Het afscheid van Winnie

8 september 2017, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Mariël Mensen groeide op met haar pony Winnie. Samen genoten ze van haar ponytijd en Mariël kon alles met haar. Maar helaas werd Winnie uiteindelijk te oud om op te rijden. Ze verhuisde naar kennissen van Mariël waar ze van haar pensioen mocht genieten. Na een poosje kregen Mariël en haar ouders verdrietig nieuws. Winnie was overleden.

“Winnie is door middel van goede kennissen in mijn leven gekomen. Ik was acht jaar toen ik haar kreeg. Ik deed het liefst allerlei kunstjes met haar. Je kon in handstand tegen haar aan gaan staan, onder haar buik door kruipen, van haar kont af glijden, je kon het zo gek niet bedenken. Ze was zo mak als een lammetje. Daarnaast reed ik ook wedstrijden met haar, zowel dressuur als springen. Winnie was niet heel goed, maar goed genoeg voor en het was erg leuk om naar haar springen te kijken. Ze stopte altijd even een seconde voor de hindernis, sprong daarna vanuit stilstand er overheen en bleef ook na de hindernis weer even stilstaan. Dit zorgde vaak voor heel wat gelach vanaf de tribune.”
[panel]Winnie
1990 tot 2011
Eigenaar: Mariël Mensen (2000)
Ras: Onbekend
Kleur: Vos
Winnie was een echte knuffelpony.
[/panel]

Pensioen

“Na veel leuke dingen met haar te hebben meegemaakt, werd Winnie helaas te oud om intensief te blijven rijden. Ik werd zelf natuurlijk ook ouder en samen met mijn ouders was ik er over uit dat het tijd werd voor een nieuwe pony. Winnie ging naar kennissen van ons, hier mocht ze in de weide van haar pensioen genieten. Ik kon haar helaas niet zo vaak opzoeken als ik zou willen. Ik kreeg een nieuwe pony en besteedde daar veel aandacht aan.”

Overleden

“Wanneer ik haar wel opzocht ging ik vaak een klein buitenritje maken met de dochter van onze kennissen. Zij reed af en toe nog een klein stukje op Winnie en genoot hier heel veel van. Maar helaas kregen we na een tijdje slecht nieuws. Mijn moeder werd gebeld dat Winnie overleden was. Er was gelukkig geen ongeluk of iets dergelijks gebeurd. Winnie was rustig in haar stal overleden aan ouderdom. In eerste instantie wilde ik het niet geloven, ik had veel verdriet, maar hield wel in mijn achterhoofd dat haar tijd gewoon was aangebroken. Hier kon ik uiteindelijk mee leren leven. Helaas heb ik uiteindelijk geen afscheid van haar kunnen nemen. Ik mis heel erg de lol die ik met haar kon beleven. Met mijn nieuwe pony heb ik ook altijd veel plezier, maar Winnie zal ik nooit kunnen vergeten.”

[hr]