Blog: Traditie
NieuwsIk heb over het algemeen een broertje dood aan tradities. Ze staan voor mij gelijk aan verplichtingen en daar ben ik allergisch voor. Bij het woordje ‘moeten’ gaan mijn nekharen al overeind staan, ergens zit blijkbaar een anarchistisch trekje in mij verborgen. Die weerzin tegen tradities zal wel vanuit m’n jeugd komen. Het verplichte stil zijn tijdens de oudejaarsconferences staat me nog altijd scherp voor de geest, vooral het scherpe ‘SSSSTTTT” als je je zelfs maar even verroerde. Net als later de geijkte over en weer bezoeken met kerst. Brrr!
De paardenwereld staat bol van de tradities. De één is leuk, zoals de prachtige gekleurde vlaggetjes en wolvlecht in de manen tijdens de keuring van de Shires, zo’n feestelijk gezicht! Sommige gebruiken zijn vreselijk, denk maar aan de zogenaamde “big lick” bij de Tennessee Walking Horses in Amerika, enorme dierenmishandeling onder het mom van: het is nu eenmaal traditie. En veel gewoontes zijn achterhaald en overbodig. Zoals het opstijgen en geleiden van je paard aan de linkerkant. Ooit had het allemaal zijn reden en bedoeling (anders zat het zwaard in de weg), maar nu allang niet meer. Links of rechts geleiden, dat maakt hier geen bal uit. Als Lucy zin heeft om mee te lopen, dan doet ze dat en anders gewoon niet. Of je nu links, rechts, van voren geleidt of van achteren aanduwt, dat maakt haar allemaal niks uit. Geen zin is niet lopen bij haar, af en toe is het net een ezel. Toen ze hier kwam, was ze feitelijk een onopgevoed veulen, maar dan 1.70 meter hoog en zo’n 600 kilo zwaar, 2,5 jaar oud. Zo groen als het gras van de wei ergens in Yorkshire, waar ze zo uit getrokken was.
Volgens oude, traditioneel ingestelde paardenmensen zouden we haar zeer streng moeten leren hoe het allemaal werkt en wie hier nu de baas is, maar bij Lucy staat of valt alles met de manier hóe je haar benadert. Denk je haar wel even te kunnen overtuigen door middel van brute kracht en lomperigheid? Voor je het weet vlieg je als een vlaggetje achter haar aan. Toen manlief dacht haar aan het halster uit de paddock te trekken, vloog hij twee meter door de lucht om daarna zachtjes in het zand te landen. Wat bij mij twijfels deed rijzen of het wel verstandig was om dit koppige portret (het paard dus) mee te nemen naar een evenement waar honderden kindjes haar zouden aaien en vast en zeker aan haar halster gingen plukken. Ik ben een beelddenker en zag al een nieuw wedstrijd-onderdeel voor me: kleuterwerpen. Wat mijn paard natuurlijk glansrijk zou winnen. Uiteraard was ze de vriendelijkheid en geduldigheid zelf daar.
Ze had nog nooit eerder een fiets gezien in haar leven, dus met de eerste wandeling hier over de straat gaf dat enige hilariteit. Bang is ze niet namelijk, wel heel erg nieuwsgierig. En op een zonnige zondagmiddag fietsen ook hier in Duitsland erg veel mensen even gezellig een rondje. En elke fiets, zeker als die van achteren kwam, moest uitgebreid bekeken worden. Waardoor ze opeens 180 graden draaide en de fietsers elke keer ternauwernood het kanaal konden ontwijken. Want zo’n groot paard boezemt altijd wel het nodige respect in wat tot onverwachte uitwijkmanoeuvres leidt.
Bij mij loopt ze met een doorhangend touwtje mee, manlief bungelt er meestal achteraan, ankers uit zonder dat die enig effect hebben. Lucy is nu eenmaal meer gericht op mij. Ook dat is een traditie hier, onze Clydesdale had daar ook al last van. Voor de vent misschien niet zo heel erg grappig, maar ik kan er de humor wel van inzien. En om eerlijk te zijn: als ik gespeend was van enig gevoel voor humor, had ik haar al lang door de worst gedraaid denk ik. Een heerlijke, traditioneel gerookte worst.
