Blog: Remi of Arnout…?

25 september 2017, 00:00 Nieuws
Kennen jullie dat verhaal van dat jongetje Remi, die alleen op de wereld is, omdat hij door zijn familie verstoten is en niet weet waar hij terecht kan? Nou, zo erg is het met mij natuurlijk niet gesteld: ik heb een warm thuis, een groot bed, altijd lekkere hapjes en dagelijkse verzorging, maar op het moment dat Ace uit rijden is, voel ik me toch heel ‘Remi’. Ik kan het dan niet laten om luidkeels te hinniken, ook al weet ik best dat Ace nooit - maar dan ook echt noooooooit – terug hinnikt. Hij vindt me zelfs vervelend, omdat ik hem toch gewoon door het raam heen kan zien? Als hij naar de juf gaat, dan weet ik dat ook precies. De juf woont namelijk heel dichtbij, dus ik kan haar horen als ze instructies geeft. En ik zie Ace af en toe door de bomen heen meer (of ook wel minder) zijn best doen. Ook dan word ik als stoorzender gezien, maar toch moet ik om de zoveel minuten hinniken.

Onderwijl draai ik met dezelfde regelmaat rondjes door mijn stal. Altijd rechtsom zodat ik een keurig hoefslagje maak. Misschien is zo’n grote stal voor een neuroot als ik niet altijd een voordeel. Mijn paardenmeisje is daarna altijd extra druk met mijn vlasbed, al mopperend dat ik er weer een rommeltje van heb gemaakt. Wat dan weer een voordeel is, want dan heb ik extra lang de aandacht.

Over extra lang gesproken… als ik hoor dat Arnout komt, dan weet ik pas echt zeker dat ik lang Remi ben. Ik herinner het me nog goed: het is al jaren geleden dat me werd verteld dat Ace naar de Hippiade ging en dat hij daarom zowat de hele dag weg zou zijn. Ik hoefde echter niet te vrezen, want ik kreeg gezelschap van Arnout. Nou, bij zo’n naam verwacht je toch wel heel wat stalvullend gezelschap, of niet soms? Komt vervolgens dat onderdeurtje van de buren de stal in getrippeld. Tsss…

Als Arnout zich uitstrekt en zijn neus omhoog doet, komt hij net tot aan de tralies. Als hij een dagje komt ‘oppassen’, zoals er altijd zo kinderachtig wordt gemeld, ziet hij de ganse dag houten planken. Ik snap dus echt niet wat hij er zo leuk aan vindt om als een hele slechte mini-imitatie van Ace mij gezelschap te houden. Hoewel ik zo veel mogelijk probeer minachtend naar hem te kijken - ik wil gewoon mijn beste maat Ace terug! - ben ik stiekem natuurlijk blij dat immer vrolijke Arnout de back-up van Ace wil zijn.

Als iedereen de stal heeft verlaten en Arnout en ik saampjes achterblijven, ontpopt het onderdeurtje zich tot een waar leider. Eerst wil hij in alle rust enkele uren zijn hooisprietjes weg kanen, dus dan hou ik me ook maar koest. En daarna doen we lekker een potje wie-laat-de-dikste-scheet. “Ik ben niet voor niks een shitlander”, meldt Arnout mij dan. Nu kan ik scheten laten als de beste, dus winnen zal hij niet, maar ook dat kan de vrolijkerd niet tegenhouden. Daarna keet hij nog wat met de emmer water (Ace zijn drinkbak kan hij niet bij), doen we een dutje en ach, voor je het weet, komt Ace weer thuis zonder dat ik er aan gedacht heb om te hinniken.

Al met al is Arnout best een goede vriend. Maar er gaat gewoon niemand boven Ace. Dat is mijn aller-allerbeste maat. Waar hij gaat in de wei, daar ben ik ook. En op stal staan wij meestal ook zij aan zij. Maar zonder Ace heb ik liever Arnout, dan dat ik Remi ben. “Tja, het leven is geen pannenkoek…” Maar met die uitspraak moet ik dan weer denken aan een goede vriendin, daar zal ik jullie een andere keer over vertellen!