Blog: Topmodel; yep, that’s me!
NieuwsNa het ontbijt had ik het meteen al door: vandaag gaat er wat gebeuren. Want ik had amper tijd om mijn laatste hooisprietjes op te peuzelen, of ik werd mee geloodst naar de tuinslang. Nu kom ik daar wel vaker, maar dan is het na het rijden en ik wist heel zeker dat ik dat onderdeel die dag nog niet gehad had. Dus sleurde ik het vrouwtje allereerst maar even mee, want zomaar van de routine afwijken, bezorgd me stante pede stress.
Maar luttele secondes later stond ik alsnog met mijn staart in een emmertje sop en werden mijn voeten ontmodderd. Daarna werd ik me - naar mijn zin - iets te grondig gepoetst en kwam die nare oranje spuitbus tevoorschijn, brrr. Ik kreeg een dun dekentje op en daarna mochten mijn maat en ik toch de wei in, maar het hek naar de bak werd gesloten. Kortom: het geheel was alarmerend!
Dus wentelde ik me nog een keer extra om in het zorgvuldig uitgekozen meest zanderige stukje van onze wei. Lekker puh. Ons paardenmeisje kwam ons binnen halen en we gingen in draf door de bak, zodat ik me niet stiekem op weg naar stal ter aarde kon laten storten. Want ja, dat kan ik probleemloos voor een goede rolpartij.
Ik stond op stal spontaan te zweten, terwijl mijn staart nog eens werd uitgeplozen. Mijn ietwat te lange wintervacht in wording krulde op, waardoor ik nog meer gladmaakmeuk opgespoten kreeg. En ja hoor, ik had het bij het goede eind. Opeens stonden er twee opgewekte dames met een mega camera en een stom glimmend wapperdingetje in de deuropening. Hmm, had ik daarom een nieuw halster?
Het bleek serieus de bedoeling dat ik op de foto moest. “Gewoon zoals ie is”, hoorde ik het vrouwtje zeggen. Aha, dat kon geregeld worden, dus stond ik meteen met mijn tong uit mijn mond, flapperde ik overdreven met mijn oren, hield ik een oog schuin gericht op de broekzak van het vrouwtje zodat ik scheel keek en draaide ik snel mijn billen naar de lens. Voldoende materiaal om mezelf te laten zien, dacht ik zo.
Maar toen hadden ze ineens een hinnikgeluidje op een mobiel…. En daar trapte ik in. Keer, op keer, op keer. Ontzettend frustrerend. Mijn oortjes priemden naar voren om te horen wat dat rare mobiele paard probeerde te vertellen. Ik werd opgezadeld om toch ook nog te doen alsof we regelmatig serieus rijden. Ghighi, nou, wat jullie willen… ik werd er fanatiek van en zette mijn beste beentje voor. Maar het was me een partij warm, dus het zweet droop in no-time tussen mijn billen door naar beneden. En niet alleen tussen mijn billen.
Eigenlijk vond ik al die aandacht best leuk. Zo veel bijzonders hoefde ik niet te doen, dus ik vergat helemaal om telkens gekke bekken te trekken. En ik mocht gras eten, omdat het vrouwtje me immers als mezelf op de kiek wilde. Tja, als Ferrari onder de grasmaaiers, kun je dan het beste met een flinke graspol tussen je kiezen naar dat gekke hinnikende mobieltje loeren.
Toch is het eindresultaat prachtig! Ik lijk wel een topmodel. Het vrouwtje heeft me trots wat laten zien en ik moet zeggen: best goed voor een oude van dagen, die even daarvoor nog in het graszand had gerold. Ik weet niet of er veel vraag is naar steeds witter wordende vosjes met doorgezakte rug en een grasbuik, maar degene die zo’n topmodel zoekt, wil ik best nog eens helpen. Mits ik gras kan eten; een kantjes knippende pensionado kan zijn levenswerk voor een fotoshoot niet zomaar even vergeten!
