Het afscheid van Bandit

1 september 2017, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Nickey Berkhout was maar liefst 23 jaar samen met haar geliefde Bandit. Samen maakte ze alles mee, van vreugde tot verdriet. Bandits 30ste verjaardag werd groots gevierd met taart en foto’s, maar toen hij 31 was gaf zijn lichaam het op. Na drie dagen niet meer op kunnen staan was het voor Nickey duidelijk. Ze moest afscheid nemen van Bandit.

“Bandit kwam als 8-jarige in mijn leven. Hij was mijn verzorgpaard vanaf de dag dat hij op stal kwam. Eerst reed ik hem twee keer in de week, dit werd uiteindelijk vier keer per week. Op een avond kwam zijn baasje bij mijn ouders thuis. Ze vertelde hen dat ik hem mocht hebben omdat zij het financieel niet meer kon redden. Bandit was inmiddels 16 en we draaide de rollen om. Ik werd zijn eigenaar en zij zorgde nog één dag in de week voor hem. Het liefst reden we samen een buitenrit, heerlijk op pad met z’n tweeën, later maakte we ook veel wandelingen samen. In zijn jonge jaren hield hij ook erg van springen, zodra hij in de ring kwam was hij helemaal in zijn element.”
[panel]Bandit
1983 tot 2014
Eigenaar: Nickey Berkhout (1975)
Ras: KWPN
Kleur: Donkerbruin
Bandit was mijn rots in de branding.
[/panel]

Oude dag

“Bandit was springgefokt en dressuur was niet zijn favoriete bezigheid. Toen ik hem kreeg zei iedereen dat ik niet verder zou komen dan L dressuur. Maar toen we een paar jaar verder waren en we echt maatjes waren ging de dressuur steeds beter. Uiteindelijk reed Bandit op 20-jarige leeftijd toch Z dressuur! Helaas kreeg hij hierna een blessure, hij moest er een jaar tussenuit. Hierna hebben we de dressuur niet meer opgepakt en hebben we veel genoten in het bos. Op een gegeven moment werd het rijden te veel voor hem. Na lang nadenken besloot ik dat het beter was een ander plekje voor hem te zoeken. Een plek waar hij van zijn oude dag kon genieten. Maar helaas werkte dit niet. Ik kon het niet aan om hem niet te zien en na een week lang elke avond huilen moest ik Bandit maar weer ophalen. We verhuisde hem wel naar een andere stal dan waar we vandaan kwamen. Op deze nieuwe stal kon hij het hele jaar buiten lopen. Hier had hij het heerlijk, in een bosrijke omgeving met grote weides.”

Verjaardagen

“Hij genoot van zijn pensioen en ik ging zo’n vijf keer per week naar hem toe, een vriendin van mij de andere twee dagen. Ik poetste hem uitgebreid en we gingen samen wandelen. Vaak gingen mijn moeder en de honden ook mee en mocht hij extra lang grazen. Voordat we weggingen kreeg hij altijd wat extra eten. Het is een heerlijk gevoel om je paard zo tevreden te zien. Alle jaren dat hij bij mij was heb ik contact gehouden met zijn eerste en tweede eigenaar. Beide kwamen regelmatig bij hem langs en kwamen ook zijn verjaardag vieren. Vanaf zijn 25ste verjaardag hebben we dit ieder jaar groot gevierd. Vooral zijn 30ste verjaardag hebben we groot gevierd. Hij kreeg taart en allerlei cadeautjes. Daarnaast hadden we hem gevlochten met rode roosjes in zijn manen. De staleigenaar had zoiets nog nooit meegemaakt, maar een beetje gekkigheid op zijn tijd kan geen kwaad.”

Niet kunnen opstaan

“Maar helaas werd Bandit natuurlijk steeds ouder. Mentaal ging het super met hem, maar hij was inmiddels 31. In september hebben we nog een fotoshoot gedaan, deze had ik voor mijn verjaardag gekregen. Het was een rottig jaar geweest, mijn hond was na vijftien jaar ingeslapen, mijn lieve schoonvader was overleden en toen begonnen bij Bandit ook de fysieke problemen. Hij kon steeds slechter op staan. Na kerst werd ik voor het eerst gebeld door de staleigenaar. Bandit kon niet meer opstaan, ze hadden hem met de tractor omhoog gekregen. De dierenarts kwam langs en gaf hem pijnstillers. De volgende ochtend kon hij echter weer niet zelf opstaan. De dierenarts kon deze keer niets extra’s voor hem doen. Ondanks dat Bandit behoorlijk stram was, leek het verder goed te gaan. Maar de derde dag kwam Bandit weer niet zelf omhoog. Hij had het geprobeerd, maar was helemaal gesloopt en stond nog niet in de benen. Ik kon dit zo niet langer aanzien en besloot de dierenarts te bellen.”

Moeilijke beslissing

“Ik dacht dat ik deze beslissing nooit zou kunnen nemen, maar om hem zo te zien lijden wilde ik niet. Ik hield te veel van hem en dit verdiende hij niet. Toen ik op stal aankwam was de dierenarts er al en ook hij zei dat het zo niet verder kon. Ik ben bij hem gaan zitten en de dierenarts heeft hem toen laten inslapen. Met zijn hoofd in mijn handen heb ik hem de hele tijd vastgehouden en tegen hem gepraat. Ik heb zeker nog een uur bij hem gezeten. Daarna hebben we zijn paardenvrienden afscheid van hem laten nemen. Ik was en ben er nog steeds kapot van. Hij was mijn leven, degene die er onvoorwaardelijk was en die is er nu niet meer. Bandit werd opgehaald en ik heb hem laten cremeren. Samen met zijn vorige eigenaar heb ik zijn as uitgestrooid op de plek in het bos waar we altijd reden.”

Gemis

“Ik mis onze wandelingen samen, het getut, de warmte van zijn lekkere dikke vacht in de winter. Maar ook vooral het hebben van een maatje. Iemand die er altijd voor je was, in de pubertijd, bij vreugde en verdriet, bij goed en slecht weer, bij mijn huwelijksdag, tijdens mijn zwangerschap en toen mijn dochtertje geboren was. Bandit vergeet ik nooit meer, ik ben eeuwig dankbaar dat hij mijn maatje wilde zijn.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/09/IMG_9590.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/09/FullSizeRender.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/09/image2.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/09/IMG_0038-e1504268935139.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/09/IMG_0093.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/09/IMG_7128.jpg|”]

[hr]