Wonderpaard: Datil

18 oktober 2015, 00:00 Nieuws
“In november vorig jaar kocht ik mijn droompaard: een Andalusiër. Ik was helemaal in de zevende hemel. Datil was nog hengst en moest gecastreerd worden voor hij bij mij zou komen. Toen hij bij mij kwam was hij dan ook herstellende. We hebben heel wat kilometers gelopen, maar de open wond bleef vervelen. Na twaalf weken op de antibiotica en metacam besloten we toch maar naar de kliniek te gaan. Daar bleek dat mijn paard door de castratie een fistel had opgelopen, van maar liefst twee sinaasappels groot. Hij moest geopereerd worden.

Onder algehele narcose werd de fistel verwijderd. Thuis mocht hij gaan revalideren: twaalf weken lang hebben we alleen maar gestapt. Uiteindelijk mochten we het werk weer wat oppakken: ik was zo blij als een kind. Eenmaal aan het werk begon hij te struikelen. Ohjee, dacht ik. We probeerden andere ijzers, maar dat haalde niets uit. Het struikelen bleef en werd steeds erger. Ik belde een dierenarts die kwam om een scan van de voorbenen te maken. Hij schrok en vertelde me dat hij dit nog nooit had gezien. Datils beide voorbenen waren helemaal kapot. Zijn ene been was er zo erg aan toe dat er eigenlijk niets meer aan te doen was. Grote kans dat dit uit zou lopen op een spuitje...

Mijn wereld stortte in. ‘s Avonds zag ik op televisie een programma over een Fries met een gescheurde pees die stamceltherapie had ondergaan en ik besloot naar Wolvega te gaan voor een second opinion. Niet geschoten is altijd mis dacht ik.

Aldaar maakten ze weer een scan van zijn voorbenen en concludeerden ze dat het hele oude blessures waren op de buigpezen. Het enige dat ik nog zou kunnen doen was stamceltherapie en een prp behandeling. Ik had geen keus, we hadden vijftig procent slagingskans. Omdat ik nog geen afscheid wilde nemen besloot ik meteen met de therapie te beginnen. Afgelopen april kreeg hij zijn eerste behandeling gehad, met stamcellen uit zijn staartwortel.

Datil moest nog een week blijven en kreeg orthopedisch beslag. Ik mocht alleen stappen op een zachte bodem, twintig minuten per dag. Week in, week uit waren we weer aan het stappen. Wat niet altijd even makkelijk ging: soms schoot hij weg en kwam hij omhoog. Maar ik hield het vol.

In augustus moesten we weer terug, met knikkende knieën stond ik in de kliniek. Wonder boven wonder zagen we heel fijn, maar gezond weefsel in de pezen! Dus nu mogen we heel langzaam en heel gedoseerd licht werk oppakken. We kregen een heel schema en eind deze maand moeten we terug voor de laatste controle. Ik houd mijn vingers gekruist, ik hoop dat mijn knappe kanjer zijn leven weer terug krijgt en weer paard mag zijn.

Mijn paard werd door de ene dierenarts afgeschreven, maar een andere dierenarts blies hem nieuw leven in. Ik hoop dan ook op een nog betere afloop!”

Heb jij ook een wonderpaard? Stuur dan een mailtje naar bit@eisma.nl en wie weet staat jouw paard binnenkort in deze rubriek!