Het afscheid van Menora

13 oktober 2017, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Lindsey van der Knijff deelde haar grote liefde, Menora, met haar zus en haar moeder. Toen haar moeder ernstig ziek was, ging Lindsey een paar dagen op kamp om haar hoofd leeg te maken. Terwijl zij hier was, ging het mis met Menora. Menora viel in de sloot en raakte in shock. Ze had geen kracht meer om uit de shock te komen en Lindsey’s zus moest de beslissing nemen om haar in te laten slapen.

“Zowel mijn zus als ik rijden op de manege waar mijn moeder ook gereden heeft. Toen Menora op de manege kwam, reed mijn zus al bij de paarden. Ik reed toen nog bij de pony’s. Mijn moeder was eigenlijk op slag verliefd op haar en ook mijn zus was snel gek op haar. Menora was een echte ‘merrie’. Je hield ervan of niet. Wij waren er met z’n allen juist gek op en toen ik eenmaal de overstap naar de paarden maakte, was ik ook snel gek op haar. Mijn eerste carrousel wedstrijd, een onderlinge dressuurwedstrijd, maar voor de springwedstrijden heb ik allemaal met haar gereden.”
[panel]Menora
1994 tot 2017
Eigenaar: Lindsey van der Knijff (1997)
Ras: KWPN
Kleur: Donkerbruin
Menora was een echte merrie.
[/panel]

Manegepaard

“De jaren verstreken. Wij werden ouder, maar ook Menora werd natuurlijk ouder. De manege lessen werden te zwaar voor haar en dat begon je te merken. Ze wilde niet meer echt en uiteindelijk liep ze een blessure op. Een maand verstreek en veel verbetering was er niet. Op dat moment gingen bij mijn moeder de alarmbellen af en kreeg ze al nachtmerries van het idee dat haar grote liefde moest worden ingeslapen. Menora liep niet goed in de draf, maar gaf geen teken van pijn. Maar een manegepaard kan natuurlijk niet stil blijven staan, op die manier zijn ze voor de manege niets waard.”

Rust en rijden

“Toen langzaam bekend werd dat ze weg moest, had mijn moeder een goed gesprek met mijn vader. We zouden een week lang huilen als ze weg was, of mijn moeder ging een extra dag werken zodat we haar konden kopen. Meer hoefde mijn moeder niet te weten, ze ging meteen rond de tafel met de manege eigenaar op alles te regelen. 25 november 2015 was onze beste vrienden dan officieel van ons. Menora mocht gewoon in haar eigen stal blijven staan tussen de manegepaarden en in de zomer mocht ze met hen in de weide. De eerste twee maanden hebben we vooral met haar getut, gestapt en haar meer rust gegeven. Met de week veranderde ze van een chagrijnige merrie, naar een vrolijke merrie. Ze begon op ons te reageren en volgde ons overal. Later zijn we voorzichtig weer met haar gaan rijden, wat ze gelukkig weer goed oppakte. Al snel volgde er buitenritten, dressuurlessen en af en toe zelfs een springles.”

Ongeluk

“14 augustus 2017 lag mijn moeder in het ziekenhuis vanwege kanker. Ik was een paar dagen naar een paardenkamp om mijn hoofd even leeg te maken en mijn zus was aan het werk. De begeleider van het kamp kwam met een telefoon naar me toe en vroeg of ze het nummer van mijn zus mocht. Ik had het gelijk het gevoel dat er iets mis was. Ik gaf haar het nummer en vroeg of er wat aan de hand was. Ze vertelde me van niet en voor een korte tijd dacht ik er niet aan. Vervolgens belde ik toch mijn moeder om te vragen of er soms iets met Menora was, maar zij wist van niets. Al hadden we beide inmiddels een naar gevoel omdat we nog niets van mijn zus gehoord hadden. Even later riep de begeleider me bij haar. Ik kreeg meteen een naar gevoel in mijn onderbuik en wist dat er iets aan de hand was. ‘Menora is dood’, zei ze. Ik staarde haar aan om te kijken of ze een grapje maakte, maar in plaats van lachen begon ze te huilen. Menora was op het land in de sloot gevallen en was in shock geraakt. Hier was ze niet meer uitgekomen. In de ochtend dat ik mijn zus gesproken had wilde ze nog niets vertellen omdat ze hoopte dat ze hieruit zou komen.”

Afscheid nemen

“Schreeuwend en huilend heb ik over het terrein gelopen. Ik belde mijn moeder, maar we konden beide geen woord uitbrengen en hebben eigenlijk alleen maar gehuild. Mijn zus was gebeld door de manege toen alles gebeurde. Ze had gehoopt dat zodra ze in het land kwam en Menora haar zag, ze op zou staan omdat ze iemand herkende. Maar haar oortjes hingen er slap bij en haar ogen straalde niet meer. Alsof ze alles had opgegeven. De dierenarts had haar al een zak vocht gegeven om haar bij te krijgen, maar niets hielp meer. Haar zwakke pogingen om nog op te staan waren hopeloos en de arts zei dat ze hier sowieso aan zou overlijden. Mijn zus heeft uiteindelijk de beslissing moeten maken om haar in te laten slapen.”

Lichtpuntje

“Toen ik het nieuws kreeg was mijn vader al onderweg. Samen met mijn moeder heb ik nog afscheid van haar lichaam kunnen nemen. Gelukkig mocht mijn moeder hiervoor even weg uit het ziekenhuis. Ook al gaat het beeld van haar lichaam nooit meer weg, ik ben toch heel blij dat ik afscheid van haar heb kunnen nemen. Het paardje dat je jaren gekend hebt, is in één klap weg. We hebben haar laten cremeren en haar over haar eigen landje uitgestrooid. We zijn nu drie weken verder en het blijft een pijnlijke open wond. Vooral omdat ze het lichtpuntje van mijn moeder was nu ze ziek is. Maar we weten dat we haar alles hebben gegeven wat ze verdiende en gelukkig hebben we veel mooie herinneringen aan haar.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/10/IMG_00041.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/10/IMG_0200.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/10/IMG_01551.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/10/IMG_01581.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/10/IMG_01911.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/10/image2.jpeg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/10/image4.jpeg|”]

[hr]