Blog: Pleeborstel
NieuwsWil je je paard echt goed leren kennen, dan heb je daar minstens vier seizoenen voor nodig. En aangezien wij onze Boris pas sinds vorig jaar zomer als maatje hebben, lieten wij hem en zijn vacht die winter zijn goddelijke gang gaan. Met het zakken van de temperatuur werd hij met de minuut wolliger om uiteindelijk als een knuffelbeer XXL door het leven te gaan. En terwijl ik met liefde mijn gezicht parkeerde in zijn warme en vooral zachte nek, ergerde mijn man zich groen en geel. ‘Hij lijkt wel een ontplofte plee borstel’, mopperde hij minstens een keer per week.
Al snel viel het woord scheren. Een betrekkelijk nieuw fenomeen in ons gezin, want ons andere paard zou je juist wat meer haar gunnen. En dus moest ik er niet aan denken. Eerlijk gezegd was ik vooral nieuwsgierig hoe Boris zijn bontjas zou eindigen de eerste winter. Bovendien, als je precies wilt weten wat je met een nieuwe tuin wilt, moet je toch ook een jaar rond geleefd hebben? Pas dan zie waar de zon precies staat en hoe het groen reageert. Zo ook met een paard vond ik. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat hij bijna altijd buiten staat. Haren had hij nodig. En dat lukte. Boris veranderde langzaam in een vriendelijke Grizzlybeer.
Toch ontstonden er ook al snel enige bedenkingen. Tussen zijn voorbenen, stukje borst en buik ontwikkelde zich een vieze ophoping. Vlas, zand en andere rotzooi nestelde zich tussen de haren en het spul vermaakte zich prima daar. En ook het werken werd voor Boris lastiger met zo’n enorme dikke jas aan. Maar goed, het echte rijden nam of omdat de strenge winter van vorig jaar onze bak te grazen nam. Rijden ging nauwelijks meer. En zo verstreken er weken en vertrok het hele scheerverhaal naar de onderste plank van ons prioriteitenlijstje. Boris is de hele winter zichzelf gebleven. Wat ik trouwens psychologisch gezien altijd een waardevolle eigenschap vind.
Maar nu de tweede herfst en winter staat te popelen, heeft mijn man andere gedachten. Een nieuw project is geboren. En zoals dat altijd gaat tussen mij en hem, onze aanvliegroute naar een nieuw doel verschilt nogal. Hij duikt in de wereld van de scheerapparaten en ik pieker me suf over de noodzaak en het eventuele model. Een scheerapparaat wil ik heus wel aanschaffen, maar twee mensen zonder daadwerkelijke scheer ervaring lijkt me op z’n minst een risicovol plan. Tenminste, als Boris er niet als afgedankt voddenpaard uit moet komen te zien.
En dus loerden we in onze omgeving naar mensen met capaciteiten om ons beginnende scheerders wijzer te maken. En ons paard kaal. Ik ben trouwens nog niet echt toe aan Boris met een handig afwateringssysteem. Maar ja, als je het nooit probeert, blijft het bij een vermoeden dat hij beter af is met minder haar.
Gisteren liet mijn man mij weten dat hij iemand heeft gevonden die wel overweg kan met paard, scheerapparaat en hip modelletje. We konden een half of een heel paard boeken. Het idee blijft wennen hoor, mijn heerlijke Boris zonder haar. Maar vooruit, ik ben de beroerdste niet, doe dan maar de achterkant.
