Blog: Kissing spines
NieuwsToen ik nog op een grote manege stond, sidderde het wel eens door de stalgang: “Heb je het gehoord? Het is einde oefening, dat paard heeft kissing spines...” Kissing spines klinkt mooi, maar dat is het zeker niet. Ik herinner me nog goed dat een vriendin uit de paddock na deze woorden al snel een enkeltje eeuwige jachtvelden kreeg...
Ze had zo’n pijn in haar rug, dat ze droevig stond te kijken en totaal geen zin meer had in bosritjes of andere activiteiten. Na de operatie aan een vreemde bult op mijn been, ook alweer tig jaar geleden, heb ik best een goed idee van pijn. Oef, dat moment dat ik na weken boxrust eindelijk weer los mocht in de paddock en ik met de allereerste gekke bokkensprong meteen al mijn hechtingen eruit joeg. Dat ging bepaald niet goed toen. Geen idee meer hoe lang ik met een enorm blauw verband heb gelopen. Ik herinner me alleen nog dat het erg koud was en ik een tijd lang drie keer per dag onder een koude straal water werd gezet, waarna het vrouwtje vies kleverig spul in het opgezwollen gat in mijn been frummelde. Nee, pijn is niet fijn. Maar altijd bleef ik zin houden om een stukje te lopen.
Gezellig schouder aan schouder
Tjonge, wat hebben mijn vrouwtje en ik samen al een hoop wandelingetjes gemaakt. Met en zonder verband trouwens... Het is niet zo dat ik een eeuwige brokkenpiloot ben. Ik ben eigenlijk behoorlijk gezond en houd van een lekker vlot wandeltempo. Gezellig schouder aan schouder langs het kanaal, door het dorp om tuintjes te kijken, over het industrieterrein, langs de drukke weg: het maakt me niet uit waar we wandelen, zolang er ergens maar een keer een hap gras te snaaien is vind ik het al leuk. Maar aan onze wandeltochten is een abrupt einde gekomen, waarna ik die vreselijke woorden weer hoorde: kissing spines...
Wat heb je aan eeuwige jachtvelden als je stokkreupel loopt?
Ho ho, ikke niet hoor - geen paniek - maar mijn vrouwtje heeft kissing spines. Het is maar goed dat ze geen paard is, vertelde ze me, want dan was ze linea recta naar de slager gegaan. Tja, wat heb je aan eeuwige glooiende grasvelden als je niet fatsoenlijk kunt lopen, dacht ik nog. Maar dat ze pijn heeft, hoeft ze mij niet te vertellen. Ik zie het, ik voel het. Dag ritjes, dag wandelingetjes, dag spelletjes in de paddock. Een rondje om de stal en een beetje borstelen is het enige wat we samen nog doen. Laatst was ‘een goede dag’ en konden we een paar honderd meter verderop lekker wat lange graspollen pakken in het weiland van de buurman. Maar dan strompelt ze naast me voort: het is eigenlijk geen vertoning. Zou ik zo stokkreupel langs de weg lopen, dan was de dierenbescherming inmiddels allang polshoogte komen nemen.
In de piste scoort ze een dikke onvoldoende
Nog even en dan gaat er wat gebeuren. Ik voel het aan mijn water. Nou ja, dat en omdat ik natuurlijk altijd goed luister naar alle verhalen op stal. Top overleg; Wie gaat wat allemaal doen? Ons paardenmeisje en de buurvrouw zijn er maar druk mee. Ook de-man-van is al een kleine inspectieronde komen maken, dus wordt het tijd om me een beetje zorgen te gaan maken. Ze laat me toch niet alleen? Aan de andere kant: zo kan het ook niet. Ik kan dan wel mijn hoofd zo laag mogelijk houden voor mijn halster en mijn voeten zo hoog mogelijk optillen als de hoeven uitgekrabd moeten worden... Maar mijn bed opschudden kan ze niet en in de piste zou ze absoluut een dikke onvoldoende voor d’r stap krijgen, om maar even in duidelijke paardentermen aan te duiden hoe het ervoor staat. Ik ben toch geen pensioenpaard geworden om eindeloos in de wei te staan niksen? Dus ik hoop dat er snel zo’n naar steriele rotzooi ruikende man in een gek pak wat aan mijn vrouwtje gaat verbouwen. Zodra ze weer op een stoel kan zitten om mijn stukje te typen, zal ik jullie natuurlijk meteen weer laten weten wat er allemaal gebeurd is...
