Het afscheid van Murphy

21 september 2017, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Stephanie van Cleef werd tijdens haar vakantie opslag verliefd op een NRPS ruin genaamd Murphy. Toen ze voor de tweede keer op dit vakantieadres kwam, bleek dat Murphys eigenaar een nieuw huis voor hem zocht. Hier hoefde Stephanie geen twee keer over na te denken en Murphy kwam met haar mee naar huis. Na een aantal fijne jaren samen begon Murphy echter kreupel te lopen. Het bleef aanhouden en de dierenarts maakte een echo van zijn been. Hier kwam uit naar voren dat er een tumor op Murphys been groeide. Op dat moment kwam voor Stephanie een moeilijk besluit.

“In de zomer van 2006 gingen we op vakantie naar Callantsoog. We namen onze paarden mee. Ik had op dat moment een Fjorden merrie, Amber genaamd, en mijn moeder had een Draver. We hadden er hartstikke zin in, samen strand- en duinritten maken. Eenmaal aangekomen zagen we dat er nog drie paarden stonden. Eén van deze paarden was Kantjes Opaal Murphy Brown, een NRPS vosruin van zeventien jaar oud. Ik was opslag verliefd op hem. We bleven drie weken en in die weken mocht ik Murphy berijden. Zijn eigenaar vertelde ons dat hij echt al vier jaar niets had gedaan en dat ze niet wist hoe hij zou reageren. Samen met mijn moeder heb ik hem opgezadeld en aan de longeerlijn gekeken hoe hij reageerde. Hij liep alsof hij al die jaren niets anders had gedaan en al snel bouwde we samen een band op. Ik baalde dan ook verschrikkelijk toen we weer naar huis gingen.”
[panel]Murphy
1988 tot 2009
Eigenaar: Stephanie van Cleef (1992)
Ras: NRPS
Kleur: Vos
Murphy haalde uit de kleinste dingen kracht en energie.
[/panel]

Nieuw huis

“Elke dag dacht ik nog terug aan Murphy. Amber stond inmiddels al een tijd te koop. Ik was helaas te groot voor haar geworden. Een week na onze vakantie kwam er iemand langs die interesse in haar had. Na haar twee keer uitgeprobeerd te hebben, hebben we haar aan deze man verkocht. Ik mocht hierna op de Draver van mijn moeder rijden, maar dit was toch anders. Ik mistte het om een eigen paard te hebben. We gingen voor een weekend terug naar Callantsoog en natuurlijk ging ik ook terug naar Murphy. Ik raakte aan de praat met zijn eigenaar en deze vertelde dat ze eigenlijk wel een nieuw huis voor hem zocht. Een plek waar hij meer beweging kreeg. Ik vertelde dit natuurlijk gelijk aan mijn vader. Mijn vader heeft met zijn eigenaar gepraat en een week later gingen we terug om Murphy op te halen. Wat was ik blij!”

Kreupel

“We hebben heel wat beleefd samen. Buitenritten, onderlinge wedstrijden en een hoop gedonder en gemieter. Daar was Murphy erg goed in namelijk. Toen Murphy inmiddels twintig was, kreeg mijn moeder een telefoontje van de staleigenaar. Ondanks dat Murphy nog altijd haantje de voorste was, liep hij nu niet helemaal goed. Ik ben gelijk naar stal gegaan en zag inderdaad dat hij niet helemaal lekker liep. Zijn ene voorbeen voelde warmer dan het andere. Ik belde mijn moeder op en vroeg haar de dierenarts te bellen. Ik wist dat dit niet goed was. Ik wachtte in spanning op de dierenarts, ik wilde weten wat er met mijn topper aan de hand was. De dierenarts liet Murphy een paar keer heen en weer lopen, waarbij Murphy duidelijk kreupel liep. De dierenarts adviseerde me om drie keer per dag zijn been te koelen en drie keer per dag vijftien minuten met hem te wandelen. Rijden mocht voorlopig niet en ook bij de kudde in het weiland gaf te veel risico. Hij mocht gelukkig wel in samen met onze Draver in een paddock staan. Na twee weken leek er vebetering te zijn en de dierenarts kwam opnieuw langs om hem te controleren. We mochten langzaam uitbreiden met een drafje aan de hand en hier vanuit weer opbouwen met rijden. Toen we het rijden weer hadden opgebouwd kwam de dierenarts een laatste keer langs. We wilden de paarden graag weer meenemen op vakantie en gelukkig gaf hij hier groen licht voor zo lang we maar rustig aan deden.”

Vakantie

“We genoten intens tijdens onze vakantie, maar deden het rustig aan. Twee weken na onze vakantie wilde we ‘s avonds nog gaan rijden. Rond het avondeten werden gebeld door de staleigenaar. We moesten snel naar stal komen, het ging niet goed met Murphy. Toen we aankwamen lag hij in zijn stal. Ik ging bij hem zitten en was hem aan het kriebelen toen de staleigenaar naar ons toe kwam. Hij vertelde wat er was gebeurd en dat hij de dierenarts al had gebeld. Murphy was op drie benen aan komen strompelen toen de paarden naar binnen werden gehaald en was in zijn stal direct gaan liggen. Hij wilde hierna niet meer opstaan. De dierenarts arriveerde en voelde aan Murphys benen. Ik kon aan zijn gezicht al zien dat dit niet goed was. Murphy was opnieuw kreupel, maar dit keer veel erger. Ik dacht gelijk dat we iets fout hadden gedaan tijdens onze vakantie, maar mijn moeder en de dierenarts verzekerde mij dat dit hier niets mee te maken had. Waarschijnlijk had Murphy een trap van een ander paard gehad. We moesten twee tot drie keer per dag groene klei aanbrengen, zijn been weer flink koelen en vijftien minuten met hem lopen. Hij mocht dit keer niet in de paddock. Na twee weken was er nog nauwelijks verbeterig en belde we opnieuw de dierenarts.”

Tumor

“De dierenarts maakte een echo van zijn been. Hierop was een soort gezwel te zien. Het leek op een kneuzing en door te lopen en te koelen zou de zwelling af moeten nemen. Maar na drie maanden was er nog geen verbetering. Sterker nog, Murphy ging alleen maar slechter lopen en je kon duidelijk merken dat hij pijn had. Hij wilde nauwelijks nog zijn stal uitkomen. We belde de dierenarts en vroegen hem opnieuw een echo te maken om te zien of de zwelling al minder was en om de mogelijkheden te bespreken. Op de echo was te zien dat de zwelling groter geworden was. De dierenartsen vond het nu meer op een tumor lijken. Hij gaf aan dat er een operatie mogelijk was, maar dat de kans klein was dat we hierna weer mochten rijden. Murphy zou een weide paardje worden. We spraken af dat we hier over na zouden denken en dat we later weer contact zouden opnemen.”

Beslissing

“Ik besprak alles met mijn ouders en een week lang zocht ik naar een weiland waar Murphy eventueel naar toe zou kunnen. Maar hoe langer ik hiernaar zocht en er over nadacht, hoe meer ik mij besefte dit alleen maar voor mijzelf te doen en eigenlijk geen rekening met Murphy hield. Ik zag de pijn en het verdriet in zijn ogen. Dit was het moment om de knoop door te hakken. Ik moest niet aan mezelf denken, maar aan hem. Mijn ouders begrepen mijn keuze, het was het beste wat we voor hem konden doen.”

Afscheid nemen

“Vroeg in de ochtend zette mijn moeder me af op stal. Ik wilde de hele dag bij Murphy doorbrengen. Nog even samen met hem genieten. Murphy had een goede dag en liep door de longeerbak, hij begon zelfs nog even gekke sprongen te maken. Ik begon zelfs te twijfelen en belde huilend mijn moeder. Ik kon het niet zei ik, dit klopt niet. Mijn moeder kwam langs en moest zelfs even om Murphy lachen. Dit was zijn manier om nog één keer te laten zien dat hij echt niet oud was. Die middag kwam de dierenarts. Samen met mijn moeder en de staleigenaar brachten we Murphy naar een rustige plek, weg uit het zicht van de mensen en de andere paarden. Ik gaf hem nog een dikke knuffel en een laatste kus, hierna gaf ik het halstertouw aan de staleigenaar. Ik ging bij mijn moeder staan en pakte haar stevig vast. Ik keek Murphy nog een keer aan en zag nog een sprankelend lichtje in zijn ogen. Dit voelde voor mij alsof hij wilde zeggen dat het goed was. Ik vertelde hem dat ik trots op hem was.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/09/332758577_5_m6pQ.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/09/332765689_5_XSH.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/09/DSC05367.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/09/DSC05379.jpg|”]

[hr]