Het afscheid van Tasja

3 november 2017, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Priscilla Gijsberts genoot intens van haar ponytijd op de plaatselijke ponyclub. Ze verzorgde hier de pony Tasja en samen met haar kwamen veel van Priscilla’s dromen uit. Maar toen Tasja samen met een andere merrie in de weide stond ging het mis. Tasja raakte gewond en voordat Priscilla afscheid kon nemen, had haar eigenaar haar al weggebracht.

“Ik reed al een aantal jaar op een ponyclub, deze was van een oudere boer uit de buurt. Hij had zestien pony’s, dit waren bijna allemaal Dartmoors. Iedere zaterdag en zondag maakten we een buitenrit, we moesten er dan om 9 uur in de ochtend zijn. We reden door de bossen of met de koets over straat en soms bleven we gewoon lekker in de wei en deden we de gekste dingen. Ik verzorgde een pony genaamd Roosje, een zwarte Dartmoor met een blije bolle buik en hardnekkige zomereczeem. Ik was gek op haar en haar ruige manen. Roosje stond vaak voor de koets en als we bijvoorbeeld met optochten meereden kon ik niet op haar meerijden, dan moest ik vaak op de koets zitten of op een andere pony die over was. In 2006 reed ik mee op Tasja, de enige Welsh bij de ponyclub en een prachtige verschijning. Ze was een gitzwarte pony met lange zwarte manen, drie witte benen, een brede bles en een grote gevoelige blik. Tasja had al lange tijd geen verzorger meer, dit voornamelijk omdat ze vaak kreupel was. Toen ik op haar moest rijden liep ze ook niet goed, naarmate de rit langer duurde ging het lopen haar steeds moeilijker af. Ik vond het enorm zielig voor haar en wilde haar graag helpen. Ze was heel anders dan Roosje met haar vrolijke blik en pittige karakter. Roosje was een extrovert en Tasja een echte introvert. Ze sprak me daarom heel erg aan, ik herkende mezelf in haar.”
[panel]Tasja
1993 tot 2006
Verzorgster: Priscilla Gijsberts (1992)
Ras: Welsh
Kleur: Zwart
Tasja gaf je haar volste vertrouwen.
[/panel]

Beste vrienden

“Ik besloot voor haar te gaan zorgen, als dertienjarig kind zie je alles nog door een roze bril. Ik ben met haar gaan wandelen en behandelde haar benen regelmatig met allerlei middeltjes. Dit leek te helpen, Tasja ging sneller vooruit dan ik had verwacht. De wandelingen werden steeds langer en alles ging steeds beter. In mijn ervaring werd onze band steeds sterker. Ik voelde iets heel bijzonders. Wanneer ik naar Tasja toe kwam, galoppeerde ze op me af en hinnikte ze. Wanneer ik bij haar ging zitten in de stal kwam ze met haar hoofd op mijn schoot liggen. Voor iemand die zich vaak zo buitengesloten en afgewezen voelde, was dit ontzettend waardevol. Ik voelde me oprecht geliefd en speciaal dankzij Tasja. Uiteindelijk ben ik op gaan bouwen met een zadel en toen dat goed ging liet ik een kleinere vriendin van me op haar zitten. Met haar op Tasja’s rug zijn we steeds verder gegaan tot Tasja uiteindelijk vrolijk rond galoppeerde zonder kreupel te gaan lopen. Haar conditie en spieren waren weer tip top in orde na weken hard werk. Al lange tijd droomde ik om zelf op Tasja te kunnen rijden, om haar lange manen in de wind te kunnen zien terwijl we samen door de natuur reden. Haast tegen mijn verwachting in kwam die droom al heel snel uit en het was een heel dankbaar moment toen ik het beeld uit mijn dromen werkelijkheid zag worden. Zo heb ik heerlijke ritjes met Tasja gemaakt.”

Vrij

“Mijn meest bijzondere ritje was toen ik met een vriendin van de ponyclub ging wandelen. Zij nam haar pony genaamd Storm mee en ik liep met Tasja. Storm was de leider van de kudde, een merrie die uit het wild kwam en dit ook echt uitstraalde. Ze was de snelste pony van allemaal ondanks ze al ruim in de twintig was. Na een tijdje kwamen we bij een lang bospad. Het was einde zomer en de bomen sloten het pad op een prachtige manier in met hun dikke bladerdak. We besloten op de pony’s te gaan zitten, zonder zadel en met niets anders dan een halster. We galoppeerden vaak op dit pad en kwamen op het idee om tegen elkaar te racen. Het begon redelijk rustig, Storm nam de leiding en Tasja volgde. Langzaam gingen we steeds sneller, tot we in rengalop zaten. Nek aan nek raasden we over het pad, onder ons kletterden kleine hoeven in het zand. Tot mijn verbazing ging Tasja steeds sneller en sneller, haar lange manen wapperden wild tegen de wind in. Het duurde niet lang of ze haalde Storm in en zelfs toen ging ze nog steeds sneller tot Storm een eindje achter ons lag. Ik kan me niet herinneren dat ik me ooit vrijer heb gevoeld dan in dat moment, zonder zadel op de pony van mijn dromen die zojuist het onmogelijke had gedaan. Tasja, die voorheen altijd kreupel was, haalde met gemak de snelste pony van de ponyclub in. Ik was gevuld met trots en blijdschap. Alles was perfect. Maar daar kwam al snel verandering in. Tasja zou misschien verkocht gaan worden. Ik was hier heel bang voor en smeekte bij mijn ouders of zij haar niet konden kopen, of dat ze anders misschien een keer foto’s van ons konden maken. Dit is helaas nooit gebeurd, ik heb geen enkele foto samen met Tasja en veel van de foto’s die ik wel had zijn ooit door mijn broer verwijderd van onze computer.”

Tranen

“Het was 3 september 2006, een zondag, niemand wilde eigenlijk een buitenrit maken, maar omdat er een grote kans was dat Tasja waarschijnlijk weg zou gaan drong mijn vriendin aan dat we dat toch maar moesten doen. Het was een heerlijke buitenrit, we hadden veel plezier en ik hoopte dat het altijd zo kon blijven. Er was een stuk waar ik en mijn vriendin gesplitst raakten van de groep. We reden met zijn tweetjes en besloten allebei een apart pad in te gaan richting de anderen. Ik reed helemaal alleen met Tasja, samen galoppeerden we door de bossen. Helemaal alleen voelde het als een moment speciaal voor ons, een afscheid waar alleen wij getuigen van waren. Toen de rit was afgelopen zijn we allemaal naar huis gegaan en ik hoopte dat ik Tasja de week er op weer zou zien. Die vrijdag 8 september bleef ik bij mijn vriendin slapen. We hebben samen spelletjes gespeeld en veel lol gehad. De volgende ochtend, 9 september, stonden we weer op tijd op om naar de ponyclub te gaan. Vlak voordat we gingen kregen we een smsje: ‘Tasja is weg.’ Ik raakte meteen in paniek. Was ze verkocht? Stond ze even ergens anders? We werden naar de ponyclub gebracht, in mijn hoofd speelden zich allerlei scenario’s af. Voornamelijk dat ze verkocht zou zijn en ik haar niet meer zou zien. Eenmaal daar rende ik zo snel als ik kon naar binnen, voor haar stal stond een klein groepje mensen. Ze huilden. Tranen rolden al over mijn gezicht. Mijn pony was weg. Ik vroeg waar ze was, was ze verkocht? Nee.”

Ongeluk

“Eén van de pony’s was een tijdje terug gedekt en hierdoor was ze al een aantal weken hengstig. Ze sprong steeds achterop Tasja en stond daarom tijdelijk apart. Die week was ze weer samen met Tasja op de wei gezet, maar dat ging helaas niet goed. Ik weet niet wat er precies aan de hand was, of Tasja’s heup was uit de kom geraakt of haar been was gebroken, maar ze hebben haar toen uit het weiland moeten slepen. Ze is direct naar de slacht gebracht. Mijn lieve mooie Tasja was naar de slacht. Niet naar een klein meisje en niet tijdelijk naar een andere plek. Mijn droom die werkelijkheid was geworden, veranderde plots in mijn ergste nachtmerrie. Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest van verdriet. Ik kon hier niet mee omgaan. Alles wat ik wilde was bij haar zijn. Niets kon me troosten, maanden heb ik thuis gehuild en jaren heb ik er vol verdriet aan teruggedacht. Mijn gezondheid ging hard achteruit, binnen een dag veranderde ik van het meisje dat een negen haalde voor haar shuttle run, naar een meisje dat de trap niet meer op kon lopen zonder buiten adem te raken. Ik heb moeten stoppen met wedstrijddansen en uiteindelijk ook met turnen. Ik kon me niet concentreren op school en uiteindelijk ben ik toen blijven zitten. Ik ben in therapie geweest, maar ik wist niet wat er nog mis was. Er werd me toen gevraagd of ik zelf niet vond dat ik zeurde.”

Dankbaar

“Het heeft me onherroepelijk veranderd. Zelfs nu, als ik eraan denk, breekt mijn hart en huil ik. Maar ik ben inmiddels al elf jaar verder, ik heb daarna nog mooie jaren met Roosje mogen hebben. Ik heb Tasja’s eigenaar nooit iets kwalijk genomen en ondanks dat ik het verdriet niet kon verwerken, begreep ik dat dit nou eenmaal is hoe veel oudere boeren met hun dieren omgaan. Dat is niet uit kwaaiigheid, maar vooral uit een andere tijd. Hij was als mijn eigen opa en ik ben zelfs nadat de ponyclub uiteindelijk gestopt was, nog met regelmaat bij hem langs geweest en we hebben samen veel kunnen lachen. Het hele verhaal lijkt haast verzonnen nu. Een ander leven dat enorm ver van me af staat. De herinneringen en het verdriet zal ik voor altijd bij me dragen, maar toch blijf ik hopen dat ik ooit een nieuwe kans krijg op zo’n liefdevolle band met een paard. Dat ik er dan langer van mag genieten en dat het afscheid iets is waar ik vrede mee kan hebben. Tegenwoordig ben ik veel bezig met mijn passie voor paardenfotografie, een passie die vooral door Tasja is aangewakkerd. Ik heb geen foto’s van ons samen en daardoor zie ik des te meer waarde in de foto’s die ik nu maak. De blijdschap die het mensen brengt wanneer ik ze vastleg met hun grote maatje, dat brengt me veel voldoening. Je tijd samen met je paard is niet eeuwig, maar een foto laat de herinnering voor altijd voortleven, meer dan woorden dat kunnen. Terugblikkend ben ik dankbaar voor de tijd die ik wel met Tasja heb mogen hebben, want voor heel even kwamen al mijn dromen uit.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/11/535972_2818734086749_1386793364_n.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/11/1237100_4682301674774_1183754105_n.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/11/Tasja.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/11/Tasja1.jpg|”]

[hr]