Het afscheid van Saar

2 maart 2018, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? In 2010 kwam de Haflinger Saar in het leven van Tirza de Boorder. Toen Saar kreupel begon te lopen ging Tirza met hem naar de kliniek. Hier werd ontdekt dat hij een zeer actieve schiefel had. Saar werd hiervoor behandeld, maar net toen hij genezen leek te zijn kwam het volgende probleem. De hoef van Saar leek los te laten en zijn hoefbeen dreigde door zijn zool te zakken. Op dat moment besloot Tirza om afscheid van hem te nemen.

“In 2010 mocht ik van mijn ouders een pony. Na een aantal maanden en heel veel verschillende pony’s bekeken te hebben, kon ik nog steeds mijn droompaard niet vinden. Op een gegeven moment zijn we bij een grote handelaar langs gegaan om te kijken naar een pony. Daar zag ik Saar staan. Hij viel gelijk op! Maar na het proefrijden was ik nog niet helemaal overtuigd. Mijn moeder daarentegen wel. Op de terugweg in de auto zei ze: ‘je kiest er nu één uit of anders stoppen we er mee’. Zo koos ik uiteindelijk voor Saar. Het liefst gingen we samen buitenrijden over het strand. Hij liep hierbij altijd heerlijk aan een lang teugeltje.”
[panel]Saar
2006 tot 2017
Eigenaar: Tirza de Boorder (1997)
Ras: Haflinger
Kleur: Vos
Saar was een goudeerlijk paard. [/panel]

Schiefel

“Op een gegeven moment begon Saar af en toe kreupel te lopen. Het was eigenlijk heel gek. Het ene uur liep hij kreupel, het volgende uur zag je niets meer aan hem. Maar nadat hij dit een paar keer had gehad, begon hij opeens wel echt kreupel te lopen. Op dat moment belde ik de dierenarts. Deze kwam eerst thuis langs om te kijken wat er was, maar hij kon niet duidelijk iets vinden en vroeg of we naar de kliniek wilden komen. Op de kliniek is Saar uitgebreid onderzocht en zijn er foto’s gemaakt. Er werd toen snel duidelijk wat het probleem was. Saar bleek een erg actieve schiefel in zijn been te hebben. De dierenarts gaf hem medicatie en adviseerde zes weken rust.”

Gezondheid

“De schiefel bleef maar ontsteken en verder woekeren. Mijn dierenarts dacht uiteindelijk aan een bottumor en heeft de foto’s dan ook opgestuurd naar specialisten om met hen te overleggen. Maar de schiefel zat te hoog om te opereren en verder konden ze vrij weinig doen. Ik heb zelf allerlei supplementen uitgeprobeerd en deze zelfs vanuit het buitenland laten komen. Ik heb zijn been ontzettend veel gekoeld met coolpacks en water. Uiteindelijk werd ik zo wanhopig dat ik zelfs olijfolie op zijn been heb gesmeerd. Ik had ergens gelezen dat dit zou kunnen helpen. Zijn gezondheid bleef wat schommelen. Na een hele tijd was hij ‘genezen’ en waren we weer begonnen met rijden. Maar na een maand leek hij zich weer te hebben aangetikt op de plek van de schiefel. Opnieuw gingen we naar de kliniek en kreeg hij medicatie.”

Ontschoening

“Maar deze keer vond ik hem na de medicatie alleen maar slechter gaan lopen, in plaats van beter zoals de vorige keer. Ik wilde opnieuw een uitgebreid onderzoek met foto’s. Hier kwam uit dat het niet de schiefel was die opspeelde, maar zijn ondervoet. Er zou overleg komen met een specialist en een behandelplan. Maar ondertussen ging hij steeds slechter en leek hij ook op zijn andere been kreupel te lopen. Er hebben twee verschillende dierenartsen naar hem gekeken. Beide zeiden dat hij op het oog hoefbevangen leek, maar hij reageerde niet op de gebruikelijke onderzoeken hiervoor. Ik haalde hem van het gras af en hij kreeg een flinke dosis Buut, hier knapte hij heel erg van op. Maar toen de hoefsmid langs kwam ontdekte hij dat Saar ontschoening kreeg. Saar ging steeds slechter lopen en ik heb hem opnieuw naar de kliniek gebracht om zijn voet te laten behandelen.”

Beslissing

“In de kliniek zouden ze zijn voet beter kunnen behandelen door het schoon te spoelen. Mij gaf het vooral een fijn idee dat er altijd iemand met kennis voor hem klaar stond. Voor de rest konden ze weinig meer doen dan wat wij thuis konden. Saar bleef ongeveer een week in de kliniek. Hierna kregen we het slechte nieuws dat zijn volledige hoef waarschijnlijk los zou laten en het hoefbeen bijna door zijn zool zakte. Op dat moment hebben we besloten om hem in te laten slapen. Het was ontzettend moeilijk om te zeggen dat het klaar is en je geen enkele optie meer hebt. Het was vooral erg moeilijk omdat hij zich nog zo vrolijk gedroeg. Hij hinnikte nog altijd naar mij en was duidelijk tevreden als ik bij hem was. Ik denk dat het voor mij het moeilijkst was om te beseffen dat hij er met een halfuur niet meer zou zijn.”

Afscheid nemen

“Het moment van afscheid nemen zelf, was eigenlijk helemaal zoals hij zelf was. Daar ben ik heel blij om. Ik ben bij hem gebleven tot het laatste moment, zo kon ik hem gerust stellen. Nadat alle medicatie was toegediend heeft hij nog even gevochten. Door het vechten heeft hij bij het omvallen de box gesloopt. Dit was zo typisch Saar, toch nog even de boel stuk maken. Ik heb hem nog een laatste knuffel en kus gegeven en een stukje van zijn manen afgeknipt. Maar ik mis nog steeds zijn aanwezigheid. Hij was altijd overal als eerste bij en wist precies wat er altijd net wel en net niet kon. Het was een goudeerlijk paard. We waren elkaars tegenpolen, waardoor we heel hecht waren. Hij knuffelde mij iedere dag gewoon omdat hij dit wilde, niet omdat ik het vroeg. Dit mis ik echt enorm.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/03/20170530_2010370.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/03/20170721_203730.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/03/1376045553_5_aj2Y-2.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/03/keuring-saar.jpg|”]

[hr]