Het afscheid van Susanna

30 juni 2017, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Eva Straatmans was maar liefst 25 jaar samen met haar grote liefde, New Forest merrie Susanna. Samen beleefde ze alle pony avonturen en later genoot Susanna bij Eva van haar pensioen. Maar kort voor haar 31ste verjaardag verloor Susanna de strijd tegen het ouderdom.

“Ik weet nog precies dat we Susanna gingen ophalen. Het was april 1992, ik zat zenuwachtig achterin de auto. De meneer bij wie ik af en toe op de pony reed, ging een nieuwe pony kopen. Achteraf in opdracht van mijn vader. Toen we aankwamen liep Susanna onder het zadel. Bruin, zwarte manen en staart en een ongelooflijk eigenwijze grote bles. Ik was meteen verliefd, dit werd mijn Susan. Een New Forest pony van 1.45m. Ik was twaalf jaar oud en samen beleefde we alle pony avonturen. We gingen naar les, reden wedstrijden, maar het allerliefst reden we buiten. Susan hield van hard gaan en lekker door de bossen crossen. Soms gingen we wel twee keer per dag. Toen ik in 2012 mijn KWPN’er Shamrock kocht, waren er andere meisjes die van haar mochten genieten. Af en toe crosste wij nog samen een rondje. Mijn vader wilde graag met haar gaan mennen, maar karretjes vond ze doodeng. Met veel geduld en vertrouwen is het hen gelukt hun menbewijs te halen, ik was zo trots! Mijn ouders hebben nog vele prachtige tochten met haar gemaakt, maar rond haar twintigste jaar werd het moeizamer. De artrose sloeg toe en het vele rijden ging niet meer. Op een laag pitje reden we af en toe nog een rondje, maar verder mocht ze in de weide van haar pensioen genieten.”
[panel]Susanna
1986 tot 2017
Eigenaar: Eva Straatmans (1979)
Ras: New Forest
Kleur: Bruin
Suus had een eigen wil, was zelfstandig en vreselijk eigenwijs.
[/panel]

Val

“Suus wilde altijd graag naar de weide, ze stond te duwen en onrustig te hinniken zodra ze mij zag. Dit werd minder en kalmer en voor het eerst liep ze achter me in plaats van enthousiast naast me. Er was inmiddels cushing bij haar vastgesteld en ondanks dat de medicijnen wel wat hielpen, viel de winter haar lichamelijk erg zwaar. Ze was stram en had pijn. Diverse supplementen hielpen haar de winter door. Mijn dochter van negen reed nog af en toe op haar, maar Suus struikelde af en toe. Samen genoten ze toch nog van wat kleine ritjes. Maar opeens kwam mijn dochter huilend naar binnen, ze was samen met Suus gevallen. Ze had gras in haren, dus ze hadden een beste smak gemaakt. Volgens mijn dochter was Suus direct weer opgestaan en gras gaan staan eten, typisch Suus dacht ik nog. Ik merkte verder ook niets aan haar, ze liep prima en was zichzelf. Toen ik haar later op vrijdagochtend uit haar stal haalde, hoorde ik haar onregelmatig lopen. Ik keek om en zag meteen dat dit niet goed was. Ik mag bij de dierenarts altijd Metacam voor haar artrose halen en deed dat nu ook. Ik ben er diezelfde dag nog mee begonnen. Het verbeterde echter niet en na zes dagen kwam de dierenarts kijken. Deze dacht aan een hoefzweer. Haar voet werd ingepakt en we moesten gaan koelen en weken. Vijf dagen later zou de hoefsmid komen.”

Pijnstilling

“Ik ging echter een weekje op vakantie en met lood in mijn schoenen ben ik vertrokken. Ik heb mijn dierenarts laten zweren haar in leven te houden totdat ik terug zou zijn, want ergens wist ik toen al dat we deze strijd gingen verliezen. Mijn moeder nam de zorg voor Suus op zich en de dierenarts kwam dagelijks kijken. De hoefsmid kon niets vinden en ook op foto’s was niets te zien. We stonden voor een raadsel en Suus ging achteruit. Op de één na laatste dag van mijn vakantie, zaterdag, kreeg ik bericht van de dierenarts. Suus was door haar andere voorvoet gezakt van vermoeidheid. Ze stond op haar kogel. Op dat moment wist ik dat het klaar was. Ze kreeg een hoop pijnstilling, de beste om ervoor te zorgen dat ze er zo comfortabel bij stond tot ik terug was.”

Afscheid nemen

“Zondagavond landde ik op Schiphol, drie uur later stond ik met mijn dochter voor haar stal. Ik zag aan haar dat ze blij was om me te zien, maar ook dat ze zwaar vermoeid was. Ze kon niet eens meer hinniken. Ik hoefde de beslissing om afscheid van haar te nemen, niet te maken. Ik kon in haar ogen zien dat het genoeg was. Mijn vader kwam op maandagmiddag met de auto terug uit Spanje en wilde ook graag afscheid nemen. Op maandagochtend heb ik de praktijk gebeld en onze dierenarts zou er om 16.00 uur zijn. Zo kon mijn vader gelukkig ook nog gedag zeggen. Het moment van afscheid nemen was heel mooi, dat klinkt misschien gek, maar iedereen die haar lief had was erbij. Mijn ouders, mijn dochter en haar grote vriend Shamrock. Allemaal waren we in de stal. Ik voelde dat het goed was. Ik heb haar hoofd vastgehouden en haar bedankt voor de vele mooie jaren, alle blije gezichten die ze heeft gemaakt, maar vooral dat ze voor 25 mijn maatje is geweest en alles wat ze me hierbij geleerd heeft. We hebben haar mooi naar de grond kunnen begeleiden en ze lag precies zoals ze altijd keek, met haar oortjes naar voren. Shamrock heeft de nacht met haar doorgebracht en afscheid kunnen nemen. Hij heeft haar helemaal begraven onder het hooi, dit was heel bijzonder om te zien. Toen ik de volgende ochtend bij de stal kwam, zag ik hem bij haar staan. Zo intens verdrietig heb ik mijn paard nog nooit gezien. Ik heb toen snel onze Fries opgehaald, die tijdelijk ergens anders stond, zo konden ze samen verder. Hierna heeft hij gelukkig niet meer geroepen of gezocht naar Suus.”

Gemis

“Ik mis nog altijd haar grote witte bles, met de grote oren die altijd uit de stal staken. Ik zag ze elke ochtend als ik kwam aanrijden. Ik mis die aai tussen de oren, die hinnik die ik 25 jaar gehoord heb en haar geur. Ik mis gewoon mijn meisje. We hebben haar laten cremeren, dat had ze verdiend na zoveel trouwe jaren. We gaan haar uitstrooien over de weilanden, waar ze al die jaren heeft gegraasd. Ik heb een flinke pluk uit haar staart geknipt en laat hier een mooi sieraad van maken, zo blijft ze toch altijd een beetje bij me.”

[hr]