Blog: Het zwarte gat

4 april 2017, 00:00 Nieuws
Ik kreeg een secure check en even later kwam ook ons paardenmeisje die accuut zo’n ding in m’n kont stopte. Pff, nog meer reden om er zielig bij te staan kijken, want ik wist niet hoe te staan, laat staan hoe te liggen. Maar goed, ik knabbelde wat aan mijn hooi en mijn hapje muesli ging ook gewoon naar binnen, dus ik moest het toch maar een poosje uitzingen. Toen ik ‘s morgens vroeg meteen een halster om kreeg zonder dat we op pad gingen, zette ik toch maar vast mijn alarmknopje aan. Jawel hoor, ik rook hem al aankomen: de dierenarts...

Maar goed, ik had flinke pijn in mijn lies en been, dus zonder veel dreiging en beentrapwerk liet ik er naar kijken. Hemeltjelief, kwam hij me toch ineens met een spuit aanlopen! Als er iets is waar ik meer angst voor heb dan een dierenarts, dan is het wel een dierenarts met een NAALD.

Al heb ik zo’n pijn, ik ben gekke Henkie niet: ik laat zo’n ding dus nooit zonder protest in mijn aderen prikken.

De doc liet zich helaas niet imponeren, dus al spartelend voelde ik alsnog die prik. Gelukkig mocht ik toch wat krakkemikkig door een klein stukje van onze wei struinen. Op zich kwamen mijn maat en ik de dag nog wel aardig door. Eenmaal op stal wist ik echter niet wat me overkwam: alsof een infanterie kabouters mijn binnenboel aan het verbouwen was. Nog nooooooit gehad en hoop het ook niet meer mee te maken. Het vrouwtje sloeg aan het bellen, ik kreeg alweer een halster om, maar ditmaal vond ik het niet eens erg dat de volgende dierenarts door de deur kwam. Ik liet me tegen de muren vallen van ellende, had echt geen idee wat te doen...

Ik voelde nog meer vreselijke dierenartshanden aan mijn lijf en wederom een naald in mijn hals. Het kon me niets meer schelen. Voor mijn box werd er op zachte toon serieus gesproken. Ook de-man-van was erbij, maar er hoefde niets geklust te worden? Vaag hoorde ik woorden als ‘zorgelijk’, ‘op leeftijd’ en ‘besluit wat met hem te doen’. Ik moest echter mijn aandacht bij mezelf houden, want een groot zwart gat trok aan me. Zou ik mijn vrienden op de eeuwige groene jachtvelden tegemoet galopperen? In de verte hoorde ik het vrouwtje sussen dat het goed was, voelde haar vingers door mijn manen en... Net op tijd krabbelde ik terug, alvorens het eindeloos diepe zwarte gat mij wilde opslokken. Ik voelde me suf en wiebelig en merkte dat mijn maat onrustig naast mij in zijn box rondje na rondje draaide.

Er ging een tijd voorbij waar ik me eigenlijk niets meer van herinner, maar ineens schrok ik wakker. Het vrouwtje was er nog - of was ze er weer? - en ik dacht: Etenstijd!!! Maar ik kreeg mooi niks, dus zwaar teleurgesteld ging ik in een hoekje staan mokken. Ace had potjandorie een berg hooi waar je U tegen zegt en ik kreeg geen spriet om op te knagen. Het was een onrustig nachtje, want telkens kwam het vrouwtje weer om de hoek kijken. Okay, ik voelde me belabberd en keek ongetwijfeld appelig uit mijn ogen, maar daarom kon ik nog wel eten? Kom op, ik was niet voor niets dat gat niet ingesprongen?

Toen het licht werd, verwelkomde ik mijn vrouwtje trouw met mijn hinnik, stak enthousiast mijn hoofd uit mijn raam en gaf haar mijn lieflijke snotneusveeg. Yes, dat werkte! Er werd getelefoneerd en ik kreeg eindelijk weer eten. Hmpf, had het gevoel dat ik een week lang op water zonder brood was gezet, dus dan gaat een hapje hooi er wel in. Gaandeweg de dag kwamen de-man-van en de buurvrouw regelmatig polshoogte nemen, dus het werd alsnog best een gezellige boel.

Een paar dagen later vierde ik mijn 25ste verjaardag. Alsof er niets aan de hand is. Voor kreupel lopen hebben we ook geen tijd meer, want het gras groeit. Dat betekent volop kanten knippen en nijvere pollen kortwieken. Ik heb werk te doen: op naar de volgende uhhh... 25?