Blog: Kapot
NieuwsMijn aura is stuk. Nou ja, eigenlijk selectief stuk. Want bij mijn ene paard lijkt er niets aan de hand te zijn, terwijl mijn andere paard toch echt de indruk heeft dat hij door mag lopen totdat zijn neus de inhoud van mijn jaszak kan ruiken. Zou hij een brilletje moeten? Dat er niets kapot is bij mij, maar zijn ogen het laten afweten. Want kennelijk heeft hij geen idee van mijn ruimte. Tenminste, zo lijkt het. Gewoon doordouwen met die neus. En eigenlijk snap ik dat wel. Want een uur eerder zat daar nog wortel in. En die hij nog kreeg ook. Daar heeft hij geen bril voor nodig.
Eerlijk gezegd vind ik het ook wel slim. En aangezien hij mij totaal niet omver dendert en netjes voor mij stopt, heb ik moeite om mijn persoonlijke zone zorgvuldiger af te bakenen en een consequentie te koppelen aan zijn redelijk opdringerige gedrag. Zo wordt dat genoemd in de paardenwereld als ik goed heb opgelet. Liever voel ik mij gevleid vanwege zijn behoefte dichtbij mij te willen zijn. Of moet ik zeggen: dichtbij zijn potentiële wortel? Waarschijnlijk wel, maar die openbare liefdesverklaring van mijn paard voelt vaak zo lekker. Een paar gaten in mijn aura is toch niet zo erg?
En zwengelt Boris een ‘is het een aura of een brillen probleem?’ aan, zo oppert Broes dat een meer doortastend optreden handig zou zijn. Hij houdt namelijk niet zo van zijn hoofd borstelen. Watje eersteklas die ik ben, werd ik daardoor steeds zachtaardiger. ‘Ahhhh, hij vindt het niet fijn’, zei ik vol medeleven tegen mijn man. En vervolgens werd ik nog voorzichtiger in mijn aanpak en hield op met poetsen zodra hij begon tegen te stribbelen. Ik wil mijn paard geen trauma bezorgen natuurlijk.
‘Joh, ben je gek, hij moet niet zeiken’, zei mijn man. Kordaat pakte hij het halster en een zachte borstel en poetste Broes zijn koppie prachtig schoon. Want door zijn vaste hand en overtuigde handelingen, leerde onze gestippelde vriend razendsnel dat het borstelen ophield zodra hij zijn hoofd netjes laag had gehouden. Bovendien spreekt de gelaatsuitdrukking van manlief boekdelen, dus Broes weet allang dat er weinig te piepen valt. Slim paard. En eigenlijk vond Broes het best lekker ook. Je zag het hem denken. Eieren voor zijn geld kiezen noem je dat geloof ik.
Zo is de tijd met onze paarden een groot leerproces voor mij. En simpel is het niet. Want wat de ene keer werkt, werkt de volgende keer voor geen meter. Want kennelijk is mijn aura nogal variabel en gekoppeld aan mijn algehele humeur. En dat laatste wil nog wel eens wisselen. Maar die kennis had ik van mijn dierbaren thuis trouwens ook al meekregen. Zo’n een keer per maand -je kunt er de ongi klok redelijk op gelijk zetten- lopen mijn kinderen en man allemaal met een boog om me heen. Dan functioneert mijn aura werkelijk waar fantastisch, heeft niemand een bril nodig en weet alles en iedereen in mijn omgeving dat het verstandiger is om uit mijn buurt te blijven. Zelfs met wortel.
