Het afscheid van Teo

11 augustus 2017, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Tien jaar geleden kwam de KWPN-merrie Teo in het leven van Jacqueline la Riviere. Samen maakte ze een hoop mee en Teo vocht een hele poos voor haar leven. Toen ze dit samen overwonnen hadden ging het helaas toch mis. Toen het weideseizoen startte was Teo te fanatiek en verdraaide haar been, met als gevolg een lengtescheur in haar diepe buigpees. Hierna kwam voor Jacqueline alsnog het moment om afscheid van haar te nemen.

“Tien jaar geleden begon ik met het verzorgen van Teo. Ze was toen één van de sport- en fokpaarden van een manege eigenaar. Ik had direct een klik met haar. Vanwege een blessure kon ik toen alleen met haar wandelen. Na deze revalidatie ben ik haar gaan leasen. We hebben super gave tijden gehad en behoorlijk wat kilometers gemaakt. Een merrie van goud, die super liep. Helaas kwam aan deze periode een einde toen haar eigenaar een manegepaard van haar maakte. Dit heeft haar geen goed gedaan. Ondanks haar lieve karakter bokte ze iedereen van haar rug. Bokkend in het midden van de rijbaan staan was haar ding geworden. Zelf ben ik er ook heftig afgebokt. Met pijn in mijn hart heb ik toen afstand van haar genomen. Tot zo’n vier en een half jaar geleden.”
[panel]Teo
2000 tot 2017
Eigenaar: Jacqueline la Riviere (1966)
Ras: KWPN
Kleur: Bruin
Teo was gevoelig, lief, rustig, eigenwijs, beschermend en een tikje arrogant.
[/panel]

Behandelingen

“Toen kocht ik haar. Zo werd ze van een manegepaard, mijn paard. Ze was op dat moment behoorlijk uit balans, getraumatiseerd en had geen vertrouwen meer. We begonnen samen een reis, zoekend naar oplossingen. Die kwamen gelukkig. Uiteindelijk was ze een happy, rustig, werkwillig, gevoelig en lief paard die het super naar haar zin had. Al was dit niet makkelijk. Teo was het vertrouwen in haarzelf en de mens volledig kwijt. Ze blokkeerde om de kleinste dingen. Ik ben op een andere manier met haar gaan trainen en heb haar thermografisch laten onderzoeken. Hier kwamen verschillende dingen uit naar voren waar ik mee aan het werk kon. Ze werd beter, maar ik voeld toch dat er dingen niet helemaal goed waren. Ik ging met haar naar een holistisch dierenarts. Dit was erg fijn, ik kreeg immers antwoorden op mijn vragen, maar het was ook erg confronterend. Er waren namelijk nogal wat blokkades, lichamelijke mankementen en de grote vraag was of ze het aankon om te vechten. Ze had last van haar darmen, maag, lever, nieren, een gekantelde rib, CTO gebied was ontstoken en haar SI gewricht was niet goed. Ze werd behandeld, kreeg medicijnen en ik ben met haar een revalidatieproces ingegaan. Een onderdeel hiervan was lessen in grondwerk. Naast de behandeling heeft dit haar heel erg geholpen. Drie tot vier keer per jaar liet ik haar behandelen door een osteopaat. Het resultaat mocht er zijn. Ze heeft geknokt voor haar leven en is bovenop gekomen.”

Weideseizoen

“Op 26 maart startte het weideseizoen. Dit is geweldig om te zien. Grote kuddes merries die als een raket afgaan. Zo ook Teo. Als een echt vuurpaard ging ze af. Ze moest en zou voorop lopen. Helaas ging het goed mis. Teo verdraaide haar been. Ik zag het gebeuren en dacht gelijk, shit als dit maar goed afloopt. Ik heb haar been gelijk gekoeld met water, het ingesmeerd met groene leem en ‘s avonds met een coolpack. Twee dagen later liep ze helaas stokkreupel en ik zag dat ze duidelijk pijn had. Het proces van koelen, leem, een coolpack en op het harde stappen heeft ongeveer twee weken aangehouden. Ze liep niet meer stokkreupel, maar het voelde nog niet goed. Als ik naar haar keek wist ik dat er iets niet goed was. Na alles wat we hadden meegemaakt herkende ik het. Ik maakte een afspraak bij de dierenarts.”

Foto’s

“Na twee kreupelheids onderzoeken, waarbij ze na de tweede bijna niet meer kon lopen, werden er foto’s en een echo gemaakt. Ik was er de hele tijd bij en wist dat dit niet goed was. Na het onderzoek riep de dierenarts me, toen kreeg ik het slechte nieuws te horen. Mijn voorgevoel klopte. De kreupelheid kwam door een lengtescheur in haar diepe buigpees. Verder waren er heel duidelijk veel oude blessures te zien, behoorlijke verkalking en littekenweefsel. Ze had duidelijk veel pijn. Vanwege de oude blessures en de verkalking konden de artsen niets meer voor haar doen. Geen operatie en geen stamceltherapie. Op rust zetten in de box of paddock was nog een optie, maar gaf geen garantie en de vraag was of ze dit mentaal aankon. Gezien de staat van de blessures en haar pijn, wist ik eigenlijk al wat ik moest doen.”

Afscheid nemen

“Na het bezoek aan de dierenarts was ik kapot. Toch heb ik twee dagen later gebeld en een afspraak gemaakt om haar in te laten slapen. Ik wist dat langer wachten alleen maar uitstel was. Ik kon haar zo niet zien lijden en één ding was zeker. Het zou niet meer beter worden. Het was een hele zware en emotionele beslissing die ik volledig vanuit mijn hart genomen heb. Nadat ik de afspraak gemaakt had, heb ik haar nog twee weken bij me gehad. Ze heeft heerlijk op het land gestaan en afscheid kunnen nemen van haar vriendinnen. Maar staan ging eigenlijk ook al niet meer. Ze lag veel en haar vriendinnen stonden in een cirkel om haar heen. Het is een bijzonder proces om mee te maken hoe een kudde hier mee omgaat. Bij de kliniek was het een waardevol, emotioneel en ondanks het verdriet, een mooi afscheid. Ik voelde een grote dankbaarheid. Dankbaar dat verder lijden haar bespaart is gebleven. Ze had een lieve zachte blik in haar ogen. De reis die we samen maakten was bijzonder, net zo bijzonder als de band die we samen hadden. We hebben ontzettend van elkaar geleerd en genoten. Dat maakte onze band warm, intens en heel krachtig. Wat er ook op mijn pad gaat komen, het zal nooit hetzelfde zijn als met Teo.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/08/IMG_6698.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/08/IMG_6725.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/08/IMG_6740.jpg|”]

[hr]