Wonderpaard: Valentino

27 september 2015, 00:00 Nieuws
“Op 6 oktober 2013 kreeg ik Valentino. Toen ik hem drie weken had, merkte ik met zijn hoofdstel in doen om te rijden, dat hij erg warm, misschien zelfs heet, tandvlees had. Ik heb hem direct getemperatuurd en hij had 39,4 graden koorts. Hij liet totaal niks merken en ik heb de dierenarts direct gebeld, er heerste die tijd een virus, dus ik moest hem een zakje buut geven en even aankijken. Het was zaterdag middag. Toen ik ‘s avonds even bij hem ging kijken lag hij languit. Helemaal zeiknat. Zijn temperatuur was boven de 40 graden koorts, ik belde de dierenarts weer die direct kwam. Het bleek leverontsteking te zijn. Valentino kreeg een lading medicijnen en we moesten maar afwachten. Het leek soms wat beter te gaan, maar daarna ging het ook net zo hard weer slechter. Twee weken stond hij op de medicijnen, wat uiteindelijk een drama werd om te geven. Hij vond al die spuiten in zijn mond helemaal niks en hij wist ‘s ochtends en ‘s avonds precies wat ik kwam doen.

Ik mocht hem twee rondjes stappen door de stalgang per dag en dat breekt je hoor, als je ziet hoe hij mee sjokt en hoe kapot hij daarna was, terwijl het zo’n levendig paard was. Hij leek beter te gaan, maar helemaal zeker was ik er niet van, dus ging hij mee naar Utrecht, waar hij zich voorbeeldig gedroeg en gelukkig aan het einde van de dag weer naar huis mocht. Het herstel duurde onwijs lang. Valentino werd mager, had totaal geen energie om iets te doen. Maar toch bleef hij altijd blij.

Na maanden herstel konden we eindelijk voorzichtig weer het rijden en longeren wat opbouwen, waar we allebei heel blij mee waren. Hij deed het hartstikke goed en wat was ik gelukkig met hem! Tot hij na een korte periode kreupel begon te lopen... Ik zag dat hij niet regelmatig liep, anderen zagen nog niets. Ik besloot dat het me niet lekker zat en de dierenarts was het helemaal met me eens: hij had een peesblessure. Wekenlang moesten we twee keer per dag tien minuten stappen, waar we ons keurig aan hielden. Valentino bleef nog steeds lief, braaf en vrolijk.

Helaas werd hij niet beter en twijfelde ik om hem - op advies van de dierenarts - in te laten slapen. Hij mocht van mij nog even op de wei met zijn maatje en dan zou het klaar zijn. En hij rende in de wei, maakte slidingstops waardoor ik met mijn handen voor mijn ogen toe stond te kijken. En wonder boven wonder begon hij steeds beter te lopen! De dag kwam dat hij rad liep en ik kon niet geloven dat we weer op konden gaan bouwen. We vroegen een startkaart aan en behaalden meteen winst.

Daarna zijn we verhuisd naar Duitsland, waar hij na een tijdje een lange verkoudheid kreeg. Volgens de dierenarts was het acute bronchitis. Gelukkig knapte hij na anderhalve maand weer op en konden we weer op wedstrijd. Wereldpaard!

Na een jaar verhuisden we terug naar Nederland, waar Valentino onverklaarbaar ziek werd. Ik wilde nietsvermoedend zonder zadel op zijn rug stappen voor een rondje door het bos, maar hij liet me niet meer toe op zijn rug. Hij begon te springen, zijn neusgaten werden groot, zijn oogwit zichtbaar en begon te trillen. Ik ben eraf gesprongen en controleerde zijn rug, nergens mocht ik hem aanraken. Ik bracht hem naar de wei en heb het een week aangekeken, maar hij werd niet beter. Dus belde ik de dierenarts. Deze constateerde dat Valentino veel pijn had, maar wist niet precies waar. Valentino is een onwijs hard paard dat nooit zijn zwakheden laat zien, dus dat hij veel pijn aangaf was voor mij een teken dat het echt fout zat. Hij werd pager, dof, wilde niet meer aangeraakt worden en stond te piafferen op de poetsplaats bij het idee dat ik hem misschien aan ging raken. Hij begon naar me te bijten en zelfs zijn achterbenen waarschuwend op te tillen. Het was niet meer mijn Valentino, die altijd vriendelijk en vrolijk was. De dierenarts kon niets vinden, zijn bloedwaardes waren gewoon goed. Een thermografie kon ook niet verklaren wat er mis was.

Ik zag mijn paard achteruit gaan, onwijs hard en wist niet meer wat te doen. Ik had afscheidshoots gedaan en wilde hem laten inslapen, dit was niks. We konden het niet behandelen omdat we geen flauw idee hadden wat hij had, maar hij ging achteruit, werd chagrijnig, werd lelijk en ongelukkig, dus ik had geen andere keus.... Tot hij ineens vrolijker begon te worden, hij deed soms zelfs ineens een vrolijke sprong en een drafje als ik hem los zette, hij begon weer te glimmen en aan te komen. Ik kon het niet geloven, maar hij werd beter! We zijn nadat hij op gewicht was begonnen met wat stapritjes in het bos, uitbouwend naar wat draven en galloperen tot uiteindelijk zelfs weer echt rijden!

Inmiddels zijn we L1+5 en ik ben zo trots op hem, ik had nooit, maar dan ook nooit verwacht dat hij er weer boven op zou komen. Ik ben hem twee keer bijna kwijt geweest, ik leef inmiddels 20 jaar korter door de stress die hij me gegeven heeft, maar Valentino heeft minimaal negen levens! Dat maakt hem in mijn ogen toch met recht een wonderpaard.”

Heb jij ook een wonderpaard? Stuur dan een mailtje naar bit@eisma.nl en wie weet sta jouw paard de volgende keer in deze rubriek!