Wonderpaard: Shuddy

28 juni 2015, 00:00 Nieuws
“Op 2 februari 2010 was het de dag wanneer mijn droom als paardenmeisje uitkwam. Een eigen paard! Toen wist ik nog niet wat ik allemaal ging meemaken op medisch vlak.

In de lente 2010 verhuisde ik met mijn paard, een paar dagen later kreeg ik al een dringend telefoontje van mijn stalbaas dat mijn paard lag in stal en niet meer zelfstandig overeind kon komen. Het eerste dierenartsbezoek was een feit. Met mankracht en ondersteuning hebben ze mijn paard weer op zijn benen gekregen. De dierenarts heeft zijn hart, longen en dergelijke gecontroleerd en bloed getrokken en later bleek dat hij serieuze tekorten had in zijn bloed. Enkele maanden rust en supplementen werden voorgeschreven. Toen hij weer sterk genoeg was, bleek hij een dominant en moeilijk karakter hebben. De ene dag steigerde en bokte hij om mij eraf te kunnen gooien en de andere dag kon ik gewoon rustig rijden. Ik kon toen enkel op de wei waar ik stond met Shuddy rijden, want hij had last van enorme verlatingsangst. Vanaf dat de andere paarden uit het zicht verdwenen begon hij helemaal te panikeren. Dit was natuurlijk niet de ideale oplossing voor mij. Gelukkig kwam die oplossing er toen wel.

Oorlogswondjes

In de herfst 2010 verhuisde ik opnieuw naar een andere stal enkele honderd meter verder. Dit maal wel met een bak! Ik dacht beter te kunnen rijden met hem, niets was minder waar. Hij was nog agressiever geworden, ik was echt bang van hem. Die periode was het ook niet raar dat de dierenarts enkele malen kwam voor enkele oorlogswondjes. Eén keer is hij ook met zijn been onder de staldeur gegleden en moest zijn been worden gehecht. De dierenarts begon ik ondertussen wel te kennen, jammer genoeg! Ik reed toen al maanden niet met mijn paard en deed enkel grondwerk. Dit ging in het begin niet zonder slag en stoot, ik heb al meermaals moeten vluchten voor hem. Naarmate de tijd verstreek, ging het beter en kon ik hem beter begrijpen en hij vertrouwde mij ook meer en meer. In de zomer 2011 kreeg ik de mogelijkheid om te verhuizen naar een stalling dichter bij mijn thuis, met meer weides en een bak. Dus ik heb de beslissing genomen om te verhuizen.

Medisch lijstje

In augustus 2011 stond ik op mijn nieuwe stalling! Dat betekent ook nieuwe paarden en rangorde bepalen. De kudde waar mijn paard in terecht kwam was een zeer dominante kudde, dit ging in het begin ook niet zonder problemen. Shuddy is tot tweemaal door een betonnen omheining geknald omdat hij werd opgejaagd door de drie dominantste paarden. Hij heeft toch ook zeer veel geluk gehad en niet meer dan enkele snijwonden en builen gehad. Die winter ook heel veel last gehad van koliek en we wisten niet hoe het kwam... Gelukkig konden we het redelijk onder controle houden, maar Shuddy was er wel enorm door vermagerd... Ik had die winter ook niet echt gebruik gemaakt van dikke winterdekens. We weten nu wel waarom we dat wel doen! Shuddy heeft veel nood aan extra warmte zodat hij niet teveel energie verliest door zijn eigen kacheltje warm te houden. Toen heb ik ook even niet kunnen rijden omdat hij kreupel was. Weer iets nieuws op ons ‘medisch lijstje’. Zijn been heeft de betonnen omheining geraakt toen hij indruk wou maken op een ander paard. Ook al is hij een ruin, hengstenmanieren kan hij nog altijd hebben!

Zware koliek

In maart 2012 kreeg hij een zwaardere koliek, hij lag in de paddock en wilde niet overeind komen. Toen heeft hij ook een langere tijd niets mogen eten (twee dagen). Maar hij is er weer bovenop geraakt.

Het geluk was jammer genoeg niet van lange duur. In april kreeg Shuddy opnieuw een koliekaanval. Gelukkig herstelde hij weer. Vanaf toen kreeg hij elke dag parafine.

De zomer was wel gelukkig een fijne periode zonder medische problemen! Ik heb kunnen genieten van vele verschillende wandelingen. Maar geluk kan in ons geval niet blijven duren...

In november 2012, had Shuddy een heel lelijke wond aan de binnenkant van zijn been bovenaan. Een vervelende plaats omdat er op die plaats veel beweging is als mijn paard loopt. Dit dwong ons opnieuw om de trainingen te staken. Helaas, maar goede genezing is uiteraard het belangrijkste!

Weer koliek

1 januari 2013, een nieuw jaar. Een jaar dat al meteen startte met een dierenartsbezoek. Opnieuw een koliekaanval! 5 januari opnieuw dierenartsbezoek. Dit maal voor een huidinfectie. De moed zakte wat in de schoenen. Maar in die jaren is mijn band met dit paard erg gegroeid en zou ik hem echt niet kunnen missen! Mijn paard was blijkbaar een brokkenpiloot die maand. Hij heeft door onbekende redenen de elektriciteitsdraad kapot getrokken en daardoor een snijwonde opgelopen op zijn been. Gelukkig was het niet zo ernstig! De maand is nog niet gedaan, opnieuw een koliekaanval en een dierenartsbezoek. Mijn paard begon de dierenarts erg goed te kennen en omgekeerd jammer genoeg ook. Een paar dagen later had hij opnieuw wat krampen. Normaal grotendeels gaskoliek maar nu was het overactieve darmen. In februari had hij ook een periode last van een bloedneus. Om hem niet te belasten toen ook de arbeid moeten staken tot wanneer het helemaal in orde kwam. Maar gelukkig waren er ook blije momenten! Eind maart had ik mijn eerste jumping met mijn paard, met uiteraard weigeringen, maar goed: we konden dit doen!

Miltruptuur

Maar nu de periode waarin mijn paard toch echt wel een wonderpaardje is gebleken. Ik krijg nog steeds kippenvel als ik eraan denk.

Op 25 april 2013 kreeg Shuddy een zware koliekaanval, de dierenarts is kwam en de gebruikelijke behandeling met buscopan en neussonde met paraffine werd gedaan. Bij alle vorige koliekaanvallen was hij erna weer goed. Maar nu dreigde hij weer te terug te vallen wanneer de buscopan bijna uitgewerkt was. En hij viel ook terug en hoe, ik belde meteen de dierenarts en hij zei dat zijn hartslag veel te hoog was, ademhaling te zwaar en zijn slijmvliezen te wit. We hebben Shuddy toen onmiddellijk met spoed naar de Universitaire dierenkliniek Merelbeke (Gent) gebracht. De dierenarts had alvast gebeld naar de dierenkliniek zodat de artsen daar ons meteen konden opvangen na aankomst. Daar aangekomen meteen een echografie gedaan. De arts gaf ondertussen uitleg aan de studenten Diergeneeskunde die er ook waren. Toen trok de arts een open mond en zei: “Wow!”. Omdat ik over mijn toeren was, heb ik de uitleg niet gehoord die erop volgde. De arts haalde nog andere artsen erbij om echo te laten doen en om de behandeling te bespreken.

Toen begon het me helemaal door te dringen dat het een serieuze zaak was toen het hele team werd opgetrommeld om het met elkaar te bespreken. De arts die de echo deed heeft me dan uitgelegd dat er een massale bloeding was in zijn buik, de echo zag bijna helemaal zwart. Een operatie was te drastisch en teveel risico voor infecties en de anesthesie zou te ingrijpend zijn voor mijn toen 15-jarige paard. Ze zeiden dat ze de bloeding ging proberen te stoppen door middel van bloedstollers. Maar meer dan hopen konden we op dat moment niet doen. De behandeling zou aanslaan of hij zou als het ware leegbloeden, dan was inslapen de enige optie. Ik bleef erin hopen. Ik gaf veel te veel om Shuddy om hem te verliezen.

De dag erna bleek dat hij een miltruptuur had. Een zeldzame diagnose in die dierenkliniek. Ik vroeg wat de kansen waren en ze konden me niets vertellen want ze hadden dit nog maar één keer eerder meegemaakt, en het paard was toen overleden. De kansen waren heel slecht, maar wonder boven wonder heeft Shuddy het overleefd.

Weer opbouwen

Na enkele weken verplichte boxrust konden we weer op gaan bouwen. We hebben het voerbeleid aangepast en reden dressuurwedstrijden.

Een lange tijd mocht de dierenarts wegblijven, maar helaas mocht dat niet zo blijven. In april vorig jaar kreeg hij zeer zware diarree en moest hij met spoed naar de kliniek. Hij bleek een stevige verstopping te hebben en een gasophoping. Gelukkig kwam hij ook hier weer bovenop en sindsdien gaat het eigenlijk heel erg goed met Shuddy.

Alleen heb ik nu zelf pech: tijdens een cross viel ik van Shuddy en liep ik een gecompliceerde breuk op in mijn enkel. Shuddy geniet dus van een luizenleventje op de wei en ik zit nog steeds in een rolstoel.

Maar ondanks al dit ongeluk, ben ik hartstikke gek op mijn paard en ik hoop dat hij heel gezond oud mag worden bij mij! “

Heb jij ook een wonderpaard? Stuur een mailtje naar bit@eisma.nl en wie weet staat jouw paard binnenkort in deze rubriek!