Het afscheid van Koh

8 december 2017, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Mandy van der Wal was elf jaar samen met haar paard Koh. Toen bleek dat Koh last had van artrose, besloot ze hem met pensioen te laten gaan. Koh genoot van zijn pensioen in Mandy’s achtertuin, maar uiteindelijk kreeg hij te veel last van de artrose. Mandy besloot dat het genoeg was en nam afscheid van haar beste vriend.

“Ik leerde Koh kennen in 2007. Ik was achttien en dankzij mijn parttime baantje naast mijn opleiding, kon ik eindelijk mijn droom laten uitkomen. Een eigen paard. Ik ging op zoek naar een paard rond de 1,60 m tussen de acht en twaalf jaar. Maar het allerbelangrijkst was: hij moest braaf zijn. Ik ben geen held en zocht echt een koele kikker. Mijn instructie wees me op Koh, hij was helemaal niet wat ik zocht, maar zou wel erg braaf zijn. De eerste keer dat ik ging kijken stond hij nogal zuur op stal, met zijn oren naar achter. En door zijn grote bles leek hij helemaal niet sympathiek. Daarnaast was hij al vijftien en maar 1,54 m. Maar vanaf het eerste moment dat ik op zijn rug zat, wist ik het: dit is mijn paard. Het vertrouwen dat hij me toen al gaf, is altijd gebleven. Ik ben nog twee keer wezen kijken en heb hem toen gekocht.”
[panel]Koh
1992 tot 2017
Eigenaar: Mandy van der Wal (1988)
Ras: KWPN
Kleur: Bruin
Koh gaf altijd heel veel vertrouwen.
[/panel]

Benauwd

“Samen hebben we vele angsten overwonnen. We reden veel buiten en gingen graag springen. Met als kers op de taart het meedoen aan een officiële springwedstrijd. Niet lang daarna sprongen we thuis hindernissen van 1,50 m. Ook heeft hij verschillende kinderen van hun angst voor paarden afgeholpen. Iets waar ik heel trots op ben. Helaas kwam in juli 2011 een einde aan het rijden. Koh werd tijdens het rijden wat kortademig en wilde niet graag meer lopen. Hij was niet onregelmatig, ik dacht dat hij alleen benauwd was. De dierenarts kwam langs en onderzocht hem. Deze hoorde niets geks aan zijn longen, maar merkte wel dat Koh niet zuiver liep. Onder het zadel was er alleen niets te merken. We werden doorgestuurd naar de kliniek, hier werd toch bronchitis geconstateerd. Maar ook zij merkten dat Koh onregelmatig liep. Een specialist onderzocht hem en constateerde naast de bronchitis ook artrose, door zijn hele lijf.”

Pensioen

“Het was wel frappant dat ik een week eerder nog winstpunten reed in de M-dressuur. Koh heeft onder het zadel nooit iets laten merken, maar aan de longeerlijn bleek duidelijk dat er iets niet goed zat. De dierenarts zei dat ik hem direct maar moest laten inslapen. Ik wilde echter mijn bijrijdster ook de kans geven om afscheid van hem te nemen. Thuis stond hij vervolgens alleen nog in de weide en ging eigenlijk steeds weer beter lopen. Ik besloot hem met pensioen te laten gaan, zolang hij geen pijn aangaf. Hij vond het heerlijk. Eerst stond hij samen met een koppel op een groot stuk land, later samen met een ander oudje in mijn achtertuin.”

Pijnstilling

“In het najaar van 2017 was Koh in de weide gaan liggen, en kwam helaas niet meer overeind. Mijn buurman vond hem en heeft hem aangemoedigd om op te staan. Koh lag tegen de kant van de dijk, dit maakte het opstaan extra lastig. Na hem iets verschoven te hebben, kon hij weer overeind komen. Hij werd op stal gezet en toen ik thuiskwam heb ik direct de veearts gebeld. Koh stond namelijk nog wel erg wankel in zijn stal. In eerste instantie dacht ik aan een hersenbloeding, maar dit heeft de veearts nadrukkelijk uitgesloten. Koh bleek wankel te staan om zijn pijnlijke benen te ontlasten. Vooral het rechterachterbeen wilde hij niet neerzetten. De arts gaf hem sterke pijnstilling en zei dat het soms voldoende was om dit een dag of twee te doen. Helaas sloeg de pijnstilling niet aan. De eerste dag leek dit nog wel het geval, maar de tweede dag ontlastte hij opnieuw zijn been. Op dat moment besloot ik dat het genoeg was en heb ik hem diezelfde dag nog in laten slapen.”

Afscheid nemen

“Toen ik de eerste dag de veearts erbij haalde, dacht ik al dat het einde verhaal was. De veearts gaf mij echter nog opties, al was ik al wel over afscheid nemen aan het nadenken. Toen hij twee dagen later zijn been weer omhoog hield, heb ik direct de veearts gebeld. Zonder er eigenlijk bij na te denken. Ik dacht alleen maar aan hoe ik het hem zo comfortabel mogelijk kon maken. Ik heb voor mezelf altijd een grens in gedachten gehad. Die twee dagen waren een sneltrein naar die grens. Pas toen ik een tijdstip met de veearts had afgesproken, drong het tot me door. Ik weet dat het de enige en de juiste keuze was, ik moest voor zijn welzijn kiezen. Maar ik mis het gehinnik als ik mijn achterdeur open doe en de stal in loop. Koh was altijd erg aanwezig en onbewust zoek ik hem nog steeds in de weide. Hij is elf jaar een groot onderdeel van mijn leven geweest en nu is het stil.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/12/6890F359-FA3E-4D07-8C3B-06D674351E6C.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/12/15784BE4-06F2-46F8-AC2B-084CF88B5758.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/12/230655_102517466504854_7323733_n.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/12/969319_456560407767223_1678534591_n.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/12/17342829_1273372656085990_4585994280050583080_n.jpg|”]

[hr]