Het afscheid van Sasha

2 februari 2018, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is ze niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Priscilla Volders kreeg van haar moeder, als verrassing, een zes maanden oud veulentje genaamd Sasha. Priscilla leerde haar alles en ze vormden samen een hecht team. Toen Sasha in het zomerseizoen in de weide stond, werd Priscilla door een stalgenootje gebeld. Sasha wilde niet lopen. Na onderzoek van de dierenarts, bleek dat Sasha Jacobskruiskruid gegeten had.

“Mijn moeder vertelde me dat we voor een vriendin van haar ergens gingen kijken voor een paard. Toen we daar aankwamen, stond Sasha samen met een Fries veulentje in een grote stal. Ze waren beide net afgespeend van hun moeder. Mijn moeder zei: ‘Kijk eens wat er in de achterste stal staat, daar staat iets voor jou.’ En hier trof ik Sasha dus aan! Ik ging iedere dag naar haar toe en heb haar uiteindelijk alles zelf geleerd. Ze was pas zes maanden toen ze van mij werd. Uiteindelijk heb ik haar ook zelf ingereden. We hadden een heel sterke band samen en gingen graag rijden of wandelen.”
[panel]Sasha
1999 tot 2006
Eigenaar: Priscilla Volder (1983)
Ras: NRPS
Kleur: Bruin
Sasha was een erg trouwe merrie, die voor je door het vuur ging. [/panel]

Bevangen

“Op een dag werd ik gebeld door een stalgenootje. Sasha liep kreupel. Ik ben nog nooit zo snel naar de weide gereden als toen. Ze vertelde dat Sasha niet meer kon lopen. Op dat moment ging er van alles door me heen. Je denkt op dat moment aan alles. Zou ze haar been gebroken hebben? Heeft ze vast gezeten tussen het hek? Hoe tref ik haar straks aan? Maar vooral heeft ze pijn en kan ze nog wel naar stal lopen? Toen ik haar in de weide aantrof liep ze niet meer. Ze was op vier benen bevangen en bewoog nauwelijks. Een stukje lopen van de weide naar de stal, wat normaal vijf minuten duurde, duurde nu een half uur. Het leek alsof ze op eieren liep. Aan twee benen bevangen is al geen pretje, laat staan op alle vier de benen. Het leek alsof ze ieder moment in elkaar kon zakken. De weg naar stal leek een eeuwigheid te duren.”

Bloedonderzoek

“Ik liet gelijk een dierenarts komen. Deze deed een bloedonderzoek. Hieruit bleek dat haar lever beschadigd was. In mei is ze op de weide gegaan. Toen stond er nog geen Jacobskruiskruid in bloei, maar heeft Sasha waarschijnlijk wel de plant opgegeten. Uit het onderzoek bleek dat Jacobskruiskruid haar ‘vergiftigd’ had en de oorzaak was. Ze moest op zand in haar stal staan en kreeg pijnstillers en Metacam. Ze zou tien dagen lang, driemaal daags pijnstillers krijgen en daarna zouden we verder kijken. Na die tien dagen heb ik nog van alles geprobeerd, maar niets hielp tegen de bevangenheid. En dan had ze ook nog eens een leverbeschadiging. Op dat moment was er geen behandelplan meer en stond ik voor een keuze. Of we gaan door met van alles proberen, met het gevolg dat ze niets meer kan en pijn heeft. Of ik neem afscheid van haar.”

Pijnstilling

“Zolang ze maar pijnstillers kreeg, leek het goed te gaan. Hiermee kon ze beter lopen en begon af en toe weer te rennen in de bak. Ze leefde eigenlijk weer een beetje op. Maar zodra ze dan weer op stal kwam, zag je gelijk weer dat ze pijn had. Dit was verschrikkelijk om te zien. Ze was nog zo jong en ook nog eens driekwart Arabier, dus altijd aan het rennen en spelen. En nu stond ze als een zielig hoopje in haar stal. Ik heb alles gedaan om te kijken of er iets was waardoor ze beter zou gaan lopen. Maar wat we ook probeerden, ze bleef pijn houden. Ze was mijn eerste paard, mijn grote liefde en mijn alles. Ze was nog zo jong, maar ze verdiende het niet om pijn te hebben. Het was een moeilijke beslissing en het heeft me veel verdriet gedaan. Maar als eigenaar moet je, hoe moeilijk ook, voor haar beslissen. Ze stond altijd samen met mijn Shetlander. Die twee waren onafscheidelijk en deelden zelfs hun stal. Niet alleen ik moest afscheid nemen, maar ook haar beste maatje. Het deed veel pijn om te weten dat je zelf afscheid moet nemen en te weten dat de andere pony alleen achter blijft, terwijl ze zes jaar samen waren.”

Afscheid nemen

“Het moment van afscheid nemen vergeet ik nooit meer. Ik heb nog een halster en een pluk van haar manen. Om een paard zo veel pijn te zien hebben is verschrikkelijk en ondanks dat je geen afscheid wilt nemen, neem je de beslissing voor haar. Maar ik mis alles aan haar. Sasha was een merrie die voor mij door het vuur ging. Zodra ze mijn auto aan hoorde komen, ging ze dwars door de draad om bij me te komen. Alsof ze me jaren niet gezien had. Dat was al zo vanaf dat ze klein was en zo is ze altijd gebleven. Zoals zij was er maar één. Onze band was zo sterk. Ik mis haar aanwezigheid en haar gehinnik.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/02/1AEEB821-008B-401C-A9C6-7FE390D67870.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/02/B37C7BA4-7981-4701-A48B-6EA04C0C0A34.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/02/BA54DCF6-513B-4249-8A0F-6A155641D92F.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/02/Image-2.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/02/Image-3.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/02/Image-4.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/02/Image-5.jpg|”]

[hr]