Het afscheid van Insala

21 juli 2017, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Melissa Jongeneel moest wel heel plotseling afscheid nemen van haar geliefde KWPN-merrie Insala. Insala was niet helemaal fit en de dierenarts kwam haar onderzoeken. Toen ze penicilline toegediend kreeg, kreeg Insala een allergische reactie. Ze kreeg verschillende aanvallen en overleed ter plekke.

“Ik leerde Insala in 2014 kennen op een zorgboerderij waar ik stage liep. Ze stond daar alleen in een grote groepsstal, toen ik haar zag tijdens mijn rondleiding voelde ik meteen een klik. Wekenlang ben ik met haar bezig geweest om haar vertrouwen te winnen. Ze was erg mensenschuw. Uiteindelijk ging ze voor me door het vuur. Omdat ze nog niets kende, heb ik haar eerst geleerd om een halster om te krijgen. Toen dit eenmaal lukte, mocht ze mee naar de weide. De eerste tijd stond ze tussen de schapen, ze was te zwak om bij andere paarden te staan. Onze band versterkte alsmaar en na een paar weken tussen de schapen, mocht Insala van haar eigenaar bij andere paarden staan. Het was super spannend, maar de kudde nam haar geweldig op.”
[panel]Insala
2013 tot 2017
Eigenaar: Melissa Jongeneel (1994)
Ras: KWPN
Kleur: Bruin
Insala was soms een beetje lomp, maar wilde altijd knuffelen.
[/panel]

Samen leren

“Later in 2014 werd Insala officieel van mij. Totdat ze drie was mocht ze spelen en jong zijn in de opfok. In november 2015 verhuisde we naar een andere plek met stallen, weides en een rijbak. Hier zijn we maar een maand gebleven. Insala kon hier haar plek niet vinden. Daarom verhuisde we in december opnieuw, vanaf dag één was dit haar plekje! Deze stal was onze toekomst samen. We hebben haar alles geleerd, van vaststaan en voetjes optillen tot op haar zitten en wegstappen. We hebben hier samen heel veel plezier gehad. Maar later was er iets aan de hand. Insala liet duidelijk merken dat er iets niet helemaal lekker zat. Ze was net vier geworden en we dachten dat ze wat last van haar tanden had, maar ik kon niet geloven dat ze hier zoveel last van had. Ik wist dat er iets anders aan de hand was, maar wat precies? Ze kreeg op dat moment alleen muesli te eten, van brokken kreeg ze uitslag. Ik dacht dat ze hierdoor misschien energie te weinig had en besloot haar toch weer wat brokken bij te voeren. Zo keken we het even een tijdje aan.”

Niet willen eten

“Maar op maandagavond begon het allemaal. Ik ging Insala ‘s avonds nog even op de weide zetten. Ze was altijd super braaf aan de hand, ze nam alle tijd en had geen haast. Maar die maandagavond liep ze wel erg sloom en rustig mee. Ze begon ook niet te grazen, wat ze normaal altijd deed zodra ze de kans kreeg. Ik besloot af te wachten hoe ze zich de volgende dag voelde. Maar om half zes ‘s ochtends werd mijn vriend gebeld door de stalbaas. Insala at niet en stond helemaal bezweet op stal. Het geluid van mijn telefoon stond uit, maar ik werd wakker van het telefoontje. Ik was om kwart over zes op stal. Ze had inderdaad niet gegeten en stond flink te zweten. De stalbaas zei dat het waarschijnlijk door haar tanden kwam. Om kwart over zeven moest ik naar mijn werk, maar daarna ben ik gelijk weer terug gegaan. Ze had inmiddels een klein beetje gegeten en toen ik haar in de weide zette begon ze gewoon te grazen. Later die middag bracht ik haar weer naar binnen om te eten. Ze probeerde het wel, maar het lukte niet. Dit ging dagen zo door. Ik heb haar eten nat gemaakt zodat het misschien makkelijker ging, maar ook dit werkte niet.”

Dierenarts onderzoek

“Woensdag werd ik opnieuw gebeld, Insala lag in de weide. Ik moest werken, dus als het erger werd zou ik naar stal komen. Maar even later stond ze gelukkig weer te grazen. Donderdag had ik wat hoop dat ze beter werd, ze had in de ochtend al haar eten opgegeten. Maar toen ze in de weide kwam begon ze alleen maar te hinniken, zodra ik bij haar terugkwam was alles weer goed. In de middag wilde ik haar longeren om te kijken hoe ze op het bit zou reageren als ze zo’n last van haar mond had. Maar na vijf minuten ben ik gestopt, ze wilde echt niet lopen. Vrijdagmiddag heb ik dan ook de dierenarts gebeld, er was geen verbetering te zien. Zaterdagochtend kwam deze langs. Ze bekeek eerst haar mond, maar kon niet zeggen dat dit het probleem was. Insala bleek wel koorts te hebben met 39,7. Dat was al een aanwijzing waarom ze dus niet goed at. Haar ogen waren erg vies geworden door de vliegen. De dierenarts ging penicilline en oogzalf halen, maar de oorzaak waarom ze niet lekker was, was nog niet helemaal duidelijk.”

Allergische reactie

“Toen Insala de penicilline toegediend kreeg was er nog niets aan de hand. De stalbaas kwam binnen en het leek alsof Insala hiervan schrok. Maar toen veranderde alles in een nachtmerrie. Insala kreeg een allergische reactie op de penicilline. Ze kreeg aanvallen en begon paniekerig te hinniken. Ik ben naar buiten gegaan, ik kon haar zo niet zien. Ze had geen controle meer over haar lijf. Even daarna hoorde ik niets meer. De stalbaas kwam naar buiten en ik vroeg of Insala dood was. Zijn blik vergeet ik nooit meer. Hij zei niets, maar ik wist genoeg. Ik ben naar haar stal gerend en daar lag ze. Geen teken van leven meer. Zo plots was het afgelopen met mijn allerliefste puppy paard. Ik mis haar zo. Het geknuffel samen, de selfies die we maakten, het springen, het poetsen, bij haar in de weide zitten, het gehinnik uit haar stal, het gekwijl over mijn jas en mijn haren in de war maken. Ik mis alles aan haar.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/07/19990456_1409326315829313_8182977192584608463_n-1.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/07/collage-2017-07-10-5-1.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/07/collage-2017-07-11-2-1.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/07/IMG_20161223_112709_842-1.jpg|”]

[hr]