1969129_716354795085068_1334788809534309263_n
1969129_716354795085068_1334788809534309263_n

Wonderpaard: Zarah

Nieuws

We kennen ze allemaal, paarden die met een been al in het graf staan, maar wonder boven wonder er weer bovenop komen. Sommige paarden hebben echt een engeltje op hun schouder. Zo ook Zarah, de Haflinger van Aniek Hermans, zandkoliek werd haar bijna fataal. 


“Het begon allemaal rond Sinterklaas in 2013. Ik was aan het rijden in de binnenbak van een vriend, omdat het bij ons te koud was. Tijdens het rijden merkte ik dat Zarah, mijn Haflinger van negen jaar oud, een beetje raar begon te lopen. Het leek net of ze wilde gaan liggen en rollen, wat ik me wel kon voorstellen in dat droge zand. Alleen ze bleef het doen. Ik ben meteen afgestapt, want ik had het vermoeden dat het helemaal niet goed zat. Tijdens het aan de hand wandelen zag ik dat ze verkrampte. Ik ben meteen naar huis gegaan en heb haar op stal gezet.

Daar zag ik dat ze koliekverschijnselen begon te krijgen. Ze ging liggen, rollen en wees naar haar buik. Ik ging haar longeren in onze kleine buitenbak, in het donker in de de modder en sneeuw. En maar draven en draven, maar poepen deed ze niet. Dus dan maar sla-olie erin, laten rusten en weer longeren. Zo ging het een dag lang.

Toen ze nog steeds niet poepte, hebben we de dierenarts meteen gebeld, die direct kwam. Hij keek haar van onder tot boven na maar had geen idee wat het was. We stonden voor een raadsel en gaven haar nog maar wat meer olie om de boel te smeren. Maar helaas: zonder resultaat. Ik ging verder met longeren en de dierenarts kwam weer, Zarah ging gigantisch achteruit. Ze at niet meer en dronk niet meer. Ze werd een wandelend skelet met een leegte in haar ogen. Ze leefde op pijnstillers, adrenaline en uithoudingsvermogen. Gelukkig is ze ontzettend eigenwijs en wilde ze het niet opgeven.
‘Het was erop of eronder’

Na een paar dagen kwamen we erachter dat het zandkoliek was. Haar darmen zaten compleet verstopt en er was geen redden aan. Ik weet niet hoeveel liters olie erin zijn gegaan die er niet meer uitkwamen. Op zo’n moment moet je toch wel gaan denken of het niet beter is om er een punt achter te zetten. Het is niet eerlijk om haar zo te laten rondlopen omdat ik haar niet kwijt wil. De dierenarts kwam op vrijdag en zei dat als ze zondag niet beter zou zijn, we haar maandag in moesten laten slapen. Ze mocht niet meer lopen, omdat haar spieren verzuurden en eten deed ze nog steeds niet. Op zondagavond was het erop of eronder. We lieten haar nog één keer rustig draven, tien minuten, in de kou en zonder succes. Dat was het dan. Ik moest er een punt achter zetten. Ik zette haar terug op stal met de gedachte dat ze haar laatste avond door zou brengen.

Ik zette haar in de stal, ze draaide zich om en ja hoor: ze begon te poepen! Ik wist niet meer hoe ik het had. De tranen liepen over mijn wangen. Van geluk en vermoeidheid, ik had dagen niet kunnen slapen. Ik was zo ontzettend blij!

De dagen daarna kwam ze er weer rustig bovenop en ging weer uit zichzelf eten en drinken. Nu staat ze weer vrolijk op de wei en ik hoop dat we nog veel ritten tegemoet gaan, met heel veel poep!”

Heb jij ook een wonderpaard? Stuur een mailtje naar bit@eisma.nl en wie weet staat jouw paard binnenkort in deze rubriek!

10649500_686725231381358_567116871182714118_n
11062633_968949683128762_4385855517518391891_n