Wonderpaard: Yack

8 november 2015, 00:00 Nieuws
“Eind januari 2013 was er een lekkere frisse dag. De buitenbak was bevroren dus mocht Yack in de binnenbak loslopen als ik de schermen bij de bak rand naar beneden deed (zodat hij de merries niet zag die aan de andere kant van het pad stonden). Nadat hij rond beschermers en springschoenen om had mocht hij lekker los.

Na een paar vrolijke bokkesprongen en rondjes racen, scheurde hij in volle galop door de bak. Halverwege de bak galoppeerde hij ineens op drie benen en draafde nog even door. Ik wist meteen dat het mis was en nam hem mee naar de wasplaats. Er voelde niets warm en hij steunde er nog gewoon op, dus ik zette hem op stal. Hij ging meteen eten dus ik dacht dat het misschien nog wel mee zou vallen. Ik moest een paar uurtjes werken en zou dan daarna nog even terug komen. Een paar stalgenoten vroeg ik of ze bij hem wilden kijken. Aan het einde van de middag keek ik op mijn telefoon en zag ik tot mijn schrik veel gemiste oproepen. Het was niet goed: Yack stond met zijn hoofd in de hoek en reageerde bijna niet als er een paard voorbij liep.

Ik mocht van de dierenarts meteen langskomen als ik zijn been met een dubbele bandage in zou bandageren. Ik werd nog geen minuut later terug gebeld door een collega dierenarts, die zei dat ze naar mij toe kwam en dat ik hem niet meer mocht laten bewegen. De dierenarts voelde meteen dat het niet goed was. Ze had gelukkig een cast mee zodat zijn been in een bepaalde houding werd gezet. Hij hupste netjes op drie benen de trailer in.

Bij aankomst in Bodegraven werden meteen röntgenfoto’s gemaakt, de chirurg die dienst had zei dat het niet goed was... Ik belde mijn ouders of ze wilde komen. Ze waren er heel snel met mijn broertje. Met mijn ouders keek ik nar de foto’s: er was duidelijk een scheur in het kootbeen te zien en er zat nog een scheurtje naast, wat de operatie complexer maakte.

De dierenarts kon mij niet vertellen hoe het er verder uit zou zien voor Yack. Ik moest wel snel beslissen of ik hem wilde opereren omdat er dan meer slagingskans was. Yack was fit, gespierd, flexibel en slim genoeg om zich te redden met een gipsbeen, dus ik besloot hem te laten opereren. De operatie duurde uren, maar ik kreeg om 02.30 te horen dat alles goed was gegaan en dat het ze ook was gelukt hem te castreren, revalideren met een dekhengst zag ik namelijk niet zitten.

De volgende ochtend stond hij erg te shaken van alles. Zijn rechterbeen zat netjes in het gips maar daardoor stond hij aan die kant hoger dan links. Een paar uur later kreeg hij een blokje onder zijn andere voorbeen zodat zijn voorhand weer recht stond.

Ik ging voor en na mijn werk bij hem langs. Lekker masseren, poetsen en voer emmertjes klaar zetten. De dag na de operatie schrok ik mij rot, toen ik een andere borstel ging pakken ging hij ineens liggen rollen! De dierenartsen moesten erom lachen en verzekerde mij dat het geen kwaad kon.

Yack redde zich heel goed met zijn gipsbeen en de medicatie kon afgebouwd worden. Op de elfde dag na zijn operatie werd ik gebeld dat als ik het zag zitten dat hij dan terug mocht naar zijn eigen stal! Hij werd gesedeerd zodat hij rustig de trailer af zou komen. Hij redde zich aardig op stal en kon goed accepteren dat er een ander paard naast hem stond.

Een paar weken later mocht het gips eraf en het hakje onder zijn andere hoef uit. De dierenartsenpraktijk (DAP Bodegraven) had net een nieuwe mobiele röntgenkar en ze kwamen naar ons toe om een röntgenfoto maken.

Het verlossende woord kwam snel, hij mocht gaan stappen aan de hand! We moesten het rustig opbouwen. Ik heb zelf een stapschema gemaakt wat in mijn ogen haalbaar was. Dit onder sedatie en met behulp van een concord. Na een paar maanden ging ik weer voor controle naar de kliniek en daar kreeg ik te horen dat ik op Yack mocht gaan draven! Ik was even verbaasd maar logische reden was: draven aan de hand is vaker minder gecontroleerd dan onder het zadel.

Een vriendin wilde er de eerste keer wel op zodat ik hem aan de lijn kon vasthouden. Elke keer rustig uitbreiden en toen na telefonisch contact met de dierenarts rustig begonnen met galopperen. Tijden het opbouwen kon ik soms wel driekwartier met hem stappen zonder dat het hem of mij verveelde (we deden heel veel verschillende oefeningen).

We namen les en eind oktober stopte ik met werken op de fokkerij en heb ik een super plekje gevonden voor Yack waar hij in een prachtige loopstal staat. Ook hebben we de overstap gemaakt naar western wat nog steeds erg goed gaat! De schroefjes zitten nog in zijn been en zolang hij er geen last van heeft mogen die gewoon blijven zitten.”