Het afscheid van Anni

16 maart 2018, 00:00 Nieuws
“Van jongs af aan hadden paarden een grote aantrekkingskracht op mij. In mijn familie deelde ik deze liefde alleen met mijn opa. Vanaf mijn tiende tot en met mijn zestiende had ik drie verzorgpony’s en volgde ik lessen op de manege. Later ook bij de rijvereniging met mijn verzorgpony’s. Allebei mijn dochters zijn op eigen initiatief ook begonnen met paardrijles. Hierdoor was ik ook weer wekelijks op de manege. Ergens bleef het altijd kriebelen en na 25 jaar volgde ik weer een les, ik was meteen weer verkocht. Na verloop van tijd kwam mijn man met het idee om een eigen paard aan te schaffen voor ons drieën. Een goede vriendin kende mijn voorliefde voor Friese paarden en stuurde mij een advertentie door. Het was misschien nog wat snel en de foto’s waren niet heel duidelijk, dus ik heb een week getwijfeld en toen toch maar gebeld.”
[panel]Anni
2005 tot 2016
Eigenaar: Ageeth Wolters (1972)
Ras: Fries
Kleur: Zwart
Anni had een natuurlijk charme. [/panel]

Vertrouwen

“Ze werd verkocht omdat er te weinig tijd voor haar was. Toen we daar aankwamen kreeg mijn dochter Sophie (van elf jaar) het halster en we liepen naar de weide. Hier stond een prachtige barokke Friese merrie met veel behang. Ze was meteen blij met de aandacht en deed haar hoofd naar beneden om het halster om te krijgen. Ze liep met ons mee alsof ze nooit anders gedaan had en terwijl mijn dochters stonden te poetsen, stond ze aan mij te snuffelen en voelde het gelijk vertrouwd. Anni mocht met ons mee naar huis en kreeg veel aandacht. Ze bloeide helemaal op en het overgewicht vloog eraf. Ze was jolig en vrolijk. Ze vond alles leuk, deed haar best in een dressuurles, was cool in een schriktraining en werd enthousiast van springen. Op buitenrit liep ze met andere paarden dapper voorop. In haar eentje naar buiten vond ze wel wat spannender, maar wanneer mijn dochter haar reed en ik mee fietste volgde ze me trouw.”

Ziek

“Zondag 5 juni 2016 werd Anni elf jaar, mijn oudste dochter had een paardentaart voor haar gemaakt waar ze heerlijk van smulde. Woensdagavond hadden we les en onze instructrice was erg enthousiast over haar vooruitgang. Maar de volgende ochtend werd ik gebeld door de staleigenaresse. Anni was niet lekker en was niet zichzelf. Ze had nog wel gemest, maar ze zou haar goed in de gaten houden. Drie kwartier later was ik ook op stal en ging ik naar de weide. De thermometer gaf inmiddels 39 graden aan en ik heb ter plekke de dierenarts gebeld. Die was er snel en gaf haar een koortsverlager, pijnstiller en antibiotica. Ze vertoonde niet echt verschijnselen van koliek, dus werd er gedacht aan een virus of misschien een zware eisprong. De koorts zakte en de dierenarts zou na twee uur weer contact opnemen. Ik wilde haar niet in haar eentje op stal zetten om stress te voorkomen en bracht haar terug naar de weide. In eerste instantie leek het goed te gaan, ze zette wat stapjes en haar neus ging naar het gras. Maar na een half uur liep ze naar een schaduwplek onder de bomen, ik vertrouwde het niet en controleerde opnieuw haar temperatuur. Deze was opgelopen en ik belde opnieuw de dierenarts.”

Darmdraaiing

“Ik nam haar mee van de weide om opnieuw op de dierenarts te wachten. We stonden samen in de schaduw van de hooischuur en Anni legde haar hoofd op mijn schouder. Haar warme neus in mijn nek en mijn hand op haar hals. Hoe lang we daar zo stonden weet ik niet, maar achteraf gezien heeft ze toen al afscheid van me genomen. Zij wist het al. De dierenarts kwam en voelde geen mest meer. Waarschijnlijk had ze een draaiing in haar darmen en we belden de kliniek. Onze instructrice was op dat moment op stal met haar vrachtwagentje en bood gelijk aan om ons hiernaar toe te brengen. We waren tien minuten onderweg toen we gestommel hoorden. We zagen op de camera dat ze was gaan liggen, zo’n 100 meter voordat we de snelweg op gingen. Ik belde gelijk de dierenarts terwijl mijn instructrice de wagen aan de kant zetten en Anni los maakte. Toen ik achterin stapte zag ik het fout gaan. Ik weet nog dat ik zei: ‘ze gaat’. Ik viel op mijn knieën en aaide haar hoofd. ‘Anni ik ben bij je’. Haar oor en oog draaide naar me toe en op dat moment blies ze haar laatste adem uit.”

Afscheid nemen

“We hebben Anni teruggebracht naar stal en ik ben mijn dochters van school gaan halen om hen te vertellen wat er was gebeurd. We zijn bij stal gestopt en hebben afscheid van haar genomen. ‘s Avonds zijn we nog met z’n vieren geweest, zodat ook mijn man afscheid kon nemen en hebben we een stuk van haar staart afgeknipt om een aandenken van te laten maken. Ynskje, Anni’s weidemaatje, was erg van slag en haar eigenaar heeft haar ook afscheid laten nemen. Ook de rest van de paarden was de volgende ochtend erg van slag. Het is fijn om te weten dat Anni zo geliefd was. Ik mis haar dan ook erg. Ik mis haar vrolijkheid, haar onbevangenheid, haar zachte karakter en vooral de band die zo vanzelfsprekend leek. Zelfs als ik van te voren had geweten dat we maar twee jaar van haar mochten genieten, had ik die tijd niet willen missen. Er hangt inmiddels een prachtige foto als aandenken aan de muur.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/03/IMG-20151101-WA0009.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/03/IMG-20160514-WA0002.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/03/IMG-20180308-WA0005.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/03/IMG-20180308-WA0006.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/03/IMG-20180308-WA0008.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/03/IMG-20180308-WA0009.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/03/IMG-20180308-WA0011.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/03/IMG-20180308-WA0012.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/03/Screenshot_2015-11-21-16-05-23-1.png|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/03/20160709_211236.jpg|”]