedachten te verzetten. Ik kon een trailer lenen van een vriendin en met veel oefenen ging Esperanza langzaam weer de trailer op. De eerste lange trailerrit was echter naar de kliniek, want ik merkte dat ze niet zo was als voorheen. Ze werd atactisch verklaard door een letsel in het ruggenmerg en de artsen zeiden dat ik haar op moest geven. De kans op herstel was zeer laag.

Toch heb ik haar een half jaar op de wei gezet (met af en toe stiekem een zondagse buitenrit en zelfs een galopje als zij daar zin in had). Na een half jaar was de zenuwgeleiding spectaculair verbeterd, maar het klinische beeld was nog steeds even erg. Nooit meer een sportpaard dus.

Ik werd verscheurd tussen de liefde voor mijn ‘Espie’ en de drang tot het rijden van wedstrijden. Ik besloot een nieuw paard te kopen, maar financieel kon ik geen twee paarden houden. Dus kwam er een advertentie voor Esperanza als fokmerrie of recreatiepaard. Er was veel interesse, maar ik hield de boot steeds af zolang het weer nog goed was en ik beide paarden kon houden. Na twee à drie maanden bleek mijn nieuwe paard kreupel en na wat onderzoek bleek dat ook hij zeer ernstig atactisch was. Later hoorde ik dat hij op driejarige leeftijd van de vrachtwagen was gevallen. Ik maakte van mijn hart een steen en deed hem weg, om vanaf toen Espie te koesteren.

Ik zou noodgedwongen een recratieruiter worden en hoopte nooit meer een ander paard te hoeven kopen dan mijn Espie. We reden recreatief en na een tijdje sprong ik toch stiekem hindernissen, ze bloeide helemaal op. Ik had de drang om een springwedstrijd op de manege mee te doen en verbazingwekkend genoeg wonnen we het 80-centimeter parcours.

Ik was nog nooit zo gelukkig geweest met zo weinig, maar de weg was lang...

Inmiddels rijden we parcoursen van een meter en wedstrijden op L-niveau. Eind vorig jaar hebben we onze eerste nationale eventing gestart. Ik hoop dit jaar nog verder met haar te crossen en geniet meer dan ooit van alle momenten met haar.”

Lees in Bit 225 (ligt nu in de winkel) de drie portretten van wonderpaarden Frummel, Wendy en Pebbels.