Het afscheid van Ubbel

23 februari 2018, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Toen Denyse Krebs haar paard Ubbel voor het eerst zag, was het liefde op het eerste gezicht. Dit moest haar paard worden. Samen beleefden ze veel ups en downs. Met als dieptepunt de ontdekking van artrose in de heupkom van Ubbel. Denyse liet haar geliefde Ubbel met pensioen gaan, maar na een jaar liet deze aan haar merken klaar te zijn om afscheid te nemen.

“Ubbel kwam in het voorjaar van 2004 in mijn leven. Via een goede vriend van mijn vader, een paardenman in hart en nieren, kwamen we uit bij een handelaar ergens in het midden van het land. Op een frisse vroege ochtend stonden wij onverwachts om 7:00 uur bij de handelaar op de stoep. De paarden waren net gevoerd en door ons onaangekondigde bezoek zagen we de paarden echt zoals ze waren. Ik was op dat moment net 19 jaar en kocht mijn allereerste paard. De zenuwen gierden door mijn lijf en ik had werkelijk geen idee wat ik kon verwachten. Een Fjord stond al sinds kinds af aan als nummer één op mijn wensenlijstje. De handelaar dronk snel zijn kop koffie op en wij mochten mee de stallen in. Er stonden ruim 40 paarden! Ik liep de stallen langs en zag van alles staan. Hoe ga ik ooit beslissen?, vroeg ik mijzelf af.”
[panel]Ubbel
2001 tot 2010
Eigenaar: Denyse Krebs (1985)
Ras: KWPN
Kleur: Donkerbruin
Ubbel was een zeer trots paard. [/panel]

Liefde op het eerste gezicht

“Zonder enige bedoeling bleef ik stilstaan voor een stal waar het paard achterin de box stond te eten, onder een oude gerafelde deken. Ik fluisterde iets en het paard kwam met zijn hoofd omhoog en keek mij aan. Dit was genoeg, het gevoel wat ik op dat moment voelde is met geen woord te beschrijven. Als ik eraan terug denk word ik nog emotioneel. Dit was hem, dit was mijn paard. De handelaar haalde hem uit zijn stal en vroeg zijn stalhulp het paard te gaan zadelen. Wat een prachtdier, dacht ik alleen maar. Verre van een Fjord, maar men zegt dat je het paard krijgt dat je nodig hebt. Ik had nooit durven dromen dat ik ooit zo’n prachtdier in mijn bezit zou krijgen. Ubbel was zijn naam. Eenmaal aan de keukentafel werd er handje geklapt en daar was het moment, de handelaar feliciteerde mij met mijn eerste paard! Geheel overspoeld door emoties kon ik geen woord meer uitbrengen, mijn vader en zijn paardenvriend slikten de brok in de keel weg en de handelaar zei: ‘Meisje, ik weet ook nog heel goed dat ik mijn eerste fiets kocht’. We lachten er allemaal om.”

OCD

“Ubbel bleek een uiterst sensitief en zeer gevoelig paard. Veel geduld, respect en jezelf open stellen was nodig om hem echt tot in zijn prachtige ziel te mogen leren kennen. Humor had hij ook, wat een plezier hebben wij samen gehad! In onze zes jaar tijd samen hebben we veel ups en downs gekend. Door alle dierenartsbezoeken en operaties werden we beperkt in onze geliefde bosritten en dressuurritjes. Binnen de eerste vier maanden bleek Ubbel OCD te hebben in beide spronggewrichten. Twee operaties en een jaar verder, was hij weer de oude. Helaas volgde na ruim een half jaar een klap op zijn voorknie. Het botvlies bleek gescheurd met botwoekering als gevolg. Wederom stond Ubbeltje in de kliniek voor een MRI-scan en een operatie. Ook hier volgde een jaar revalidatie. Ondanks alle medische zorg heb ik altijd een onderbuikgevoel gehad dat er meer aan de hand was. De dierenarts verklaarde Ubbel weer gezond, maar dat gevoel bleef. Onze band groeide sterk door de vele uren die wij samen doorbrachten. Rijden was er in deze heftige tijden niet meer bij, en naast de continue medische zorg begon ik met grondoefeningen en het mentaal bezig houden. Ubbel was geen paard om stil te staan, leergierig was hij en zeer gedreven.”

Voorgevoel

“Na bijna drie jaar revalidatie konden we weer rustig aan gaan beginnen en opbouwen met werken onder het zadel. Ik heb Ubbel zelf opnieuw weer beleerd, en leerde tijdens dit proces dat hem in zijn vroege leven veel schade was aangedaan. Vertrouwen, geduld en begrip vormden de sleutel. We gingen drie keer per week het bos in, hadden les en verder hielden we het grondwerk erin. We reden onze eerste dressuurwedstrijd, waarvan ik wist dat dat ook de laatste zou zijn. Geen idee waarom dat zo voelde, maar enkele weken later bleek waarom. Ubbel liep net niet zuiver, stalgenoten zagen het niet maar ik wel. De dierenarts vond het klinische beeld niet schokkend, maar de CT-scan liet helaas iets anders zien dan wat Ubbel toonde. Peesschade. Ubbel kreeg een behandeling en een jaar rust. Op dat moment was het onduidelijk hoe deze schade kon zijn ontstaan, alles is altijd met beleid en rust gedaan. Na het jaar rust volgde opnieuw een CT-scan en dat wees uit dat de pees voor 95% hersteld was. Wat was ik gelukkig!”

Artrose

“Tijdens de revalidatie bleek al snel dat mijn gevoel van na de wedstrijd juist was. Wij stonden weer op de kliniek. De dierenarts die Ubbel al ruim zes jaar kende kon er geen touw aan vastknopen. Ik zei: ’Het komt van hogeraf. Rug of heup?’ Na verdoving van het been bleek dat inderdaad waar te zijn, Ubbel bleef de lichte kreupelheid laten zien. Hierdoor ging de dierenarts hogerop zoeken. Het ergste bleek waarheid te worden, artrose graad vijf in beide heupgewrichten. Onze dierenarts had er geen woorden voor, schokkend was het. Ubbel zag eruit als een goudhaantje en de lichte kreupelheid die hij liet zien klopte helemaal niet met de ernstige aandoening die net was geconstateerd. Ik wist dat dit het einde zou zijn van onze intens mooie vriendschap, het was alsof iemand letterlijk het licht uitdeed.. Doordat Ubbel geestelijk nog zo sterk was en het afscheid op dat moment nog niet aan de orde was, heb ik na lang wikken en wegen besloten hem van zijn vrijheid te laten genieten voor zolang dat humaan zou zijn.”

Afscheid nemen

“Ubbel genoot een zomer lang in een immens groot weiland met andere paarden. Wat was hij gelukkig! Hij dartelde als een jong veulen door de wei. Net voor de winter inviel, ging Ubbel van de één op de andere dag hard achteruit. Zijn vacht, zijn ogen, zijn lichaam begaven het. Dit was voor mij het teken dat Ubbel klaar was om afscheid te nemen. Ik belde diezelfde avond nog de dierenarts, en voor de volgende dag heb ik de afspraak gemaakt om Ubbel in zijn vertrouwde omgeving te laten inslapen. Onze laatste dag samen, pijnlijk en ontzettend bijzonder tegelijk. Ubbel wilde heel bewust naar het land en heeft van elk paard persoonlijk afscheid genomen. Na een kwartier kwam hij terug naar het hek en nam ik hem mee. Laatste poetsbeurt, heel veel lekkers en onuitgesproken woorden totdat de dierenarts kwam. Ik nam Ubbel mee naar de bak en hij hinnikte nog twee keer naar zijn vrienden. Dit was het moeilijkste wat ik ooit in mijn leven heb gedaan. Afscheid nemen van je beste vriend, je zielsverwant. In het donker onder het licht van de maan is mijn lieve Ubbeltje ingeslapen met zijn hoofd op mijn schoot. De intens diepe vriendschap mis ik dagelijks en de pijn van het missen loopt als een rode draad door mijn leven. Ik mis Ubbel iedere dag. Ik hou mij vast aan de mooie tijd die we gehad hebben samen en het feit dat hij nu rust heeft en verlost is van zijn pijnlijke lichaam. Dat ik Ubbel heb mogen leren kennen tot in het diepst van zijn prachtige pure wezen, is het beste geschenk dat ik ooit heb mogen ontvangen.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/02/IMG_0508.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/02/IMG_0509.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/02/Kus-1.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/02/Kus.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/02/Ubbel-galop.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/02/Ubbel-mooi.jpg|”]

[hr]