4
4

Wonderpaard: Tesio

Nieuws

We kennen ze allemaal, paarden die met een been al in het graf staan, maar wonder boven wonder er weer bovenop komen. Sommige paarden hebben echt een engeltje op hun schouder. Zo ook Tesio, het paard van Laura Machiels, hij ontsnapte meerdere keren aan de dood.


“Op 24 april 2011 moest ik werken in een cafetaria dichtbij huis. Tijdens het werk had de dierenarts mij al geprobeerd te bereiken per telefoon, maar ik mocht niet bellen tijdens het werk. Dus ik vroeg om een pauze en luisterde naar het berichtje; mijn dierenarts zei dat het niet zo goed ging met Tesio. Ik maakte me al zorgen, maar dacht dat het niet zo ernstig was. Tot plots mijn vader voor mij stond met een ongeruste uitdrukking, hij zei me ook meteen dat Tesio naar de kliniek gebracht was. Probeer dan maar eens je tranen te bedwingen! Al huilend ben ik snel de auto ingesprongen richting de kliniek in Ternat. Mijn dierenarts en de staleigenaar hadden mijn ouders gebeld omdat ik niet bereikbaar was en samen hebben ze de beslissing genomen hem zo snel mogelijk naar de kliniek te brengen.

[row][seven]

Ik zou eigenlijk gaan stappen met een vriendin om haar verjaardag te vieren, maar dat ging dus niet door. Ze hebben Tesio helemaal onderzocht, maar er was geen zichtbare verklaring. Hij moest dus worden geopereerd om te kijken wat er aan de hand was. Dit was echt heel erg eng. Je gaat naar huis en je weet niet of je je paard nog ooit terugziet. En je weet ook niet wanneer ze gaan bellen. Ik dacht al: hoe vroeger ze bellen, hoe erger. Uiteindelijk ging rond 1 uur ‘s nachts de telefoon: er was littekenweefsel rond zijn darmen gegroeid en dat versmalde zijn darmkanaal.

[/seven][five]

[panel]
‘Hij is meerdere keren aan de dood ontsnapt’

[/panel]

[/five][/row]

Tesio had blijkbaar kort na zijn geboorte een navelstrengoperatie ondergaan, zoals vaak gebeurt bij veulens en baby’s. Het inwendige litteken was ongemerkt uitgegroeid. De dierenartsen vonden het zeer ongewoon dat hij pas op zijn 14e problemen kreeg. Het was maar goed dat mijn ouders en mijn dierenarts besloten hadden hem naar de kliniek te brengen, anders was hij met vreselijke pijn aan zijn einde gekomen.

De operatie was goed verlopen, Tesio was uitgeput maar stabiel. De dierenartsen twijfelden eerst of hij zijn voedsel wel goed zou kunnen verteren, want ook al was het verstrengeld weefsel weggenomen, zijn darm ging op die plaats van breed naar smal. Door de jaren van langzaam dichtgroeien, met beetje bij beetje ophoping, is de darm uitgerokken. Maar omdat hij al 14 was en er al zo lang mee leefde, bleek dit geen probleem te zijn. We dachten dat de enige grote zorg was de buikwond die moest genezen.

Niets was minder waar, de echte ‘hel’ moest nog beginnen. Door de operatie was er namelijk een zenuw geraakt die van de buik naar de strotklep liep. Hierdoor had Tesio collapsen, wat slechts bij 1 op 1000 paarden voorkomt. De veeartsen in de kliniek hadden dit nog nooit gezien. Bij een collaps slaat de strotklep dicht en hij het paard niet meer ademen. De veeartsen moeten uit zelfbehoud wachten tot hij het gevecht opgeeft om dan in zijn keel de snijden – trachectomie - zodat hij weer kan ademen.

Dit heeft hij meerdere keren gepresteerd tijdens de eerste week van zijn opname. Hij is dus meerdere keren aan de dood ontsnapt. Gelukkig was ik nooit op bezoek toen het gebeurde. Tenslotte heeft een daarin gespecialiseerde paardenchirurg een metalen apparaatje ingebracht dat zijn keelopening openhield. Een metalen ‘sper-apparaat’, dat dagelijks moest worden schoongemaakt en dat Tesio meermaals in de volgende maanden eruit wreef, om er vervolgens op te gaan staan. En ik ben iemand die niet goed tegen bloed kan, hier heb ik me heel sterk gehouden! Ook in kliniek ben ik meerdere keren even moet gaan zitten.

Bovendien is de buikwonde van de operatie twee keer open gescheurd, onder andere door het wild tekeer gaan als hij bijna stikte.
Als zijn wond na maanden verblijf in de kliniek volledig genezen was, mocht Tesio mee naar huis. Zijn keelprobleem was nog niet opgelost, maar de kliniek vond het een goed idee om hem tot rust te laten komen in een vertrouwde omgeving. Dit heeft hem inderdaad goed gedaan, ook al mocht hij niet op de weide.

Omdat ik hem drie keer per dag moest verzorgen en ik nog geen rijbewijs had, was het aan mijn ouders om mij altijd te brengen en als dat niet lukte, bracht een taxi mij van Rotselaar naar Lubbeek. Er is geen openbaar vervoer in die richting. Ondertussen was het juni 2011, examenperiode. Mijn resultaten waren duidelijk minder goed, maar op dat moment was Tesio mijn prioriteit. Ik ben in juli snel mijn rijbewijs gaan halen zodat ik zelf heen en weer kon rijden en ik geen last meer was voor mijn ouders. Ook toen hij in de kliniek stond, wou ik elke dag gaan. Wij wonen in Rotselaar,  dus naar Ternat rijden en terug kostte al gauw 3 uur of meer.

Na een viertal maanden mocht Tesio op controle. Deze controle was wel een beetje beschamend. We hadden maar één metalen apparaatje, het reserveapparaat was in bestelling. En omdat Tesio het meerdere keren uitkreeg en vertrappelde, was het een beetje kapot. Dus heb ik er sterke plakband omheen gedraaid om het bij elkaar te houden. Toen de dierenarts in zijn keel keek, zag hij vooral plakband waar hij toch wel van schrok. Diagnose: de zenuw had zich niet hersteld, dus een volgende operatie was noodzakelijk. Bij deze operatie hebben ze de helft van zijn strotklep weggesneden. Dus als hij zou collapsen, gaat maar de helft dicht.

Na de operatie stond hij in dezelfde stal als de keer ervoor. Al snel werd hij zwetend in een ligpositie aangetroffen, hij herinnerde zich de nachtmerrie van de vorige keer duidelijk nog.

Maar Tesio kwam er door. Afgelopen week hebben we onze eerste wedstrijd gereden, vier jaar na zijn eerste opname. De wedstrijd ging super goed, we haalden en score van 64,07 procent. Ik ben super trots op mijn grote vriend.

Ik hoop dat mijn verhaal mensen aanmoedigt om vol te houden. Ik ben iedereen dankbaar die me geholpen heeft, die mijn tranen hebben gedroogd en wiens portemonnee nu veel dunner is. Tesio is mijn gouden paardje, hij heeft nooit opgegeven.”

Lees in Bit 225 (ligt nu in de winkel) de drie portretten van wonderpaarden Frummel, Wendy en Pebbels.

3-1
5
IMG_4478
6456771